ครั้งกระโน้นในแค้วนฉีมีชายคนหนึ่ง มีปกติชอบอยู่คนเดียวในห้องหนังสือ  เพื่อตรึกตรองขบคิด

ปัญหาต่างๆ อยู่มาวันหนึ่งเขามองเห็นดาวหางดวงหนึ่งตกวูบลงมาจากฟ้า จึงเกิดความคิดขึ้นว่าในนาคตฟ้าก็มีโอกาสถล่มลงมาได้ เขารำพึงกับตัวเองว่า

         "เมื่อถึงวันนั้นจะทำอย่างไรกันดี ผู้คนทั้งหมดจะต้องถูกทับตาย ไม่ว่าจะเป็นคนดีคนเลว ไม่มีใครหนีรอด โอ! ช่างน่ากลัวจริงๆ "

เขายิ่งคิดก็ยิ่งหวาดวิตก เพียงไม่กี่วัน แม้ข้าวก็กินไม่ลงนอนก็นอนไม่หลับหน้านิ่วคิ้วขมวดนั่งซึม

อยู่ทั้งวัน มีเพื่อนคนหนึ่งแนะนำเขาว่า

      "ฟ้าไม่เหมือนเพดานห้องหรอก ฟ้าไม่ถล่มลงมาหรอก แกอย่าไปกังวลเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องเลยยังคงกิน

ข้าวนอนหลับตามปกติเถิด อย่าทำลายสุขภาพตัวเองอย่างนี้เลย"

      ชายแค้วนฉีกลับพูดกับเพื่อนว่า

     "แกอย่ามากังวลเรื่องฉัน ฉันกลับขอเตือน แกรีบเตรียมตัวเสียแต่เนิ่นๆ เพราะจะเร็วจะช้าฟ้าก็ต้องถล่มลงมา"

     เพื่อนของเขาพูดว่า

    "บนโลกนี้ไม่ใช่แค่มีแกคนเดียว คนอื่นๆเขาล้วนอยู่กันอย่างสุขสบาย ไม่มีใครมานั่งกังวลว่าฟ้าจะถล่ม

ลงมา แล้วทำไมแกต้องหาเรื่องเดือดร้อนกลุ้มใจมาให้ตัวเองอย่างนี้ด้วย"

    ชายแคว้นฉีตอบว่า

    "ถ้าฉันจะมีอะไรไม่ถูกต้องละก็ นั่นก็คือฉันมองเห็นเรื่องราวต่างๆ ได้ลึกซึ้งทะลุปรุโปร่งเกินไป แต่นี่ก็

คืออุปนิสัยของฉัน จะให้ฉันดำเนินชีวิตไปแบบมั่วๆ เหมือนคนทั่วไป นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ " 

    และแล้วเพราะความที่เขาวิตกกลุ้มใจอย่างต่อเนื่อง สุขภาพของเขาก็ยิ่งทรุดโทรม และในที่สุดใน

ขณะที่ฟ้ายังไม่ถล่มลงมานั่นเอง เขาก็ด่วนจากโลกนี้ไปเสียก่อน

   ท่านสาธุชนทั้งหลาย.....

   อย่าเพิ่งหัวเราะหรือขำชายแค้วนฉีคนนี้ว่าโง่ กังวลเรื่องไม่เป็นเรื่อง  ขอให้ลองถามตัวเองก่อนว่า เราได้เคยเป็นเหมือนชายแค้วนฉีคนนี้ คือคิดสมมุติไปเรื่องต่างๆ ของตนเองหรือครอบครัวขึ้นว่า  ถ้าเป็นอย่างนั้น อย่างนี้แล้วจะทำอย่างไรหรือเปล่า  เราเคยหาทุกข์กินเปล่ามาใส่ตัวหรือไม่

      "ผู้ใดไม่จมอยู่กับอดีต ไม่พะวงถึงอนาคตจนเกินไป แต่ตั้งใจทำกิจในปัจจุบันของตนให้ดีที่สุด ความสุขความสำเร็จของบุคคลนั้นย่อมอยู่แค่มือคว้า"

หิยฺโยติ หิยฺยติ โปโส ปเรติ ปริหายติ

  อนาคตํ เนตมตฺถีติ ญตฺวา

อุปฺปนฺนจฺฉนฺทํ โก ปนุเทยฺย ธีโร

มัวรำพึงถึงความตาย อันใดยังมาไม่ถึง

อันนั้นก็ยังไม่มี  รู้อย่างนี้แล้ว 

เมื่อมีฉันทะเกิดขึ้น คนที่ไหนจะปล่อยให้หายไปเปล่า

   (พุทธพจน์)

แล้วพวกเราล่ะกำลังเป็นเหมือนชายแคว้นฉีนี้หรือไม่....?