แล้วการสอบไฟนอลในวิชาสุดท้ายของนิสิตวิศวะปี 4 ก็สิ้นสุดลง.. ในเย็นวันนั้นเด็กชายคนหนึ่งแยกย้ายจากกลุ่มเพื่อนๆ กลับบ้านด้วยความรู้สึกทั้งหัวหนักๆ ทั้งมึนๆอึนๆผสมผสานกันอย่างไม่ลงตัว จากข้อสอบหฤโหดที่เพิ่งผ่านพ้นไป และการพักผ่อนน้อยจากการพยายามยัดเยียดความรู้ทุกๆอย่างเข้าไปในหัวเมื่อคืนก่อน เขาวางกระเป๋าไว้ที่ชั้นอย่างรีบเร่ง แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในทันที..

เวลาผ่านไปซักพัก บัดนี้เข็มนาฬิกาชี้ที่เลข11 และท้องฟ้ายังคงมืดสนิท เป็นอันให้รู้ว่า เป็นเวลา5ทุ่มกว่าของวันนี้แล้ว

เขาค่อยๆขยับตัวตื่น ลุกขึ้นจากภวังค์ ทำภารกิจส่วนตัว แล้วหยิบมือถือขึ้นมา กดเบอร์ใครซักคนที่ตั้งไว้เป็น favorite เบอร์แรก

ฮาโหลล แม่..ทำอะไรอยู่ครับ ? เด็กชายโพลงอย่างคุ้นชินด้วยไดอะล็อก(dialogue) เดิมๆ ตามด้วยการเรื่องเล่าต่างๆที่เพิ่งผ่านมาให้แม่เขาฟังอย่างสบายอารมณ์

B : วันนี้ สอบเสร็จแล้วนะแม่
ข้อสอบยากมากเลย
ปวดหัวตึ้บ เลยกลับมานอน
นี่เพิ่งตื่นเนี่ย 
ตื่นเสร็จก้โทรหาแม่เลย
แล้วแม่ ทำงานอยู่หรือป่าว 
ว่างคุยป่ะเนี่ย 
เบนซ์เรียนจบแล้วนะ 
รอเกรดออก แล้วก้รับปริญญา
ระหว่างรอที่สมัครงานเรียกไปสัมภาษณ์
นี่กะว่าจะนอนชิวๆ ซักเดือนนึง
แล้วก้ไปเที่ยวกะเพื่อนนะแม่

Mom :
แม่ว่างอยู่ คุยได้ลูก 
 ตอนนี้อยู่บ้าน ไม่ได้ขึ้นเวร
(คุณแม่เป็นพยาบาลอยู่ตึกสงฆ์ รพ.นครปฐม 
, ส่วนผมเรียนกรุงเทพฯ ตั้งแต่ม.1)
หายปวดหัวยังลูก
แล้วกินข้าว กินอะไรรึยัง
ยื่นสมัครงานไปกี่ที่ล่ะ
มีที่ไหนคิดว่าจะได้บ้าง 
จะไปเที่ยวที่ไหน 
ระวังๆตัวด้วยนะลูก
แล้วเงินหมดยัง
เดี๋ยวแม่โอนตังไปให้

B : 
แม่ไม่ต้อง เงินยังมีอยู่คับ
แล้วแม่เหนื่อยป่าว
ทำงานเลี้ยงเบนซ์มาทั้งชีวิตเลย
นี่เรียนจบแล้วนะ 
ดีใจป่าวแม่ 
ขอบคุณมากนะคับ
รักแม่นะะ~

M :
ดีใจสิ 
หาเงิน เหนื่อยแทบตาย
ลูกจบไปอีกคนและ
เหลือส่งน้องเรียนอีกคน 
อีก 3ปี 4ปี
แม่จะได้สบายซักที

... พอผมได้ยินคำที่แม่ตอบกลับมา
ผมนิ่ง ผมฉุกคิด มันเป็นแบบนั้นจริงๆ 
คำว่า " หาเงิน เหนื่อยแทบตาย "
แล้วภาพที่แม่ทำงานหนัก จนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันแล้ววันเล่า ปรากฏขึ้นมามากมายในหัวของผม เวลาชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่หมุนวนเวียนอยู่กับ2สถานที่หลักๆ คือ อยู่บ้าน และเดินทางไปทำงาน ผมเห็นมันตั้งแต่ผมเรียนอนุบาล จบประถม มัธยม จวบจนวันนี้ วันที่ผมสำเร็จการศึกษามหาวิทยาลัย ท่านก็ยังคงทำงานต่อไป เพื่อส่งน้องชายอีกคน ..

ผมรู้สึกสะเทือนใจ รู้สึก ขอบพระคุณท่าน อย่างสุดหัวใจ ที่ท่านรักพวกผม ที่ท่านกัดฟัน อดทน ทำงานหนักเพื่อพวกเราเสมอมา ผมมีความคิด ที่อยากหาเงินให้ได้เยอะๆ ประสบความสำเร็จให้ไวๆ ก่อนที่ท่านจะอายุมากไปกว่านี้ เพื่อที่จะตอบแทนพระคุณท่านให้เต็มที่ ให้สมกับที่ท่านเลี้ยงดูผมให้เติบโตมาอย่างดีที่สุด และชดเชยในหลายๆสิ่งที่ท่านอยากทำ แต่ไม่เคยได้ทำ.. เพียงเพราะต้องใช้เงินก้อนนั้นส่งให้ลูกเรียน

แล้วก็คำถามนึงก็ผุดแว๊บขึ้นมาในหัว
B : แม่.. แม่เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมป่าว ? 
M : เชื่อสิ ถามทำไมลูก 
B : ก็ที่เราต้องดิ้นรนสู้ชีวิต ไม่ได้เกิดมารวยเลย ก้เพราะเราคงทำทานมาน้อย เลยต้องมาขยันทำมาหากิน.. 
B : แล้ว.. แม่เชื่อ เรื่องการเวียนว่ายตายเกิดป่าว ?
เด็กชายถามต่อด้วยความอยากรู้ 
M : เชื่อสิ
B : หรอครับ .. 
งั้นขอถามแม่อีกอย่าง แม่คิดดีๆนะ แล้วค่อยตอบ
"เหตุการณ์ไหน หรืออะไร.. อะไรที่แม่ ภาคภูมิใจมากที่สุดในชีวิต"
....
....

หลังจากคำถามจบ ท่านนิ่งเงียบซักพักใหญ่ ก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า 
M : " ชีวิตแม่.. ภูมิใจ ที่มีลูกที่ดีทั้ง 3คน "

>> เสียงสะท้อนขึ้นในใจผม >> " เห้ยย.. ผมไม่ได้เป็นคนดี.. ผมกินเหล้า ผมเที่ยว ผมเล่นเกม ผมใช้เงินแม่ไปกับหลายๆอย่างที่ฟุ่มเฟือย ทั้งๆที่รู้ว่าแม่หาเงินมาอย่างยากลำบาก รู้ว่าแม่เหนื่อย
ผม..ผม.. ผมเนี่ยนะ.. ลูกที่แม่ภูมิใจที่สุดในชีวิต

ในตอนนั้น ผมสะเทือนใจมาก สะเทือนใจจริงๆครับ 
แม่..ผมขอโทษ ผมจะทำตัวให้ดีกว่าเดิม ผมจะเป็นลูกที่ดี ที่ควรค่าให้แม่ภาคภูมิใจ ผมจะทำให้ได้ "

แล้ว เสียงคุยของผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำลายความเงียบเมื่อสักครู่
B : แม่.. งั้นเบนซ์ บวชให้แม่นะ

M : เอาจริงหรอลูก
B : จริงสิแม่ บวชซักเดือนนึง 
เพราะถ้าแม่เชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด
เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม 
แม่เกิดมา 
แม่เรียนหนังสือ
พอเรียนจบ
แม่ทำงาน 
แม่มีครอบครัว มีลูก 
แล้ว แม่บอกว่า สิ่งที่ภาคภูมิใจที่สุด คือ "ลูกๆทั้ง 3คน"
แล้ววันนึง เราก้ต้องตายจากกัน
แล้วแม่ก็เกิดอีก 
ทำงานอีก
วนๆ แบบนี้ซ้ำๆรึป่าว

แม่ทำแต่งาน ทำงานทั้งชีวิต แล้วไม่ค่อยได้มีโอกาสทำบุญ
เกิดมาอีก ก้ต้องลำบากอีก..
ทำไมเราไม่เกิดมารวยไปเลยครับแม่..
เกิดมาให้มันมีพร้อมทุกๆอย่างเลย..
มีทั้งเงิน มีทั้งเวลา..

ถ้าอย่างงั้น เบนซ์จะใช้ร่างกายนี้ที่แม่ให้มา สติปัญญา ความรู้ ความสามารถที่มี สั่งสมทุกๆบุญ บวชให้แม่ บวช..ให้แม่ได้บุญเยอะๆ เพื่อชาติหน้าและชาติต่อๆไป แม่จะได้ไม่ลำบากอีกไง เกิดมามีชีวิตที่ดีไปเลยไง ดีไหมแม่ . . .

แล้วน้ำตามันก็เอ่อล้นออกมา..

ผมทั้งมีความหวัง ทั้งมีความฝัน และมีหลายๆอย่างที่อยากทำ หลายๆอย่างที่ต้องรีบทำ ผมต้องปฏิวัติตัวเองแล้ว เริ่มจากการบวชให้แม่ก่อนเลย

ปลายเดือนมกราคม พุทธศักราช 2554

Cr. ทนฺตวํโสภิกขุ