เห็นภาพนี้แล้วทำให้นึกถึง คุณยายสำอางค์ขึ้นมาซึ่งคุณยายได้เสียชีวิตหลายปีแล้ว เล่าให้ฟังว่า....

"ยายเป็นคนลูกดก มีลูกครบโหลพอดี ตอนที่พ่อเด็กเสีย ลูกหลายคนก็ยังไม่โต ยายเป็นห่วงอนาคตเขามากกลัวว่าเขาจะเกเรจะสอนเขาไม่ได้ ยายก็เลยพาเขาไปบวชเณรทุกครั้ง ที่ปิดเทอม

ยายไม่คิดว่าหญิงหม้ายอย่างยายจะสามารถเลี้ยงลูกให้ดีได้ โตขึ้นมาลูกคนนั้นคนนี้ ก็อยากจะให้ไปอยู่ด้วยบางทีก็ไปนอนค้างบ้านลูกคนนั้นคนนี้ 3 วันบ้าง 7 วันบ้าง

ยายเป็นหนี้บุญคุณศาสนามาก ชาตินี้ก็ตอบแทนไม่หมด

ถ้าไม่ได้พระศาสนาช่วยอบรมสั่งสอน ไม่รู้ลูกหญิงหม้ายคนนี้จะเป็นอย่างไร"

คุณยายจบคำพูด แบบภูมิใจในตัวลูกทั้ง 12 คน และซึ้งในบุญคุณพระศาสนา 

คุณยายเป็นคนฉลาดมีปัญญาจึงนำลูกมาฝากให้ศาสนาอบรมเลี้ยงดูคุณยายจึงรู้สึกว่าตัวเอง โชคดีเหมือนได้ลูกเทวดามาเกิดทุกคน

ซึ่งตรงข้ามกับพ่อแม่อีกหลายคนไม่ฉลาดในการเลี้ยงลูกให้เติบโตแบบมีคุณธรรมที่สุดในบั้นปลาย บางคนก็ถูกลูกทำร้ายถึงแก่ชีวิตก็มีที่เบาหน่อยก็ถูกทอดทิ้งไม่มีใครเหลียวแลจนต้องตกเป็นภาระของสังคมก็มาก

#บทความนี้ไม่มีอะไรมากมายนัก

เพียงอยากสะกิดคนมีลูก จะมีลูกกี่คนก็ตามถ้าไม่แน่ใจว่าตัวเอง จะสามารถอบรมสั่งสอนเขา ให้เป็นคนดีมีความกตัญญูได้ จะนำเอาวิธีของคุณยายที่เรียกตัวเองว่า"หญิงหม้าย" ไปใช้ก็ได้

คือคำพูดประโยคหนึ่งของคุณยายที่ว่า "กว่าจะซึ้ง (ในศาสนา) ก็สายเสียแล้ว" ไม่สามารถปฏิบัติธรรมได้ดี เหมือนกับคนหนุ่มสาวเพราะเป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้ว!!

Cr. ฝุ่นผงในรอยพระพุทธบาท

ขอบคุณภาพและข้อมูลจาก

http://clearmai.blogspot.jp/2017/02/blog-post.html?m=1

www.google.co.th