การออกกำลังใจ คือ การฝึกใจ

การออกกำลังใจ คือ การฝึกใจให้ไม่คิด ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่กระเจิง ไม่อยาก สามารถอยู่นิ่งได้  ค่อย ๆ หนักแน่น เยือกเย็น มั่นคง สงบ เฉย นิ่งและหยุดได้ในที่สุด ส่งผลให้ ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง เป็นเหตุให้ ใจเย็น มีเหตุผล มีความฉลาดทางด้านอารมณ์

ออกกำลังใจ ด้วยการ หยุดคิด

การออกกำลังกายต้องไม่อยู่เฉย ห้ามอยู่นิ่ง ๆ ตรงกันข้ามกับ การออกกำลังใจ ต้องหยุดทุกอย่างให้ได้ จนกระทั่งหยุดคิด แต่ถ้าเราหยุดคิดยังไม่ได้ให้ใช้วิธี ตรึก และ แตะ

“ตรึก” คือ การนึกให้เห็นเป็นภาพ เช่น นึกถึงพ่อแม่ นึกถึงองค์พระที่เราเคารพนับถือ อย่างสบาย ๆ นึกถึงสิ่งที่เราคุ้นเคย ถนัดนึกถึงใครอะไร ก็นึกถึงสิ่งนั้น เอาไว้ที่กลางท้องของเรา อย่างสบาย ๆ เพื่อให้ใจของเรามีหลักยึด จะได้ไม่ไปคิดเรื่องอื่น

“แตะ” คือ ดูเฉย ๆ ดูธรรมดา ๆ ดูไปเรื่อย ๆ อย่างสบาย ๆ ดูเข้าไปตรงกลางสิ่งที่เราเห็น ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อคุณแม่ หรือ องค์พระ หรือ จุดสว่าง เห็นอะไรก็ดูไปเรื่อย ๆ  

ออกกำลังใจ หรือ ฝึกใจ ได้ทุกที่

ไม่ว่าเราจะมีภารกิจการงานอันใด ให้เราฝึกใจเรื่อยไปในทุกที่ ว่าง 1 นาที 2 นาที ก็ฝึกใจนิ่ง ๆ เอาไว้ในกลางกายกลางท้องของเรา จะอยู่ห้องน้ำก็ฝึกได้ ฝึกที่ไหนก็เป็นมงคลที่นั่น ทุกสถานที่เหมาะสมในการฝึกใจให้บริสุทธิ์ ด้วยการหยุดนิ่งทั้งนั้น บางคนเข้าใจผิดว่า ขับถ่ายไปฝึกไปแล้วบาป ความจริงแล้วไม่บาป หากแต่เป็นบุญด้วยซ้ำ เพราะจิตเป็นกุศลกำลังนึกถึงสิ่งที่ดีงาม นึกถึงพระ นึกถึงพ่อแม่ ดังนั้นควรฝึกใจในทุกหนทุกแห่ง

บริหารเวลาให้เป็น

ภารกิจหน้าที่การงานกับจิตใจต้องไปด้วยกัน ต้องบริหารเวลาให้เป็น  จัดสรรเวลาให้ลงตัว ให้มีเวลาว่างสำหรับแสวงหาความสงบทางใจให้ได้ คือ นั่งสมาธิอย่างน้อยวันละชั่วโมง หรือถ้าเพิ่งจะเริ่มต้นก็นั่งให้นิ่งให้ได้สัก 1  นาที แล้วค่อยๆ เพิ่มเวลาไปเรื่อย ๆ ส่วนเวลาอื่นที่เราต้องทำภารกิจประจำวัน ก็พยายามฝึกฝนทำใจให้หยุดนิ่ง ควบคู่กับภารกิจนั้นไป  ใครทำทั้งสองอย่างนี้ควบคู่กันไปได้ จึงจะเรียกว่า “บริหารเวลาเป็น”

นั่งสมาธิเหมือนปลูกต้นไม้

ทุกครั้งที่เรานั่งหลับตาฝึกใจให้หยุดนิ่ง ความบริสุทธิ์จะถูกสั่งสมไปทีละเล็กทีละน้อย ใจจะถูกขัดเกลา กรองแล้ว ก็กลั่นให้ใสขึ้น สมาธิก็จะค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นทีละเล็กทีละน้อย เหมือนเรารดน้ำต้นไม้ ต้นไม้โตขึ้นทุกวัน แต่เราสังเกตไม่ออกว่ามันโตขึ้นวันละเซ็นต์หรือสองเซ็นต์ แต่เผลอแป๊บเดียว มันก็มีผลให้เราได้กิน 

วิชาทางโลกหรือการเรียนรู้ทางโลก เริ่มต้นจากสิ่งที่ง่าย ไปสู่สิ่งที่ยาก / ยากมาก ๆ และก็ได้นิดเดียว แต่วิชชาทางธรรม หรือการปฏิบัติธรรม หรือการนั่งสมาธิ หรือการฝึกใจ จะเริ่มต้นในสิ่งที่ยากก่อนแต่ยากไม่มาก นั่นคือ หยุดแรก แล้วไปสู่สิ่งที่ง่าย / ง่าย ๆ / ง่ายแสนง่าย / ง่ายที่สุด และ ง่ายกว่าง่ายที่สุด เรื่อยไปตามลำดับ

ฝึกใจกันนะ เพราะยิ่งฝึกยิ่งง่าย ฝึกด้วยความใจเย็น ๆ สบาย ๆ อดทนรอได้ รอเป็นอย่างมีความสุข เพราะผลของการฝึกใจคุ้มค่ากับการรอคอย

ขอขอบคุณข้อมูล : วิชาการ 01

ขอขอบคุณรูปภาพ : ใจ