มีเพื่อนสนิทสองคนที่กำลังเดินทางอยู่กลางทะเลทราย

เมื่อเดินทางไประยะหนึ่งก็เกิดการโต้เถียงกัน

เพื่อนคนหนึ่งโกรธมากถึงกับตบหน้าเพื่อนอีกคนหนึ่ง

เพื่อนคนที่ถูกตบหน้าไม่ว่าอะไรซักคำ

แต่กลับเขียนข้อความไว้ที่พื้นทรายว่า

“วันนี้เพื่อนรักของฉันตบหน้าฉัน”

พวกเขาเดินทางกันต่อไปจนกระทั่งพบแหล่งน้ำกลางทะเลทราย

พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำที่นั่น

เพื่อนคนที่ถูกตบหน้าก็จมน้ำโชคดีที่เพื่อนอีกคนช่วยชีวิตไว้ได้

เมื่อเขาหายตกใจจากการจมน้ำ

เขาก็จารึกข้อความไว้ที่ก้อนหินว่า...

“วันนี้เพื่อนรักของฉันช่วยชีวิตฉันไว้”

เพื่อนคนที่ช่วยชีวิตเขาและตบหน้าเขารู้สึกแปลกใจ

ในการกระทำของเขาจึงเอ่ยปากถามว่า...

“ตอนที่ฉันทำร้ายเธอทำไมเธอเขียนลงบนพื้นทราย  แต่ตอนนี้ทำไมเธอสลักลงบนหิน”

เพื่อนอีกคนยิ้มแล้วตอบว่า...

“เมื่อเพื่อนทำร้ายเราเราควรจะเขียนลงบนพื้นทราย

เพื่อให้สายลมแห่งการให้อภัยพัดมาและลบมันทิ้งไป

แต่เมื่อมีความประทับใจเกิดขึ้นเราควรจะจารึกไว้ในศิลาแห่งความทรงจำจากใจ

ซึ่งสายลมไม่อาจทำให้มันเลือนลางได้”

เรามีทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดีเข้ามาในชีวิต

สิ่งที่ทำให้เรามีความสุขได้คือ ให้จดจำแต่สิ่งดีๆ

และให้อภัยกับสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้น

“เราอาจเปลี่ยนแปลงชีวิตไม่ได้

แต่เราเลือกที่จะคิดให้ดีได้”