“ขมิ้นขาว” คนรุ่นใหม่น้อยคนนักจะรู้จัก แต่ถ้าหากเป็นคนรุ่นเก่าจะรู้จัก “ขมิ้นขาว” เป็นอย่างดี และนิยมรับประทานอย่างกว้างขวางทุกภาคของประเทศไทย โดยส่วนใหญ่ที่พบวางขายตามตลาดสดจะเป็น “ขมิ้นขาว” ชนิดที่ปอกเปลือกเหลือเพียงเนื้อในเป็นสีขาว ผู้คนซื้อไปรับประทานแบบสดๆ กับน้ำพริกชนิดต่างๆ รสชาติกรอบหอมอร่อยมาก ซึ่ง“ขมิ้นขาว” ชนิดที่ปอกเปลือกแล้วจะนำไปปลูกเพื่อขยายพันธุ์ไม่ได้ หากใครต้องการจะเอาหัวของ “ขมิ้นขาว” ไปปลูกหรือขยายพันธุ์จะต้องใช้หัวสดชนิดที่ไม่ได้ปอกเปลือกเพียงอย่างเดียว จึงจะปลูกได้สำเร็จ

       ส่วนของต้น“ขมิ้นขาว”ที่นิยมนำมากินกันก็คือ เหง้าอ่อน ซึ่งมีกลิ่นหอม เนื้อกรอบ     รสเผ็ดร้อนและเจือขมเล็กน้อย แม้กลิ่นและรสจะเผ็ดกว่าข่า แต่ก็ไม่มากเท่าขิง “ขมิ้นขาว”กินสดโดยฝานเป็นชิ้นบาง ๆ จิ้มน้ำพริกหรือหลน ช่วยเติมกลิ่นและรสชาติ       ให้ยิ่งอร่อย หรือจะใส่ในผัดเผ็ดปลาดุกหรือแกงคั่ว ก็ช่วยดับกลิ่นคาวจากเนื้อสัตว์ได้เป็นอย่างดี

ประโยชน์ของขมิ้นขาว

        “หัว หรือ เหง้า” กินเป็นยารักษาแผลในลำไส้ ช่วยเจริญอาหาร ขับเสมหะ  รักษาโรคผิวหนัง เป็นยาบำรุงธาตุ ขับปัสสาวะ บรรเทาอาการท้องขึ้นอืด เฟ้อ ทำให้ผายลม และรักษาไข้ผอมเหลืองดีมาก มีชื่อเรียกอีกคือ “ขมิ้นม่วง”

          “ขมิ้นขาว” เป็นพืชล้มลุกที่มีเหง้าใต้ดิน จัดอยู่ในสกุลเดียวกับขมิ้นชัน “ขมิ้นขาว”ปลูกง่ายและไม่ค่อยมีโรคหรือแมลงศัตรูพืชรบกวน ผู้บริโภคจึงมั่นใจได้ว่าปลอดสารพิษ แถมดอกยังออกเป็นช่อสวยงาม จึงเป็นได้ทั้งพืชสวนครัวและไม้ประดับ