โย อตฺตโนทุกฺขมนานุปุฏโฐ

ปเวทเยชนฺตุ อกาลรูเป

อานนฺทิโนตสฺส ภวนฺติ มิตฺตา

หิเตสิโนตสฺส ทุกฺขี ภวนฺตี

ผู้ใดพอใครถามถึงเรื่องทุกข์ของตนก็บอกเขาไปเรื่อย ทั้งที่ไม่ใช่กาลอันควร

ผู้นั้นจะมีแต่มิตรชนิดเจ้าสำราญส่วนผู้หวังดีต่อเขาก็มีแต่ทุก

                                                                                                                        (๒๗/๑๗๘๒)

      เป็นเรื่องธรรมดาที่คนคุ้นเคยจะถามไถ่สารทุกข์กัน

เราควรจะตอบอย่างไรบอกเล่าทุกข์สุขแค่ไหน

ถามเรื่องสุขก็ต้องตอบพอประมาณ ไม่ตีไข่ใส่สีดูโอ้อวด

แม้เป็นเรื่องจริงก็อย่าตอบให้เขาหมั่นไส้อิจฉา หรือไม่อยากฟัง

ถามเรื่องทุกข์ก็ต้องตอบพอประมาณ

ไม่จำเป็นต้องปิดบังแต่ก็ไม่จำเป็นต้องบอก

พูดในกาลไม่ควรเล่าเรื่องทุกข์มากไป ใคร ๆ ก็หลีกหนี เพื่อน ๆ ไม่อยากอยู่ใกล้

ไม่อยากถามเรื่องทุกข์อีกเราก็จะเจอแต่เพื่อนเสพสุข หาเพื่อนแท้ได้ยาก

ส่วนเพื่อนรักเมื่อฟังเรื่องทุกข์ก็พลอยทุกข์ไปด้วย

คอยรับฟังช่วยคิด ช่วยหาทางแก้ไข เสพทุกข์ไปเต็ม ๆ

เราจึงควรบอกทุกข์พอประมาณอย่าพร่ำแต่ปัญหา

ไม่ต้องเล่ากับทุกคนไม่ต้องบอกทุกเวลา คิดในทางที่ดีบ้าง ทำใจให้นิ่งสงบบ้าง

ความทุกข์จะลดลงและบางทีปัญหามันก็หายไปเฉย ๆ เอง เมื่อเชื่อก็ลองดู

ขอบคุณธรรมะจากหนังสืออยู่ในบุญ