สุนัขจอมเกเรตัวหนึ่งชอบวิ่งไปกัดชาวบ้านเวลาเขาเผลอ เจ้าของจึงนำกระพรวนมาแขวนคอมันไว้ เพื่อให้คนได้ยินเวลามันวิ่งเข้าไปใกล้ แต่เจ้าสุนัขกลันคิดว่าเขาให้มันเป็นของขวัญ มันจึงวิ่งทำเสียงกรุ๊งกริ๊งอวดไปทั่วตลาด 

สุนัขชราตัวหนึ่งเห็นมันวิ่งเช่นนั้นจึงถามมันว่า "ทำไมเจ้าถึงวิ่งสั่นกระพรวนไปทั่วเช่นนี้ล่ะ" มันตอบกลับไปว่า "เพื่อให้ทุกคนได้ยินเสียงอันไพเราะของมันยังไงล่ะ" 

สุนัขชราหัวเราะในความโง่ของมัน "เจ้าเข้าใจผิดแล้วล่ะเจ้าหมาน้อย ไม่มีใครชื่นชมเจ้าหรอก คนที่ได้ยินเสียงกระพรวนของเจ้ามีแต่จะวิ่งหนีกันทั้งนั้น เพราะเขากลัวว่าเจ้าจะไปทำร้ายเขาต่างหาก" 

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

คนโง่มักภูมิใจกับชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีของตนเอง

:: พุทธภาษิต ::

โลโภ โทโส จ โมโห จ ปุริสํ ปาปเจตสํ 
หึสนฺติ อตฺตสมฺภูตา ตจสารํว สมฺผลํ. 

โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว 
ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น 

(พุทฺธ) ขุ. อิติ. ๒๕/ ๒๖๔. ขุ. มหา. ๒๙/ ๑๘.