วันคืนล่วงผ่านไป และผ่านไป จนพรุ่งนี้ถึงกำหนดที่จะต้องเข้าโครงการบวชแล้ว

เด็กชายยังคงง่วนอยู่กับการจัดข้าวของต่างๆในคอนโด ที่เขาและพี่สาวอยู่ด้วยกันให้เป็นระเบียบ หลังจากเลือกผ้าที่ไม่ได้ใช้ พับเก็บใส่ตู้ และลงมือล้างห้องน้ำจนเสร็จ 
เขารูดซิป เปิดกระเป๋าเป้สีดำกางไว้บนเตียง ดึงชั้นลิ้นชักเก็บของออกมา และรื้อข้าวของกองระเกะระกะไว้บนพื้น เพื่อจะบรรจงจัดเรียงใส่ชั้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่ซักพัก
ชุดขาว2-3ชุด ถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อย ข้างๆกันมีกระดาษA4 ยับๆแผ่นหนึ่งเขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า 'อุปกรณ์ที่ต้องเตรียมไป' และอีกแผ่นดูจะยับน้อยกว่า ถูกพับเป็นสามตอน พิมพ์ด้วยตัวหนังสือสีฟ้าเข้ม ที่ตัวสะกดดูไม่ค่อยคุ้นตา พาดหัวด้านซ้ายบน เขียนไว้ว่า 'คำขานนาค'

ขณะที่ปากขมุบขมิบ ซ้อมท่องคำขออุปสมบทอยู่นั้น สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ พร้อมๆกับสองมือที่พัลวันหยิบจัดเรียงของใส่เก๊ะอย่างเป็นระเบียบต่อเนื่อง และสมองที่ขณะนี้กำลังพยายาม ทั้งจดจำบทสวด ทั้งคิดแยกแยะจัดระบบหมวดหมู่สิ่งของ แต่ก็ไม่น่าเชื่อที่อวัยวะทั้งหมด ก็ทำงานประสานกันลงตัวอย่างมีประสิทธิภาพ

แล้วมือของเขาก็หยิบซองอะไรบางอย่างขึ้นมา สายตากวาดดูของข้างใน เห็นกระดาษสีเหลืองแผ่นหนึ่ง ขนาดเท่าซองจดหมาย เขาอ่านข้อความที่พิมพ์เอาไว้ด้านบน ก็เข้าใจในทันทีว่า นี้คือ ใบอนุโมทนาบัตร " สร้างองค์พระประจำตัว จารึกชื่อคุณแม่ " ที่เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว อาโกวเคยพาไปร่วมสร้างประดิษฐานไว้บนเจดีย์ ที่วัดแห่งหนึ่งในเมืองปทุม

แล้วความทรงจำในอดีตที่ติดค้างอยู่ในใจก็พรั่งพรูออกมา เป็นภาพเหตุการณ์ที่เสมือนเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน..

. .. .. .

" โกว หวัดดีค้าบ~ " เด็กชายพนมมือขึ้นกล่าวทักทายอย่างคุ้นเคย ขณะเดินผ่านผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่ง ที่กำลังนั่งอยู่หลังคอมพิวเตอร์ หลังจากเขากลับมาถึงบ้านในเวลาเย็น
บ้านนั้น เป็นห้องแถวห้องหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย ในชุมชน ที่มีผู้คนหลายหลากอาชีพเช่าเป็นพื้นที่ขายของตลอดสองแนวฝั่งถนน หน้าบ้านแขวนป้ายไฟที่ถูกเปิดสว่างจ้าโดดเด่นแตะสายตา ด้วยตัวหนังสือสีเขียว บนพื้นสีขาว ว่า ' ร้านขายยา'

" อืม.." เสียงตอบรับที่ดูไม่ได้ใส่ใจกับการกลับมาของหลานชายมากเท่าไหร่นัก ดังขึ้นในลำคอเบาๆ
เด็กชายสังเกตเห็น แว๊บหนึ่งที่สายตาของเธอชำเลืองมาดูเล็กน้อย และยิ้มให้เป็นการตอบรับ แล้วจากนั้นก็หันกลับไปจดจ่อสิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ พนมมือ พึมพำบริกรรมสวดอะไรซักอย่างที่ดูสำคัญ อยู่อย่างตั้งใจ

"โกวนี่ ท่าจะเพี้ยนแฮะ.. . " เด็กชายคิดในใจ

เขาเก็บความสงสัยซ่อนเอาไว้ ขณะก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นบน วางกองหนังสือการ์ตูนร่วม10เล่มที่เพิ่งเช่ามาไว้ที่หัวเตียง และล้มตัวเริ่มต้นนอนอ่านมันอย่างสราญรมย์..

" แคว้กกก.. ก... ก .. . ปึ้ ง ! " หลังจากเวลาผ่านไปร่วมสี่ชั่วโมง เสียงลากประตูรั้วเหล็กหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งเช่นทุกวัน แล้วก็ตามด้วยเสียงกระแทกปิดในขั้นตอนสุดท้าย
เด็กชายรู้ทันทีว่า อาโกวปิดร้านยาแล้ว เขาวางหนังสือการ์ตูนเล่มที่กำลังอ่านอยู่ ท้าวตัวลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินลงไปเปิดตู้เย็นด้านล่าง หยิบขนมปังสองสามชิ้นที่แช่เอาไว้ออกมาวางที่โต๊ะบัญชี ก่อนที่จะเล่นคอมพิวเตอร์และทานไปด้วย

หลังจากเล่นแชทMSNกับเพื่อนๆไปได้ซักพัก ความอยากรู้ที่ค้างอยู่ก็ผุดขึ้นมา..

" โกวเข้า เ ว ป อะไรทุกวัน " เด็กชายสงสัย

เขาคลิ๊กเม้าส์เข้าไปที่ history แล้วเลื่อนลงไปดูช่วงเวลาประมาณ 6โมงเย็น ก็เห็นประวัติการเข้าชมเวปแสดงอยู่ โดยใช้ชื่อว่า www.dmc.tv/ ซึ่งเป็นเวปไซต์ธรรมะของวัดแห่งหนึ่งที่อาโกวศรัทธา

ผังรายการช่วงเวลา ประมาณ 6โมงเย็นของทุกวัน มีรายการที่ออนแอร์ เรียกว่า
' บูชาพระมหาธรรมกายเจดีย์ ' 
 หลังจากนั้น 1 ทุ่มครึ่ง เป็นอีกรายการ ที่มีชื่อแปลกๆว่า 
' โรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา '

จากความสงสัยว่า
" โกวไหว้อะไร
วัดสอนอะไรกันแน่
และคำสอนผิดเพี้ยนหรือป่าว "
เขาจึงเริ่มศึกษาข้อมูลที่โพสอยู่ เปรียบเทียบกันกับเวปไซต์ธรรมะของวัดอื่นๆไปด้วย ขณะที่สายตายังคงกวาดดูไปพลาง มือขวาก็กดคลิ๊กเข้าลิงค์โน้นลิงค์นี้ เพื่อหาข้อมูลอื่นๆที่น่าสนใจ

" อ้อ.. โกวไหว้เจดีย์ที่มีพระพุทธรูปเยอะๆ ผ่านจอคอมนั่นเอง " เด็กชายได้คำตอบให้ตัวเอง

แล้ว เขาก็กดเข้าไปอ่านบทความต่างๆต่อ เพื่อหาคำตอบในทุกๆคำถามที่ตนสงสัย 
ทั้งเรื่องของ อานิสงส์บูชาเจดีย์ด้วยดอกบัว 8 กำ .. เรื่องพญานาค .. ตายแล้วไปไหน .. สวรรค์ .. กฎแห่งกรรม .. และเรื่อง case study ความจริงของชีวิต ..

มีหน้าหนึ่งในบรรดาทั้งหมดที่เด็กชายเปิดอ่าน ได้ความอันเป็นสาระสำคัญว่า
' ... ถึงแม้พระพุทธองค์ จะยังมีพระชนม์ชีพอยู่ หรือดับขันธปรินิพพานไปนานแล้ว การน้อมจิตให้เลื่อมใสในพระพุทธเจ้า ย่อมได้บุญเสมอกัน ผู้ที่หมั่นกระทำการสักการะบูชาพระเจดีย์ ย่อมไปสู่สุคติโลกสวรรค์ .. เพราะ การบูชาบุคคลที่ควรบูชา เป็นมงคลอันสูงสุดในชีวิต ... '
เขาตื่นเต้นกับความรู้ใหม่ที่ทั้งชีวิตไม่มีใครเคยสอน..

" ถ้าอย่างนั้นที่อาโกวทำ ก็เป็นบุญเป็นกุศลใหญ่แล้ว " เด็กชายคิด

เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ก่อนจะปิดคอม แล้วเดินกลับขึ้นไปยังเตียงนอน เขาได้บอกกับตัวเองว่า
เราเองต่างหากที่นิสัยไม่ดี..
ตัดสินคน เพียงเพราะมีความเห็นต่าง..
ทั้งที่ความรู้ของเราก็ไม่สมบูรณ์..
และที่ยิ่งร้ายกว่านั้น คือ
เราก็ไม่รู้ ด้วย ว่าเราไม่รู้..
และความไม่รู้จริงนี่แหละ ที่น่ากลัว.!

เย็นวันต่อมา..
" โกว หวัดดีค้าบ~ " 
" บูชาเจดีย์ อยู่หรอ " หลานชายกล่าวทักทายอย่างร่าเริง
ทว่า วันนี้ความรู้สึกของเขาต่างจากเมื่อวาน ไม่เพียงแต่เข้าใจในสิ่งที่อาโกวกำลังทำ แต่เขากลับชื่นชมอนุโมทนาในกุศลกรรมนั้นด้วย 
แม้จะเห็นลูกค้าบางคนหัวเราะเยาะเบาๆ .. 
แต่โกวของผมไม่ได้ทำร้ายใคร ..
เขาไม่ได้เป็นคนไม่ดี ..
เขาเชื่อ และ เขาศรัทธา .. 
เขาไหว้พระเจดีย์ ผ่านหน้าจอคอม..
ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับระยะทาง..
ไม่เกี่ยวกับว่า จะมองเห็นด้วยตาหรือไม่เห็น..
แค่ส่งใจที่เลื่อมใสไปยังพระสถูปเจดีย์..
น้อมใจไปถึงพระพุทธเจ้า..
อันนี้เป็นสิ่งผมเข้าใจได้..
และ โกวเป็นโกวที่ผมภาคภูมิใจ
...
. . .
" สาธุ นะครับ อาโกว " 
" ไปวัดวันไหนนะ... อยากสร้างพระให้แม่จัง..

Cr.ทนฺตวํโสภิกขุ

ที่มาhttps://www.facebook.com/purach.srilertros