ที่แคว้นฉีมีชายคนหนึ่งชื่อ โจวจี้ หน้าตาหล่อเหลาคมคาย รูปร่างลักษณะงดงาม  เขารู้สึกภูมิใจในรูปร่างหน้าตาของตนเองอย่างมาก เช้าวันหนึ่งหลังจากล้างหน้าหวีผม สวมเสิ้อผ้า สวมหมวกแล้ว เขาก็ยีนชมรูปร่างหน้าตาตนเองอยู่หน้ากระจก และ

ถามภรรยาของตนขึ้นว่า

         "ฉันกับสวีกงเปรียบเทียบกันแล้วใครมีหน้าตางดงามกว่ากัน"

ภรรยาของเขาตอบว่า.....

         "สวีกงเปรียบเทียบสู้ท่านได้อย่างไร"

สวีกงเป็นผู้มีรูปโฉมสง่างาม ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วประเทศ แต่ภรรยาของโจวจินกลับบอกว่าหล่อสู้ โจวจิ้นไม่ได้ โจวจิ้นฟังแล้วยังไม่ ค่อยเชื่อดีนัก เขาจึงไปถามภรรยาน้อยของตนว่า.....

         "เธอดูฉันกับสวีกงใครหล่อกว่ากัน"

 ภรรยาน้อยของเขาตอบว่า .....

          "สวีกงไม่มีทางสู้ท่านได้อยู่แล้ว"

วันถัดมา มีแขกคนหนึ่งมาขอพบโจวจี้ หลังจากพูดคุยธุระเสร็จ โจวจี้ก็ถือโอกาสถามแขกคนนั้นว่า...

           "คุณดูรูปร่างหน้าตาผมเปรียบเทียบกับสวีกงแล้วเป็นอย่างไร"

แขกคนนั้นตอบว่า      

           "ถึงแม้ว่าสวีกงจะเป็นชายที่มีหน้าตาดี แต่เมื่อเทียบกับท่านแล้ว ยังห่างไกลกันครับ"               

 เขาฟังแล้วรู้สึกดีใจมาก  ผ่านไปไม่กี่วันสวีกงมีธุระได้มาที่บ้านโจวจิ้ โจวจี้ได้สังเกต   พินิจพิจารณาดูสวีกงอย่างละเอียด 

       พบว่า นอกจากมีรูปร่างหน้าตาดีแล้ว ยังมีบุคลิกที่สูงสง่าอย่างยิ่งแฝงอยู่ด้วย ตนเองเปรียบเทียบไม่ได้เลย ลองไปส่องกระจกดูอีกหลาย ๆ รอบ พบว่าไม่เพียงแต่เปรียบเทียบไม่ได้เท่านั้น แต่ยังห่างกันไกลทีเดียว 

        หลังจากสวีกงกลับไปแล้ว โจวจิ้นมีท่าทางซึมเซา ไม่สดชื่น ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือ  คิดตรึกตรองอยู่ครึ่งวัน ในที่สุดก็คิดได้ สว่างโพลงขึ้นในใจ พูดกับตัวเองว่า

        "เห็นชัด ๆ ว่ารูปร่างหน้าตาฉันไม่มีทางเปรียบกับสวีกงได้เลย"  แต่ภรรยาของฉันบอกว่าฉันหน้าตาดีกว่าสวีกง เพราะเธอรักฉัน ภรรยาน้อยของฉันบอกว่าฉันหน้าตาดีกว่าสวีกง เพราะเธอกลัวฉัน เพื่อนฉันบอกว่าฉันหน้าตาดีกว่าสวีกง เพราะเขามีธุระจะให้ฉันช่วย "คิดจะได้ยินความเห็นถูกต้อง จากใจคนรอบข้าง ช่างเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย"

ท่านทั้งหลาย....

คนส่วนใหญ่ในโลกปารถนาคำสรรเสริญเยินยอ เมื่อได้รับคำชมก็พึงพอใจทั้งที่หากพิจารณากันจริง ๆ แล้วจะพบว่า คำ

       สรรเสริญเยินยอนั้น ไม่มีอะไรเป็นแก่นสารให้น่าเชื่อถือได้ ยิ่งเป็นผู้นำที่มีอำนาจ หรือทรัพย์สมบัติ  ผู้ที่เข้ามาคอยป้อนคำสรรเสริญ

       ให้นั้น ก็มักเพราะว่าหวังประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง  ปากเขาแกล้งเยินยอเรา แต่ในใจจะนึกขันอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้   และวันใดที่เรา

       เสื่อมลาภ เสื่อมยศบุคคลเหล่านั้นก็จะเหินห่างไปทันที ผู้ที่ติดในคำชมก็จะต้องมานั่งน้อยใจกลุ้มใจ  เราจึงไม่ควรเป็นคนหิวคำชม ไม่

       เอาใจเราไปยึดติดกับเงื่อนไขภายนอกซึ่งเปลี่ยนแปลงได้เสมอ  ไม่มีแก่นสารสาระที่แท้จริง  แต่ขอให้อิ่มใจกับความดีที่ตนได้กระทำ 

       อิ่มใจกับคุณธรรมที่ตนมีแม้ไม่มีใครชม  และพัฒนาคุณธรรมนี้ผูกไว้กับใจเรา  การผูกใจไว้กับเงื่อนไขภายในเช่นนี้จะให้ความสุขที่ยั่งยืนทั้งภพนี้และภพหน้า

แล้วเราท่านทั้งหลาย คิดว่าคนที่อยู่รอบข้างท่านคอยชมคอยเชียร์ เขาหวังอะไรในตัวท่านบ้าง...?

ขอบคุณข้อมูลจากหนังสือ มังกรสอนใจ พระมหาสมชาย ฐานวุฑฺโฒ M.D., Ph.D.