.กาลครั้งหนึ่ง ชายชราคนหนึ่งปล่อยข่าวว่า... " เพื่อนบ้านเป็นขโมย ทำให้ชายหนุ่มถูกจับ 

หลายวันต่อมา เขาได้รับการปล่อยตัวเมื่อได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ หลังจากนั้น เขาฟ้องชายชราที่กล่าวหาเขาผิด ๆในศาล ชายชราบอกผู้พิพากษาว่า.... “ มันแค่ความเห็น ไม่ได้ทำอันตรายใคร ” ก่อนตัดสิน ผู้พิพากษาสั่งให้ชายชรา “ เขียนคำพูดทั้งหมดที่เจ้าพูดเกี่ยวกับเขาลงในกระดาษ ตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ โปรยออกจากหน้าต่างรถระหว่างทางกลับบ้าน แล้วกลับมาฟังคำตัดสินพรุ่งนี้

 ” วันรุ่งขึ้น ผู้พิพากษาบอกให้ชายชราไปเก็บเศษกระดาษที่โปรยไว้วันวานกลับมาก่อนฟังคำตัดสิน ชายชราบอกว่า.... " ทำไม่ได้ ลมพัดมันกระจายไปทั่ว จนเขาไม่รู้แล้วว่ามันปลิวไปไหนบ้าง "ผู้พิพากษาตอบว่า.... “ ในทำนองเดียวกัน คำพูดหรือความเห็นธรรมดา สามารถทำลายชื่อเสียงของคนคนหนึ่งถึงขั้นที่คนคนนั้นไม่สามารถกู้คืนได้ ถ้าพูดดีเกี่ยวกับคนอื่นไม่ได้ ก็อย่าพูดอะไรเลย ขอให้เราทุกคนเป็นนายของปากเรา เพื่อไม่ต้องเป็นทาสของถ้อยคำ " “ การซุบซิบเลวร้ายกว่าการขโมย เพราะมันขโมยศักดิ์ศรี เกียรติ ชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของคนอื่นซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะกู้คืน ดังนั้น จำไว้ว่า... เมื่อเท้าเจ้าก้าวพลาด ยังกลับมาทรงตัวได้ใหม่ แต่เมื่อลิ้นเจ้าพลาด พูดพล่อย ๆ เจ้าไม่มีวันเอาคำพูดของเจ้าคืนได้เลย ”

ขอบคุณข้อมูลจาก

เฟซบุ๊กพระสุริยา นาควีโร