คืนนั้นฝนตก และอากาศหนาวเย็นเหลือเกิน

ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว

ได้มีรถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ฉันยืนอยู่

มีหญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ลงจากรถอย่างทุลักทุเล แล้วเดินตรงมาหาฉันอย่างช้าๆ

“แม่หนู...รถประจำทางคันต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่รู้ไหมจ้ะ?”หญิงชราผู้นั้นถาม

ฉันจึงถามกลับไปว่า...

“แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนคะ”

พอคุณยายบอก ฉันก็อุทานเสียงดังลั่น!!!

“อ้าว...ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถสายนั้นเมื่อกี้เองนี่ค่ะ”

“เอ้อ...” หญิงชราตอบตะกุกตะกัก

“คือว่า...บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา

แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลยยายรู้ว่า ถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง

เขาคงจะอายและไม่สบายใจแน่ๆยายเลยทำเป็นว่าจะลงที่นี่

พอยายกดกริ่งให้รถจอดเขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจส่วนยายก็...

เอ้อ...รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรอจ้ะแม่หนู...”