“กาแฟแก้วนั้นบนฝาผนัง”

นั่งดื่มกาแฟกับเพื่อนในร้านกาแฟชื่อดังที่นครลอสแองเจลิส มีลูกค้าใหม่เข้ามาในร้าน เขาเลือกนั่งโต๊ะถัดจากเรา

เขาเรียกหาบริกร "กาแฟสองแก้ว แก้วหนึ่งติดไว้บนฝาผนัง" พวกเรางุนงงกับวิธีการสั่งกาแฟของเขา สักครู่เดียวบริกรก็นำกาแฟหนึ่งแก้วมาเสิร์ฟให้เขาที่โต๊ะ เขาก็จัดการจ่ายเงินค่ากาแฟสำหรับสองแก้วทันที หลังจากดื่มกาแฟเสร็จและออกจากร้านไปแล้ว บริกรก็นำเอากระดาษเท่าฝ่ามือแผ่นหนึ่งติดไว้บนฝาผนัง มีข้อความเขียนไว้ว่า "กาแฟหนึ่งแก้ว"

ถึงตอนนี้ ก็มีลูกค้ารายใหม่เข้ามาอีกสองคน สั่งกาแฟไปสามแก้ว สองแก้วเสิร์ฟที่โต๊ะ อีกแก้วติดไว้บนฝาผนัง หลังจากดื่มเสร็จและชำระเงินค่ากาแฟสามแก้ว ทั้งสองก็จากไป แล้วบริกรก็นำกระดาษแบบเดียวกันแปะไว้บนฝาผนัง ข้อความเหมือนเดิม "กาแฟหนึ่งแก้ว"

พวกเรารู้สึกประหลาดใจกับวัฒนธรรมที่ดูแปลกใหม่สำหรับการสั่งกาแฟของผู้คนแถวนี้ แต่อาจเป็นเพราะพวกเราเป็นคนแปลกหน้าที่นี่ จึงยังไม่เข้าใจอะไรที่ลึกซึ้งกว่านี้ แล้วก็คิดว่าธุระไม่ใช่ หลังดื่มกาแฟเสร็จก็จ่ายเงินแล้วจากไป

หลังจากนั้นไม่กี่วัน พวกเราก็กลับไปที่ร้านกาแฟนั้นอีกครั้ง ระหว่างที่พวกเรากำลังดื่มด่ำกับรสชาติกาแฟที่หอมกรุ่นอยู่นั้น ก็มีลูกค้าใหม่เข้ามาอีกราย แต่ถ้าตัดสินจากการแต่งตัวของลูกค้ารายนี้ ดูเหมือนจะไม่เข้ากับบรรยากาศที่ดูดีของทางร้านสักเท่าไหร่ ลูกค้าแลดูน่าจะมีฐานะค่อนข้างยากจน เขาเข้ามาในร้านพร้อมนั่งลงกับโต๊ะว่างตัวหนึ่ง มองดูที่ฝาผนัง ก่อนจะชี้ไปที่ฝาผนังพร้อมบอกกับบริกรที่เดินมาหาเขาถึงโต๊ะ "ขอกาแฟบนฝาผนังแก้วหนึ่ง" แล้วบริกรก็นำกาแฟมาเสิร์ฟให้ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมเช่นเดียวกับที่มีต่อลูกค้ารายอื่นๆ

เขานั่งดื่มกาแฟแก้วนั้นจนหมดแล้วก็ลุกออกไป ไม่มีการจ่ายเงินค่ากาแฟ พวกเราก็ยังมองดูด้วยความมึนงง ก่อนที่จะเห็นบริกรคนนั้นเดินไปเก็บแก้วแล้วดึงกระดาษ "กาแฟหนึ่งแก้ว" บนฝาผนังออกไปหนึ่งแผ่น ถึงตอนนี้พวกเราถึงได้เข้าใจถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นคือ การรับรู้ได้ถึงผู้คนแถวนั่นช่างให้เกียรติและมีน้ำใจต่อผู้คนที่มีฐานะยากจนอย่างมาก

แท้จริงแล้ว กาแฟสักแก้วก็คงไม่ใช่สิ่งจำเป็นขั้นพื้นฐานในชีวิตประจำวัน แต่มันทำให้เราตระหนักได้ว่า เมื่อเรารู้สึกดื่มด่ำหรือมีความสุขกับสิ่งที่เราชื่นชอบ เราอาจอยากที่จะคำนึงถึงหัวอกคนอื่นบ้าง คนเหล่านั้นก็คงอยากมีความสุขกับความดื่มด่ำของรสชาติกาแฟสักแก้วเช่นเดียวกับเรา เพียงแต่เขาอาจไม่มีปัญญาแบกรับค่าใช้จ่ายในส่วนนั้น

หันกลับมาพูดถึงบริกรคนนั้น ตอนที่เขากำลังให้บริการลูกค้าคนนั้น สีหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มตลอดเวลา ส่วนลูกค้าคนนั้นก็ไม่ได้แสดงตนว่าต้องลดทอนศักดิ์ศรีของตัวเองให้ต่ำต้อยเพื่อกาแฟแก้วนั้น เขาก็แค่เดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีปกติเหมือนลูกค้าทั่วไป แล้วมองหาแผ่นกระดาษที่เขาต้องการค้นหาบนฝาผนังให้เจอ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

ส่วนคนที่จ่ายเงินกาแฟพิเศษแก้วนั้น เขาจ่ายเงินไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนได้ลิ้มรสกาแฟแก้วนั้น แต่เขาก็เต็มใจที่จะจ่ายโดยไม่หวังสิ่งใดๆเป็นการตอบแทน เขาคงคิดแค่อยากแบ่งปันความสุขเล็กๆน้อยๆให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เรียบง่ายแต่แลดูสง่างามเหลือเกิน

นี่คงจะเป็นความรักและความสวยงามที่เรายังพอจะพบเจอได้บนโลกใบนี้ ขอคารวะในน้ำใจที่น่านับถือจากผู้คนเหล่านั้น

"ขจรศักดิ์" 
แปลและเรียบเรียง
www.facebook.com/Flintlibrary

Credit: 溫暖的家