หากมองให้ครบตลอดหมด ทั้งโลก นี้  ใครหนอที่รักเราอย่างแท้จริง

- คุณพ่อคุณแม่ 

- คุณปู่คุณย่า 

- คุณตาคุณยาย

- สามี-ภรรยา

- หรือบุตรธิดา

ฯลฯ

ขอบคุณภาพจาก HiClassSociety.com

ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง ที่เราอาจหลงลืมหรือมองไม่เห็นเขาไปแล้ว นั่นคือ "บุญ" ของเรา ไงล่ะ

       บุญจะติดตามเราไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าเราจะไปเกิดที่ไหน ไปเกิดเป็นชาวสวรรค์ เป็นพรหม เป็นอรูปพรหม เป็นนักโทษในมหานรก ในยมโลก เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน เปรต แม้แต่อสุรกาย หรือเป็นช้าง ม้า โค กระบือ สุนัข กา ไก่ ก็ตาม ทำไม ?

       เพราะสัตวโลก มีกรรมเป็นของตัว มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย ใครทำกรรมใดไว้ ไม่ว่าดีหรือชั่วก็ตาม เราจะต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น (เราทำดีจะได้ดี ทำชั่วจะได้ชั่ว)

แล้วบุญติดตามเราไปอย่างไร

       บุญ ติดตามเราไปทุกหนทุกแห่ง มีที่พักอาศัยคือ ที่ใจของเรา 

      เมื่อใดบาปมีฤทธิ์มากกว่า ก็ดึงดูดให้ไปเกิดในรูปกายที่ต้องทนทุกข์ทรมานในอบายภูมิ มี 4 คือ เปรต สัตว์เดรัจฉาน อสุรกายและสัตว์นรก หมดโอกาสสร้างบุญ ความดี

        เมื่อใดบุญมีอานุภาพมากกว่าบาป ก็ดึงดูดให้ไปเกิดในรูปกาย ในฝ่ายสุคติภูมิ มี 27 คือ มนุษย์ 1 สวรรค์ 6 ชั้น พรหม 16 ชั้น และอรูปพรหม 4 ชั้น

       บุญและบาป ที่มีลักษณะเป็นดวง ดวงบุญจะมีลักษณะดวงกลมใสสว่าง ดวงบาป จะมีลักษณะตรงกันข้าม

ขอบคุณภาพจาก kalyanamitra.org

       ในตัวมนุษย์ ถ้าเมื่อใด ดวงบุญโตสว่างไสว ชีวิตก็ประสบความสำเร็จ เจริญรุ่งเรือง ไม่มีปัญหาอุปสรรคใด ๆ มาขัดขวาง เรียกว่า บุญส่งผล เมื่อใดที่บาปส่งผล ชีวิตก็จะตกอับ ตกต่ำ เจ็บไข้ได้ป่วย การงานมีปัญหาอุปสรรค บุตรบริวารมีปัญหา การเงินการงานขัดข้อง และถ้าบาปส่งผลมาก ๆ จนบุญไม่สามารถช่วยได้ ก็ถึงต้องสิ้นชีวิตไป หมดโอกาสสั่งสมบุญบารมีไปเลย

ดังนั้น ที่ศูนย์กลางกายมนุษย์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของใจ จึงเป็นประดุจสมรภูมิรบ  ของบุญกับบาป ที่สู้กันอยู่ตลอดเวลา

       สังเกตใจของเราสิ บางครั้ง ก็อารมณ์ดี ใจสบาย นั่นแหละบุญส่งผล แต่สักครู่ใจก็เปลี่ยนเป็นทุกข์ เป็นความเศร้าหมอง ว้าเหว่ เปล่าเปลี่ยว โดดเดี่ยว อ้างว้าง โกรธ ไม่พอใจ ใจเราไม่เคยอยู่นิ่ง ๆ ได้เลย เดี๋ยวคิดนั่นคิดนี่ตลอดเวลา ทั้งดีและไม่ดี เพราะนั่นคือผลของการสู้รบกันของบุญกับบาปในใจของเรานั่นเอง

       นี่ก็คือเหตุผล ที่ทำไม ? มนุษย์ผู้มีร่างกายที่แข็งและสร้างบุญบารมีได้มาก กว่ารูปกายอื่น ๆ แม้แต่ชาวสวรรค์ ที่เขามีกายละเอียด คือกายทิพย์ ก็ยังสู้กายมนุษย์ไม่ได้ 

หน้าที่ของการเกิดมาของมนุษย์ จึงมีหน้าที่ต้องสั่งสมบุญบารมีให้มากที่สุด 

ขอบคุณภาพจาก what-buddha-said.net

        ดังคำตรัสของพระพุทธองค์เป็นปัจฉิมโอวาท ที่ว่า “วยธมฺมา สงฺยารา อปฺปมาเทน สมฺปาเทถ” แปลว่า “สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา พวกเธอจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด ฯ”

        เพราะมนุษย์ ล้วนมีชีวิตที่แสนสั้น คือไม่ถึง 100 ปี ถ้าเทียบกับอายุชาวสวรรค์ชั้นที่ 1 มีอายุถึง 9 ล้านปี และยิ่งชั้นสูง ๆ ขึ้น ไป ก็ยิ่งอายุยืน เช่นดุสิตา สวรรค์ชั้นที่ 4 มีอายุ ถึง 576 ล้านปี 

       แต่เมื่อเทียบกับอายุของ เปรต อสุรกาย สัตว์นรก จะยิ่งนานกว่า อย่างเทียบกันไม่ได้เลย เช่น สัตว์นรกให้มหานรกขุมที่ 1 1 วัน 1 คืน เท่ากับอายุมนุษย์ 9 ล้านปี เป็นต้น

       ดังนั้น อายุขัยของมนุษย์ปัจจุบัน ยาวนานแค่เพียง 75 ปี (ในสมัยพระพุทธองค์ยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ อายุขัยมนุษย์ยาว 100 ปี แต่พระพุทธองค์ก็ยังเสด็จดับขันธปรินิพพาน ที่อายุเพียง 80 ปีเท่านั้น) ยิ่งต้องรีบขวนขวายเร่งทำความดี สั่งสมบุญบารมีด้วย การทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา หรือที่เรียกว่า กุศลกรรมบถ 10 ให้มากที่สุด และอายุที่แท้จริงของมนุษย์ ที่ได้เกิดมาของแต่ละคน ก็ยืนยาวไม่เท่ากันอีกด้วย แล้วแต่วิบากกรรมที่เคยพลาดพลั้งทำมา ซึ่งก็ไม่ใครรู้เลย ว่าตนเองจะต้องจำใจลาจากโลกนี้ไปเมื่อเวลาใด

       เมื่อบุญคือสิ่งที่รักเรามากที่สุด ตามดูแล คอยปกป้องช่วยเหลือผู้เป็นเจ้าของตลอดเวลาเช่นนี้ เราก็ควรหมั่นสั่งสมบุญบ่อย ๆ เพื่อเติมบุญไม่ให้บุญที่เราเคยทำไว้ ร่อยหรอ หรือหมดไป จนไม่มีกำลังสู้กับบาปได้ ซึ่งถึงเวลานั้น แน่นอน เราคงต้องใช้ผลของบาปอย่างแสนสาหัสนั่นเอง.

กระดิ่งช่อฟ้า

13 ก.พ. 2561

เผยแพร่โดยกองบรรณาธิการwinnews