สิ่งที่เธอบอกคือ สงสารข้าว สงสารชาวนา และเสียดายแทนรัฐ แทนประเทศ ที่ข้าว 6,600 ตัน แทนที่จะขายได้ราคาเพิ่มมาจากที่ประมูลขายไปเป็นอาหารสัตว์

หากได้ราคาเพิ่มมาอีกแค่กิโลละ 5 บาท เฉพาะที่โกดังของเธอที่เดียวรัฐก็จะได้เงินเพิ่มมาแล้ว 30 ล้านบาทเป็นอย่างต่ำ

แล้วถ้าอีก 200 แห่งเป็นแบบเดียวกัน รัฐเสียหาย หรือ ประชาชนนั่นแหละเสียหายไปเท่าไหร่

พูดเรื่องข้าวดีเอาไปตีขายเป็นข้าวอาหารสัตว์ และ บริษัทค้าข้าวแย่งข้าวอาหารสัตว์กันยังกับแย่งทองคำมาตั้งแต่เริ่มประมูล แต่ด้วยเป็นเสียงเล็กๆ จึงไม่มีคนสนใจในวงกว้าง คราวนี้ออกสื่อหลัก คงเป็นที่สนใจของสังคมและผู้คน

ในยุคมืดแบบนี้นับจากนี้ไม่รู้เธอจะพบเจอกับอะไรบ้าง แต่ไม่ว่าเป็นใคร ก่อนจะตัดสินใจเดินฝ่าสายฝน ย่อมต้องรู้อยู่แล้วว่าต้องเปียก ขอให้สังคมช่วยกันจับตาและร่วมยื่นร่มกันฝนให้กับเธอ

ขอยกย่องสื่อที่เข้ามาจับเรื่องนี้และนำเสนอต่อสังคมแบบตรงไปตรงมา ไม่นิ่งเฉยต่อความเป็นธรรม