๑.ต้องอ่านหนังสือให้มาก เพราะจะซึมซับ ข้อมูล และสำนวนการเขียนที่หลากหลาย

๒.เมื่อพบหนังสือดี หรือถ้อยคำที่กินใจ ประทับใจ ให้อ่านหลายๆรอบ อ่านจนจำได้ จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของสำนวนเราโดยไม่รู้ตัว 

๓.เขียนบ่อยๆ (ตะกร้าสร้างนักเขียนมาทุกยุค : อาจินต์ ปัญจพรรค์)

๔.เขียนด้วยความสุข เขียนด้วยใจที่เป็นกุศล มุ่งหวังให้เกิดประโยชน์แก่ผู้อ่าน ไม่คาดหวังสูง แม้มีผู้อ่านหนึ่งคนก็ปลื่มใจ แม้มีผู้อ่านเพิ่มเป็นสองคนก็ปลื้มใจ มีกำลังใจเขียนต่อไป

๕.เปิดใจกว้างรับฟังคำติชมด้วยความเคารพ นำมาปรับปรุงแก้ไข ขอบคุณเขาที่ช่วยอ่านช่วยวิจารณ์ให้

๖.นำบทความของเรา ที่มีผู้รู้เมตตาวิจารณ์ นำมาปรับแก้ไข

๗.เอาใจผู้อ่านมาใส่ใจเรา อย่าคิดว่าผู้อ่านรู้เรื่องอยู่แล้ว เหมือนเราต้องถือว่าเขายังไม่รู้เรื่องอะไร เราต้องค่อยๆเขียนเล่าเรื่อง ค่อยๆป้อนข้อมูลให้เขา อย่างแจ่มแจ้ง ชัดเจน ตามลำดับ จนเขาแค่อ่านแล้ว ติดตาม ก็เข้าใจได้โดยง่าย

๘.ผู้อ่านคิดอะไร สงสัยอะไร อยากรู้อะไร มีประเด็นอะไรในใจ เราต้องอ่านใจเขาให้ได้แล้ว เขียนถ่ายทอดออกไปให้เห็นภาพ

บรรยายโดย พระครูปลัดสุวัฒนโพธิคุณ

บันทึกโดย : ปุณฺณวีริโย.ภิกฺขุ