พ่อของผมอายุ 60 ปีแล้ว บ้านเราอยู่ต่างจังหวัดและ

เข้าป่าไปค่อนข้างลึก การติดต่อไม่ค่อยสะดวกนัก 

พ่อไม่ยอมที่จะย้ายมาอยู่ในเมืองกับผมอีก

ตอนที่ผมกับน้องสาวจะซื้อมือถือไปให้พ่อ พ่อบอกกับผม
และน้องสาวว่า“พ่อแก่จนจะเข้าโลงแล้วนะ ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้
ของทันสมัยแบบนี้หรอก”

ผมกับน้องสาวมาทำงานในเมืองหลวง ปล่อยให้พ่ออยู่ที่บ้านนอกเพียงลำพัง แม้จะไม่วางใจ แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไง! ต้นปีก่อนผมกับน้องสาวพากันกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อ เราซื้อมือถือไปให้พ่อด้วย แม้ปากท่านจะบอกว่า

“ไม่เอาๆ มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ”

แต่ก็รับไปพร้อมกับหัวเราะและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทีเดียว 

ทำให้เรารู้ว่าพ่อพอใจกับสิ่งนี้เพียงใด แม้จะอยากจะอยู่กับพ่อนานเพียงใด แต่ก็ไม่เกิน 3 วันก็ต้องกลับ

เช้าวันทำงานวันแรกของปี ผมตื่นมาเพราะเสียงของข้อความ

“อากาศหนาวใส่เสื้อให้หนาหน่อยนะ หาอะไรกินก่อนไปทำงาน”

มันเป็นข้อความที่คุ้นมากๆ ผมจ้องดูหมายเลขโทรศัพท์ตั้งนาน จึงจำได้ว่าเป็นหมายเลขที่ซื้อให้พ่อนั่นเอง เพราะตอนกลับบ้าน เมมแต่ชื่อของพวกเราลงเครื่องของพ่อ จนลืมเมมหมายเลขของพ่อลงเครื่องของตัวเอง

จากนั้นเป็นต้นมา ผมก็จะได้รับข้อความจากพ่ออยู่เสมอไม่ขาด พ่อเรียนหนังสือไม่จบ ป.4 เสียด้วยซ้ำ 

แต่พ่อก็มีความพยายาม ในการสะกดข้อความส่งให้ผมและน้องอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ได้รับข้อความก็อยากจะโทรหาพ่อในทันที แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้โทร 

เพราะได้รับข้อความในเวลาทำงานเสมอ ก็คงเป็นข้ออ้างที่เรามักจะพูดกันอยู่เสมอว่า “เรายุ่ง!” ยุ่งกับงาน

ยุ่งกับเงิน ยุ่งกับความรัก ยุ่งกับความเหงา ฯลฯ ยุ่งจน

เมื่อปลายปีที่ผ่านมา ผมกับน้องสาวได้พากันกลับไปเยี่ยมพ่ออีกครั้ง

ผมเห็นพ่อเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ น้องสาวผมบอกว่าโทรศัพท์คงไม่มีเงิน หรือไม่ก็โทรศัพท์เสีย ผมว่า

คงไม่ใช่ เพราะสองวันก่อน ผมก็เพิ่งได้รับข้อความจากพ่อมาหมาดๆ

“เอ็งบอกพ่อว่า ส่งข้อความประหยัดกว่าโทร พ่อก็ส่งข้อความให้พวกแกเสมอ แกใช้กันเป็นหรือเปล่า ทำไมไม่ค่อยมีใครตอบข้อความกลับมาหาพ่อเลยล่ะ?”

ผมฟังเสร็จก็หน้าแดงด้วยความรู้สึกละอาย ไม่อยากให้พ่อรู้สึกเสียใจไปมากกว่านี้ จึงได้แต่พูดปลอบใจ

แกไปว่า“คงเป็นเพราะเครื่องไม่ค่อยดีครับพ่อ”

พ่อได้แต่พยักหน้ารับเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่พูดอะไร

อีกหลังกลับจากบ้านนอกสิ่งที่ผมทำในเช้าวันรุ่งขึ้นหลัง

จากตื่นนอนก็คือโทรศัพท์กลับไปหาพ่อ

“พ่อครับ ผมถึงกรุงเทพเมื่อคืนดึกๆ ไม่กล้าโทรหาพ่อเพราะเกรงว่าพ่อจะนอนแล้ว กลับบ้านคราวหน้าผม

จะซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้พ่อนะครับ เอาที่ดีๆหน่อย”“ไม่ต้องหรอกเครื่องนี้ก็ดีอยู่แล้วเสียงของเอ็งชัดมาก 

เหมือนเอ็งกำลังพูดอยู่ข้างๆพ่อเลย ”

“แต่รุ่นใหม่นี้พูดผ่านวีดีโอได้ด้วยนะครับพ่อ เวลาผมคุยกับพ่อก็จะได้เห็นหน้าพ่อด้วยไงครับ”

“ไม่ต้องหรอกแค่พ่อได้ยินเสียงของเอ็งพ่อก็ดีใจแล้ว เหมือนเอ็งอยู่กับพ่อเลยนะวัฒน์”

ผมต้องรีบตัดบทบอกพ่อว่า ผมต้องรีบแต่งตัวไปทำงานแล้ว เดี๋ยวจะไปทำงานสาย ที่จริงผมกลัวว่าพ่อจะได้ยินเสียงสะอื้นของผมต่างหาก

.................................

เมื่อพ่อแก่ตัวลง

สิ่งที่พ่อแก่ๆหวังก็คือ ลูกๆหลานๆอยู่กันอย่างปลอดภัยและสุขสบาย โทรหาท่านบ้าง บอกกับท่านว่าคุณสบายดี

นี่คือของขวัญอย่างดีที่คุณให้ท่านได้ หากสิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ผู้เป็นลูกยังให้ท่านไม่ได้ ทุกครั้งที่ผมนึก

ถึงพ่อขึ้นมา คลื่นของความละอายใจก็ถาโถมซัดหัวใจผมครั้งแล้วครั้งเล่า

ขอบคุณบทความดี ๆ จาก

เพจ เรื่องดี ๆ มีข้อคิด

ภาพจาก www.google.co.th