หน้าที่ของใจ 4 ประการ

         การทำงานของใจนั่น  เมื่อฝึกสมาธิมากเข้า ๆ จะเห็นใจตัวเองได้  แต่ตาธรรมดามองไม่เห็น  ใจเป็นดวงใส ๆ อยู่ในตัวเรานี่แหละ

         สมมติว่าถ้าผ่าใจออกมาได้ละก็  เราจะเห็นเนื้อใจเป็นชั้น ๆ มีอยู่ 4 ชั้น

เนื้อใจชั้น 1 มีหน้าที่รับ

         มีเสียงมากระทบหู  ประสาทหูส่งให้ใจ  ใจก็รับเอาไว้คือได้ยิน  มีภาพมากระทบตา  ประสาทตาส่งให้ใจ  ใจก็รับเอาไว้คือเห็นมีกลิ่นมากระทบจมูก  ประสาทจมูกก็ส่งให้ใจ ใจรับเอาไว้คือได้กลิ่นมีรสอาหารมากระทบลิ้น  ประสาทลิ้นส่งให้ใจ  ใจรับเอาไว้คือได้กลิ่นมีรสอาหารมากระทบลิ้น  ประสาทลิ้นส่งให้ใจ  ใจรับเอาไว้เรียกว่าลิ้มรส  มีวัตถุมากระทบกาย  ประสาทกายส่งให้ใจสัมผัส  นี่คือคำว่ารับเอาไว้  เนื้อใจชั้นนอกทำหน้าที่รับ

เนื้อใจชั้นที่ 2 ทำหน้าที่จำ

         คือบันทึกเอาไว้เลย  เหมือนกับวิดิโอ ไม่ว่าใครจะทำอะไรมันจะถ่ายภาพติดจำเอาไว้เลย  เสียงมันก็บันทึกเอาไว้ได้เหมือนกันยังกับวิดิโอนั่นแหละ  แต่ขณะนี้เครื่องมือวิทยาศาสตร์  บันทึกได้แค่เสียงกับรูป  แต่บันทึกกลิ่นไม่ได้  ถ้าบันทึกกลิ่นได้  วันหลังมีภาพยนตร์ฉายเราจะได้กลิ่นหอมฉุย  หรือเรื่องที่มีกลิ่นไม่ดีก็เหม็นหึ่ง  คนดูคงโดดกันไปคนละทาง  ถ้าเมื่อไรบันทึกได้  รสอาหารก็บันทึกได้  ดูหนังไปอร่อยไปด้วย  คงจะเข้าท่าดีเหมือนกัน  ถ้าบันทึกสัมผัสได้ พอพระเอกกระโดดเตะผู้ร้ายผางละก็คนดูคงเซไปด้วย  เพราะฉะนั้นเนื้อใจชั้นที่ 1มันรับเอาไว้  เนื้อใจชั้นที่ 2 มันจำ

เนื้อใจชั้นที่ 3 ทำหน้าที่คิด

         พอจำได้เป็นข้อมูลแล้วมันเอามาคิด

เนื้อใจชั้นที่ 4 ทำหน้าที่รู้

          พอคิดแล้วมันก็ตัดสินใจเชื่อหรือรู้  รับแล้วก็จำ จำแล้วก็คิด  คิดแล้วก็รู้

          คราวนี้ถ้าใครเกเรมาตลอดชีวิต  มันรับมาผิด ๆ รับเรื่องที่ขุ่น ๆมาทั้งนั้น  ก็เลยจำได้แต่เรื่องขุ่น ๆคิดแต่เรื่องขุ่น ๆ เรื่องดีไม่เคยรู้ ทำบุญทำอย่างไรก็ไม่รู้ ไหว้พราะต้องทำใจอย่างไรก็ไม่รู้ ไหว้พระต้องทำใจอย่างไรก็ไม่รู้ รักษาศีลทำอย่างไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าถ้าเหล้ายี่ห้อนี้ผสมยี่ห้อนี้ผสมยี่ห้อนั้นมันแซบรู้แต่เรื่องพรรค์นั้น  รู้แต่เรื่องผิด ๆตัดช่องย่องเบาต้องทำอย่างนี้ซิ ตำรวจถึงจะจับไม่ได้ 

          เมื่อรับผิด ๆ เลยจำผิด ๆ ก็คิด ๆ แล้วก็รู้ผิด ๆ ปลูกข้าวส่งข้าวไปนอกทำอย่างไรก็ไม่รู้  รู้แต่ปลูกกัญชา  ส่งกัญชาออกนอก

         เมื่อรับผิด ๆ ก็จำผิด ๆ

         จำผิด ๆ ก็คิดผิด ๆ

         คิดผิด ๆ ก็รู้ผิด ๆ ผิดมาตลอด

          พวกนี้เวลาใกล้ตาย  ภาพเหล่านี้ก็จะกรอกลับมาให้เห็นเจอแต่เรื่องที่ทำให้ใจขุ่นๆ ทั้งนั้น  พอใกล้ตายก็ดิ้นร้องโอย ๆตายไปพร้อมกับใจขุ่น ๆ ก็มีนรกเป็นที่ไป

          มีบ้างไหมทั้งที่ตลอดชีวิตแสบมาตลอดเลย  แต่พอใกล้ตายใจเกิดใสขึ้นมา  มีเหมือนกันแต่ไม่มาก  เช่น บางคนเป็นโจรมาตลอดชีวิต  เกเรมาตลอดชีวิต  เป็นโจรปล้นมาตั้งแต่หนุ่มเชียว  พอแก่เข้าได้สำนึก  ไปได้คิดตอนอายุ 50 กว่า 60 กว่าบ้าง  จึงรีบบวชสวดมนต์ภาวนาอยู่ได้ 5 ปี 6 ปีแล้วค่อยตาย  พอใจใสได้บ้างเหมือนกัน  ละโลกไปแล้วก็พอไปสวรรค์กับเขาได้

         แล้วบาปที่ฆ่าที่ปล้นเขาไว้นั้นไปไหน  ไม่ไปไหนหรอกรอท่าอยู่แล้ว  พอกลับมาเกิดใหม่  ใจใส ๆ ไปเป็นเทวดาอยู่ได้พักหนึ่ง  คนหนึ่งเป็นได้ 100 ปี  เป็นได้สัก 5 วัน  เพราะกำลังบุญมีอยู่นิดเดียว  เดี๋ยวใจก็ขุ่น  ตกพลั่กมา กลับมาเกิดเป็นคนอีก เพราะมีเชื้อบุญอยู่เหมือนกัน พอกลับมาเกิดเป็นคน  ก็ได้พ่อแม่ดีๆ แต่พอคลอดออกมาแล้ว คราวนี้บาปเริ่มตามล้างตามผลาญ พ่อแม่ให้สมบัติเอาไว้ตั้งมากมาย แต่บาปที่เคยปล้นเขาเอาไว้ สมบัติที่มีเดี๋ยวน้ำท่วม  เดี๋ยวไฟไหม้โดนรีด โดนไถเอาจนหมดตัวจนได้ เพราะบาปที่เคยทำเอาไว้

         บางคนฆ่าเอาไว้เยอะ  เกิดมากำลังบุญที่เคยทำดีไว้ท้ายชีวิตยังส่งผลอยู่  เกิดมาหุ่นก็หล่อ  ก็สวย แต่ว่าพอกลางอายุเท่านั้นกรรมที่เคยฆ่าเขาไว้มาก  เคยเจ้าชู้ไว้มาก  ตามมาทัน เป็นมะเร็งตายเสียแล้ว หรือตกเครื่องบินตายเสียแล้ว บุญบาปมันตามล้างตามผลาญกันมาอย่างนี้ ฝ่ายบาปก็ตัดรอนไป  ฝ่ายบุญก็ส่งเสริมกันไป

เรื่องของศึกชิงภพยังไม่จบเพียงเท่านี้ ติดตามได้ในตอนต่อไป

ขอบคุณบทความจาก หนังสือศึกชิงภพ