หลายสิบปีที่ผ่านมา ข้าพเจ้าเคยไปนั่งสมาธิกับโครงการของทางวัดพระธรรมกาย

        ข้าพเจ้าก็ชอบนะ ที่อากาศดี อาหารดี สถานที่นั่งสมาธิดี พระอาจารย์สอนดี เพื่อนที่ไปนั่งสมาธิด้วยกันก็ดี ยิ้มแย้มแจ่มใสกันทุกคน แม้คนเป็นหลายร้อย แต่ก็มีระเบียบเรียบร้อย ฟังธรรมก็สนุก มีความสุข

        แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ข้าพเจ้ารับไม่ค่อยได้ ทำไมคนที่ขึ้นไปถือศีล 8 บางคน ยังมีการแต่งหน้า เขียนคิ้ว ทาปาก ได้ด้วยเหรอ คุยเล่นเสียงดัง ไม่เห็นสงบสำรวมเหมือนที่วัดอื่นเขาจัดกันเลย

       แล้วข้าพเจ้าก็ย้อนกลับมามองหน้าเจ้าหน้าที่วัด เป็นคนหนุ่มสาว ที่สละชีวิตจากโลกภายนอกมาอยู่ช่วยงานวัดได้อย่างไร ? แล้วเขาก็ไม่แต่งหน้าทาปากนะ แต่เขาก็ดูดีพอสมควรคือไม่ดูซูบซีดเซียวแบบที่เคยเห็นคนอื่น

       ในวันแรกรอบบ่าย พระอาจารย์ก็จะให้สวดมนต์บูชาพระ อาราธนาศีล 8 และกล่าวคำอยู่ธุดงค์ ก็กล่าวตามกันทุกคนพระอาจารย์ก็มีเทศน์เรื่องศีล 8 ว่ามีอะไรบ้างที่ต้องปฏิบัติ       

แหล่งภาพจาก kanchanapisek.or.th

แต่ข้าพเจ้าก็ยังเห็นคนเขียนคิ้ว ทาปากอยู่บ้าง ก็ไม่มีใครห้ามและต่อว่า ตักเตือนอะไรเหมือนที่วัดอื่นจะมีแม่ชีคอยบอกบ้าง 

       แม้ข้าพเจ้าเองก็เคยมีนะ ช่วงแรก ๆ ก็แต่งหน้าทาครีมทาปากเรื่อ ๆ เขียนคิ้ว แต่น้อยหน่อยไม่อยากให้หน้าดูซีดเซียวเกินไป อ้างว่าไม่อยากให้คนเห็นหน้าเราแล้วรู้สึกแย่ แท้จริงแล้วมันคือ เรารับตัวเองไม่ได้ที่จะต้องเป็นเช่นนั้น คือไม่สวย

        ถึงวันนี้ ข้าพเจ้าก็ขำ ๆ ตัวเองและคนที่ละสวยละงามไม่ค่อยจะได้ ในสมัยก่อน เราก็ไม่ใช่ย่อยขนาดนั้นเลยนะ เพราะเดี๋ยวนี้ คนที่เปลี่ยนก่อนคือตัวเราเอง ดินสอเขียนคิ้วก็ยังอยู่ไม่ได้เคยหยิบมาใช้เลย ลิปสติกทาปากไม่ได้แล้ว ไม่ว่าลิปสติกชนิดใด ๆ และคนที่ข้าพเจ้าเคยเห็นเขาก็ไม่มีแล้วเช่นกัน (เฉพาะขึ้นไปนั่งสมาธิ) แต่ข้าพเจ้า ปวารณารักษาศีล 8 ตลอดชีวิต

         ข้าพเจ้าก็ทบทวนดูว่า ทำไม ? วัดพระธรรมกาย ไม่เคร่งครัดเรื่องนี้กับผู้ไปปฏิบัติธรรมแบบวัดอื่น ๆ บ้างนะ

        จนกระทั่งได้คำตอบ เมื่อได้เรียนรู้หลักธรรมะมากขึ้นว่า คนเรามีจริตที่แตกต่างกัน ตั้ง 6 จริต โดยเฉพาะราคจริต คือรักสวยรักงาม ต้องดูดีในทุกเรื่อง ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจแล้วว่า คนเราชอบและมีนิสัยที่ไม่เหมือนกัน ก็ไม่ว่ากันหรอก แล้วแต่ความพอใจของแต่ละคนมากกว่า

แหล่งภาพจาก Pantip

ถึงนะวันนี้ ข้าพเจ้าเห็นและรู้อะไรมากขึ้น ว่าอะไรคือแก่น อะไรคือกระพี้หรือเปลือก

        ยกตัวอย่างง่าย ๆ อย่าติดกระพี้หรือเปลือกมากจนเกินไป หมายความว่า ปล่อยให้เขาสบายใจไปก่อน เมื่อเขารับธรรมะ คือแก่นเข้าไปในใจได้แล้ว เดี๋ยวธรรมะก็จะค่อย ๆ ร่อนเอาเปลือกหรือกระพี้ออกไปเองนั่นแหละ แต่ถ้าเราตั้งใจไปถากเปลือกหรือกระพี้ออกเลยทีเดียว บางคนอาจเกิดความไม่พอใจก็ได้ ทำให้ใจไม่เปิดรับธรรมะ มัวแต่มาเคร่งเรื่องกระพี้คือภายนอกต้องดูเคร่งครัด แต่ภายในใจนั้นเร่าร้อน สู้ทนเก็บกดเอาไว้ ธรรมะก็เข้าไปในใจเขาไม่ได้ (อันนี้ไม่ได้ว่าสถานที่ปฏิบัติธรรมอื่น ๆ นะ) 

         ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงเข้าใจแล้วว่า ทำไม ? เจ้าหน้าที่วัดหรือพระอาจารย์จึงไม่เข้มงวดเรื่องเปลือกภายนอกในช่วงแรก แต่ปล่อยให้เขาสบายใจ ด้วยการผ่อนคลาย เพื่อรอให้ธรรมะเข้าไปในใจเขาเองก่อน แล้วเปลือกหรือกระพี้จะร่อนออกเองในที่สุด เหมือนนำต้นไม้ไปแช่น้ำ น้ำก็คือธรรมะ แช่นาน ๆ เปลือกไม้ก็ร่อนออกเหลือแต่เนื้อไม้ เมื่อนำมาขัดเกลาด้วยการถากการขัด ก็จะยิ่งเกลี้ยงเกลาไปเอง จนถึงแก่นไม้ คือขนาดเลื่อม ใสและเงาได้เลยทีเดียว

          ผลเสียบางท่านอาจจะไม่เข้าใจในช่วงแรก ถ้าไม่ศึกษาธรรมะต่อ ก็อาจด่วนสรุปและเข้าใจผิดไปตลอดกาลแบบที่มีคนที่ไม่ใช่ลูกศิษย์วัดชอบว่าวัดพระธรรมกาย ว่าไม่สอนแก่นของธรรมะ ให้ลูกศิษย์ได้แต่กระพี้ไม่ถึงแก่นสักที แม้เรื่องการทำบุญทำทานก็เหมือนกัน 

        ก็ขอให้ทำใจเป็นกลาง ๆ แล้วเปิดใจเรียนรู้จากความเป็นจริงบ้าง อย่าโจมตีกันเลย จะเป็นบาปกรรม และที่สำคัญ อายเพื่อนพี่น้องต่างศาสนิก ว่า พี่น้องชาวพุทธในเมืองไทยมาทะเลาะกันเอง..."เริ่มต้นและระหว่างทางอาจมีแตกต่าง แต่เป้าหมายคือจุดเดียวกัน คือเซ็ตซีโร่ใจ ให้เกลี้ยง และกลับมาเริ่มต้นใหม่กับชิวิตประจำวันที่ดีกว่าเดิม มิใช่หรือ"

ศิษย์ก้นกุฏิ

5 ธันวาคม 2559