"ความจริงแม้ไม่เชื่อแต่ก็ใช่"

วันนี้ได้ลงไปในคลองสองชุมชนบงกช 27 เพื่อเยี่ยมให้กำลังใจหมวดเริง ที่กลับมาบ้านหลังจากไปนอนโรงพยาบาลมา 12 วัน 

       ด้วยอาการลิ่มหัวใจรั่ว-ความดันและอีกหนัก ๆ หลายโรคก่อนหน้าจะเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ก็มาสวดธัมมจักกัปปวัตตนสูตร ที่วัดพระธรรมกายเกือบจะทุกวัน วันละหลายจบไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร สัปดาห์หนึ่งอาจจะหยุดสักวันหนึ่ง ถ้าหากวันไหนไม่ได้มาสวดที่หน้าพระมหาธรรมกายเจดีย์ ก็สวดอยู่บ้านทุกวันเช้า-กลางวัน-เย็น และจะใส่บาตรตอนเช้าทุกวัน 

         เมื่อหมวดเริงเจอหน้าก็ยกมือไหว้ด้วยความดีใจบอกว่า ผมคิดว่าผมเดินคล่องกว่านี้หน่อยจะพาลูกหลานไปวัดไปกราบพระ หมวดเริงเล่าให้ฟังต่อว่าวันนั้นเป็นวันที่สามของการนอนโรงพยาบาลธรรมศาสตร์

        "ผมหายใจไม่ออกน็อคไปเลยหัวใจหยุดเต้น หมอก็ปั้มหัวใจให้ผม ลูกก็โทรตามญาติ พี่-น้อง หลวงพี่ บอกว่าให้มาดูใจพ่อตายแน่ ตอนนั้นหูผมได้ยินเสียงสวดมนต์สวดธัมมจักฯเสียงดังเต็มไปหมด ในใจนึกว่าดีนะโรงพยาบาลนี้มีสวดมนต์ด้วย  และผมก็เห็นอาหารเต็มไปหมดเป็นอาหารที่ผมใส่บาตรพระทุกเช้ามีเสียงพูดว่า นี่นะอาหารของเธอ และมีเสียงพูดว่านี่นะเทวรถของเธอ และนี่วิมานของเธอเชิญขึ้นไปสำราญบนวิมานของเธอได้เลย กำลังจะก้าวขึ้นวิมานก็มีเสียงพูดว่าพระอาจารย์มา จึงหยุด"

*ภายนอกขณะนั้นหมอกำลังเอาท่อช่วยหายใจใส่ปาก         

*ภายในที่รับรู้คือเมื่อพระอาจารย์ไปถึงก็เอามือลูบที่หัวแล้วเอาลูกอมใส่ปากให้อมเหมือนที่หลวงพ่อสอนให้เรานึกกลืนลูกอมลงในลำคอ

ผมจึงลืมตาขึ้นมาก็เจอพระนั่งอยู่หนึ่งรูปและลูก-หลาน-ญาติพี่น้อง ยืนล้อมอยู่หลายคน

 นี่ด้วยบุญที่สั่งสมไว้ดี 

       1. ได้ยินเสียงสวดธัมมจักฯแม้นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย 

       2. ท่อช่วยหายใจที่สอดผ่านลำคอยังมีความรู้สึกว่าเป็นลูกอมไม่เจ็บปวด นี่ไงที่หลวงพ่อเคยมอบลูกอมให้เราอมและสอนให้เรานึกลูกอมใสใสในวาระต่าง ๆ

       3. เห็นอาหารมากมายด้วยบุญที่ได้ใส่บาตรทุกเช้า 

       4. เห็นเทวรถ 

       5. เห็นวิมานของตัวเอง 

       หมวดเริงพูดด้วยความมั่นใจว่าถ้าผมตายผมไปสวรรค์แน่นอนเพราะผมเห็นของผมที่ผมทำไว้แล้ว หมวดเริงพูดว่าวันนี้ผม-ลูก-หลานมีความเชื่อมั่นว่า ที่ผมรอดตายมาได้ด้วยอานุภาพ "บุญ" จริง ๆ

นกพิราบส่งข่าว

หมวดเริงไปสวดมนต์ที่ ศาลาประชาคม หน้าประตู 1 วัดพระธรรมกายเป็นประจำ