มีคำหนึ่งที่บอกว่า 

"คนเราชอบโยนความสุขไปข้างหน้าในเมื่อความสุขนั้นอยู่กับเราตลอดเวลา ให้เรามีความสุขจากสิ่งที่เราได้ทำ อยู่กับความสุขปัจจุบัน" ไม่งงกันใช้ไหมครับ ผมเขียนเองใครงงให้ยกมือเดี๋ยวจะเดินไปหา!!

ประโยคที่ผมเขียนข้างบนขึ้น ส่วนหนึ่งได้แรงบันดาลใจจากการเดินทางไปที่บ้านพะเบี้ยว อำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่ 

คนที่บ้านพะเบี้ยว แม้ชีวิตของแต่ละคนอาจไม่สุขสบายเหมือนคนในเมืองใหญ่ "ไม่มีทีวี ไม่มียูทูป ไม่มีเฟสบุ๊ค ไม่มีทวิตเตอร์ ไม่มีไลน์ แต่พวกเขาก็ใช้ชีวิตให้สุขได้จากสิ่งที่เค้ามี สิ่งที่เค้าเป็นและไม่จำเป็นต้องเอาใจเป็นทุกข์ เป็นกังวล กับสิ่งที่อยากได้ หรือเอาใจไปทุกข์กับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องอย่างใครบางคนในสังคมเมืองใหญ่ๆ

ถามว่าเค้าใช้ชีวิตกันอย่างไร กับ 365 วันที่แทบไม่ต้องใช้เงินในการดำรงชีวิต????

ที่ทราบมาอาหารที่เค้าทานมาจาก ข้าวที่เค้าปลูก กับข้าวคือ ปลาในแม่น้ำ กับน้ำพริกผักสด ที่เป็นเมนูหลักของแต่ละครอบครัว

ถ้าถามถึงเรา เราจะอยู่ได้ไหม.....คำตอบเราคงอยู่ไม่ได้ แต่ทำไมเค้าอยู่ได้ คำตอบคือชีวิตเราและเค้ามีบริบทที่แตกต่างกัน 

แต่เราสามารถเอาสิ่งเหล่านี้มาสอนตัวเราได้ 
ให้รู้จักความพอเพียง รู้จักประมาณไม่อยากได้ในสิ่งที่ไม่จำเป็น หรือสิ่งที่ขวนขวายแล้วทำให้เราเป็นทุกข์เหลือเกิน

ถ้าอย่างนั้นให้เรากลับมามองตัวเอง อะไรก็ความสุขที่เราต้องการความสุขที่ต้องวิ่งตามตลอดเวลา หรือความสุขที่อยู่กับเราแล้วกับปัจจุบัน

จบเรื่องเล่าวันนี้ ถ้ารู้สึกว่าได้สาระอะไรบ้าง โปรดติดตามต่อไป EP.2

บ๊าย บาย นายริตะ