การที่ใครคนใดคนหนึ่งจะเตรียมตัวตายให้เป็น  เขาเตรียมอย่างไร

1. สิ่งแรกเลยรู้ว่าอะไรเป็นความชั่วทั้งเลิกทั้งละให้หมด ถ้าเคยเกะกะเกเรมาเท่าไร ก็หยุดให้หมด  ไม่เอา

2. ทำความดีให้เยอะๆ ใจจะได้ใสใจจะได้เกาะอยู่กับบุญ

        ไม่เคยให้ทาน ก็ให้เสีย ไม่เคยให้อภัยใคร ก็ให้เสียอย่าไปจองเวรจองกรรมกับใคร ไม่เคยรักษาศีล ก็รีบรักษาเสีย เคยรักษาแค่ศีล 5 พรรษานี้ก็เริ่มรักษาศีล 8 ยังทำไม่ได้ตลอดพรรษาทุกวันพระก็ยังดี

       ถ้าเคยรักษาศีล8 มาทุก ๆ วันพระ หรือทุกวันอาทิตย์ที่มาวัด มาหลายๆครั้งแล้ว พรรษานี้ก็ลองถือศีล 8 ตลอดพรรษาดูบ้างก็ได้  ไปวัดกำลังใจตัวเองดูก็แล้วกัน  ใจจะได้ใส

       ถ้าไม่เคยนั่งสมาธิ  ตั้งแต่นี้ไปขอให้นั่งสมาธิทุกคืนหรือเคยนั่งสมาธิมาคืนละ 15 นาที พรรษานี้ก็นั่งสักคืนละหนึ่งชั่วโมงทุกคืนเพิ่มความดีเข้าไปเรื่อย ๆ ใจจะได้ใส

       แต่ใจใสเฉพาะตัวเองยังไม่พอ  ต้องสอนลูกสอนหลานด้วยถึงคราวตายเราจะต้องตายแน่ๆ ก็สอนให้ลูกหลานว่า มาช่วยทำศึกชิงภพด้วย ให้เขามาคอยช่วยตอนเราใกล้ ๆ จะตาย ให้มาคอยบอก “สัมมา อะระหัง ๆ” ให้ปู่ให้ย่าอย่างนี้ ก็ยังพอไปได้

      ให้ลูกหลานคอยมาบอกว่า“ย่าจำได้มั้ย เคยไปนั่งสมาธิที่วัด” ถ้าย่าบอกว่า “จำได้” แค่จำได้ก็ยังไปได้อีกไกลทีเดียว

       “ย่าจำได้มั้ย เคยสร้างโบสถ์สร้างศาลาที่วัดมา” ช่วยท่านเตือนความจำเรื่องบุญนั่นแหละ  ยังช่วยให้บุญส่งท่านไปอีกไกลทีเดียว

       “ย่าจำได้มั้ย เคยไปสร้างโรงพยาบาล สร้างโรงเรียนถ้าจำได้ก็กะพริบตา 2-3 ครั้ง” แม้ว่าทั้งๆ ที่พูดไม่ได้ แต่ผู้เฒ่าก็อาศัยบุญอันนั้นแหละเกาะติดตัวไปได้อีกไกลทีเดียว

      ตัวเราเองก็เตรียมให้พร้อม  ลูกหลานก็สอนให้เขาทำศึกชิงภพเป็นถึงคราวเขาเอง ก็จะได้ช่วยตัวเองได้ แล้วถ้าเขามีน้ำใจมาช่วยเราตอนใกล้จะตาย คอยเชียร์คอยให้กำลังใจเรานึกถึงบุญกุศล นึกถึงความดีของเราในตอนนั้นมาช่วยเราทำศึกชิงภพให้ชนะก็ยิ่งดี

  “จิตใจผ่องใส ย่อมมีสุคติเป็นที่ไป”

                                                               “กายมนุษย์ เป็นกายที่สำคัญมาก

                                                     เป็นที่รองรับกายต่างๆ เป็นกายที่แข็งแรง

                                                                         ที่จะรบกับพญามาร

                                                  จนกระทั่งเอาชนะกิเลสอาสวะให้หมดสิ้นไป

                                                              หรือสั่งสมบ่มบารมีให้แก่กล้า

                                                               จนกระทั่งพ้นจากวัฏฏะนี้ได้”

“จิตฺเต อสงฺกิลิฏฺเฐ

สุคติปาฏิกงฺขา”

เมื่อจิตไม่เศร้าหมอง

สุคติเป็นหวังได้

ที่มา : สุตตันตปิฏก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์

ขอบคุณบทความจาก หนังสือศึกชิงภพ