‘จุดเริ่มต้น’

คนเขาเห็นภาพออฟฟิศสนามในสมัยก่อนของหลวงพี่  แล้วนำไปให้ทีมงานก่อสร้างในปัจจุบันดู  เพื่อที่จะบอกว่า  สมัยก่อนออฟฟิศของหลวงพี่นั้นไม่มีอะไรสักอย่าง  ไม่มีเครื่องปรับอากาศ  ไม่มีมุ้งลวด  เวลากลางคืนต้องจุดยากันยุงเพราะยุงชุมมาก  หลวงพี่ทำงานอยู่ที่ออฟฟิศนี้จะออกจากออฟฟิศก็ไม่ต่ำกว่า 5  ทุ่ม  แล้วถึงเดินทางกลับไปพักที่กุฏิซึ่งอยู่ห่างออกไปเป็นระยะทางเกือบกิโล

ออฟฟิศสนามนี้คุณสัมพันธ์เขายกมาถวาย  ตอนที่ยกมามีแต่กรอบกับโครงร่างและไม้พื้น  ส่วนหลังคาที่เป็นเพิงหมาแหงนนี้หลวงพี่หามาใส่เองขนาดออฟฟิศกว้างไม่ถึง 3.2 เมตร ยาวราวๆ 4.8 เมตร  หลวงพี่ก็ทำงานกับหลวงพี่มหาชิโตอยู่ในห้องนี้  หลวงพี่ทาสีใหม่จนสวย  ผนังเป็นสีน้ำเงินสดใสแล้วกรอบหน้าต่างตัดเป็นสีขาวเป็นไม้อัดที่ได้จากลังใส่ของเป็นของฟรีทั้งนั้น

ในรูปตอนนี้ออฟฟิศสนามตั้งอยู่ที่ห้องส้วมทรงกระบอกข้างโบสถ์เดิมจะอยู่ก่อนถึงสี่แยกหน้าโบสถ์ตรงหัวมุม  นี่คือครั้งที่  1 ที่เขาถวายมา

พอเราปรับหน้าดินเพื่อสร้างโบสถ์แล้ว  ออฟฟิศสนามก็ถูกย้ายเข้าไปไว้ที่วิสุงคามสีมาในปัจจุบัน  ตรงทิศตะวันออกเฉียงเหนือที่อยู่ในสนามหญ้านี่เป็นการย้ายครั้งที่ 2

พอเริ่มตั้งแบบช่อฟ้า  ทุกอย่างเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง  ออฟฟิศสนามถูกย้ายจากจุดนี้ไปไว้ที่ห้องส้วมทรงกระบอกข้างโบสถ์ เป็นการย้ายครั้งที่ 3

ครั้งที่ 4 ย้ายไปอยู่ทางด้านเกาะประดู่  เพราะโบสถ์สร้างจะเสร็จแล้วตอนนั้นรอบโบสถ์ยังเป็นเกาะเพราะยังไม่ได้ถมดิน  ก็ย้ายไปที่เกาะประดู่ทางขวาของถนน

ย้ายครั้งที่ 5 หลังจากที่ถมดินเสร็จเรียบร้อย  ทำกำแพง  ทำถนน ทำทุกอย่างเรียบร้อย  ย้ายข้ามถนนมาตั้งไว้ทางนี้ (มุมกำแพงหน้าวัด)

ครั้งที่ 6 ย้ายมาอยู่ตรงสโตร์หน้าวัดเรื่อยมาจนเป็นออฟฟิศในปัจจุบัน

เรื่องราวของหมู่คณะเราที่ร่วมสร้างบารมี  แต่ละคนตั้งแต่เด็กๆ มาจะไม่เหมือนกับทั่วๆ ไป  เวลาเรามองเหตุการณ์เรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเกี่ยวกับบุคคล  สังคม  สิ่งแวดล้อม  หรือเกี่ยวกับวัฒนธรรมประเพณีคนส่วนใหญ่เขามีความคิด  มีความฝัน  มีความต้องการ  แต่พวกเราจะมีข้อคิดที่ต่างออกไป

ตอนอายุประมาณ 5 ขวบหรือ 6 ขวบ หลวงพี่ได้ไปร่วมงานศพและเป็นครั้งแรกที่รู้จักความตาย  ในขณะที่เด็กคนอื่นเขาสนุกสนานมีขนมเลี้ยง  มีน้ำหวานเลี้ยง  แต่เรานั่งซึม  และนี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉุกคิดขึ้นว่า  คนเราเกิดมาแล้วต้องตายด้วยหรือ

จากที่สังเกตนักสร้างบารมีด้วยกันพบว่าบางท่านร้องเพลงไม่เป็นหลวงพี่ว่ามีพวกเราหรือหลายคนเหมือนกันที่ร้องเพลงไม่เป็น  แต่ถ้าให้สวดมนต์สามารถจำบทสวดได้เร็วและสวดได้คล่อง  แต่พอให้ร้องเพลงกลับเป็นเรื่องที่ยาก  พอร้องออกมาแล้วเสียงเพี้ยนไปหมด  บางท่านแม้แต่เพลงชาติไทย  เสียงร้องยังออกมาแปร่งๆ และเพี้ยน  การจับสำเนียงหรือทำนองเพลงก็จับไม่ได้  ฟังเมโลดี้แล้วให้ร้องออกมา  ก็ร้องไม่ได้ถึงร้องออกมาได้ก็คงไม่เป็นเพลง  แต่สำหรับหลวงพี่ถ้าเรื่องร้องเพลงหลวงพี่ร้องเป็น

เพลงแรกที่ร้องได้เป็นเพลงเกี่ยวกับพระพุทธเจ้า  ยังจำได้ถึงเนื้อหาของเพลงที่บอกว่า  ‘ปางเมื่อพุทธองค์ทรงภาวนา  บำเพ็ญทุกรกิริยา  ตัดปวงตัณหาราคี  สละบัลลังก์  ทิ้งเวียงวังแม้ราชินี  ออกผนวชเพื่อหนีจากบ่วงโลกีย์  อย่างมิประวิง…’ นี่เป็นเพลงแรกที่หลวงพี่ร้องได้หมดทั้งเพลง  และร้องได้ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ

หลวงพี่ชอบเพลงนี้มาก  มันเป็นเพลงโบราณที่จำได้ร้องได้หมดทั้งเพลง  เมื่อนั่งนึกและมองย้อนกลับไป  ชีวิตของเรามันก็แปลกๆ เหมือนกัน  และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉุกคิดในช่วงต่อมา

ขณะที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัย  ตอนนั้นหลวงพี่กำลังสอบ  รุ่นน้องเขามาบอกว่าจะมีการฝึกสมาธิช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนในปี พ.ศ. 2515 มีโปรเตอร์เชิญชวนอบรมธรรมทายาทมาติดไว้ที่คณะวิศวะฯ  ที่หลวงพี่เรียนอยู่  พอรู้ว่ามีการฝึกสมาธิ  อบรมธรรมทายาท  เรื่องนี้ได้เข้ามากระแทกใจหลวงพี่อย่างแรง  เพราะนี้เป็นสิ่งที่หลวงพี่ค้นมาตั้งแต่เด็ก

หลวงพี่อยากจะนั่งสมาธิและก็พยายามนั่งแบบไม่มีครูบาอาจารย์หลวงพี่นั่งเองตามประสาเด็ก  และค้นคว้าหาวัด  หาที่ปฏิบัติธรรม  พอผ่านวัดไหมที่มีคำลงท้ายว่า ‘วิปัสสนา’ หลวงพี่จะหูผึ่งและจำไว้  พอมีเวลาจะต้องตามเข้าไปที่วัดที่จำไว้นี้ให้ได้

นี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้หลวงพี่ได้เข้ามาสู่เส้นทางการสร้างบารมี

ที่มา หนังสือ สโตร์หน้าวัด

Cr. Coke Alongkorn