ทุกครั้งที่เจ็บใจ ทุกครั้งที่เสียใจ บ่อยครั้งที่ต้องน้ำตาไหล 

คิดบ้างไหม ว่าทำไมต้องเป็นเช่นนั้น หลายคนมักจะบอกว่า ก็เขา ไม่น่าทำ ก็เขาไม่น่าพูด ก็เขาคิดอย่างนั้น มันล้วนเป็นเหตุผลที่ทำให้ ต้องเสียใจ และได้แอบร้องไห้เสมอ เพราะ ผู้อื่น ใช่หรือไม่ ?

อย่าเสียน้ำตาอีกเลย เพราะ แท้จริงวันนี้ หันกลับมามองตัวเอง ดูสักนิด ไม่ใช่ว่าเราผิด หรอก แต่มันมีอะไรสักอย่าง ที่ดูจะคอยบังคับให้มีอันเป็นต้องควบคุมตัวเองไม่ได้

สิ่งนั้นคืออะไร ภาษาพระ เรียกว่า กิเลส ละกระมัง ?

กิเลสที่บีบคั้น ใจของผู้คนและสรรพสัตว์ ให้ต้องดิ้นรน ทำสิ่งที่ไม่ดี พูดสิ่งที่ไม่ดี คิดสิ่งที่ไม่ดี นั่นเอง

ทำไม ต้องทำล่ะ ก็เป็นหน้าที่ของเขาล่ะสิ ที่ต้องทำ ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำอันนั้นแหละ 

แล้วจะทำอย่างไร ? แก้ให้หมดได้ไหม? จะได้ไม่ต้องมานั่งแอบเสียน้ำตา อีกต่อไป..

ได้สิ !! มันมาได้ มันก็ต้องไปได้ ถ้าเรารู้ทันมัน ไม่ให้มันมีที่เกาะกินใจของเราได้ มันไม่มีที่เกาะ มันก็อยู่ไม่ได้หรอก เหมือนกลุ่มหมอกควัน ที่ลอยในอากาศ ถ้าไม่มีอะไรให้มันจับติด หรือเกาะได้ มันก็ลอยไปเรื่อย ๆ นั่นแหละ จริงไหม??

วันนี้ ใจเรายังพร่องอยู่มาก ยังหยาบกระด้าง จึงเป็นที่เกาะให้กับกิเลสมากมาย ไม่รู้กี่อย่างกี่ชนิด ตามไม่ทันเลย บางอย่างก็เข้าไปฝังในใจเราจนแยกไม่ออก ว่ามันคือกิเลส เพราะเราคิดว่า มันคือเรา

ทำอย่างไร ?? จะรู้ให้ทันล่ะ ก็มีวิธีเดียว ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า คือ ถ้าโลภ ก็แก้ด้วยการให้ ถ้าทำไม่ถูกต้อง เบียดเบียนคนอื่น ด้วยกาย ก็ต้องทบทวนศีล แล้วถ้าเป็นที่ใจที่หลงผิด ก็ต้อง หลับตา แล้วมองเข้าไปในตัว มองเข้าไปในใจ ให้เห็นความจริง แล้วจะรู้ได้

ทุกอย่างที่สุข ที่ทุกข์ ที่เศร้า ที่เหงา ที่สนุกสนาน ล้วน ไม่ใช่ใจจริง ๆ ของเราเลย แต่มาจากกิเลสที่เกาะกินใจของเรา บังคับให้เป็นไปทั้งคิด พูด ทำ นั่น เอง เพราะใจ จริง ๆ นั้น นิ่ง ๆ เฉย ๆ ไม่เห็นอยากได้อะไร เพราะมีความพอ ในตัวเอง อยู่แล้ว นั่นหละ เรียกว่าใจจริง ๆ ของเรา ประมาทไม่ได้นะ มันจะโดนเล่นงานได้ง่าย ๆ 

เมื่อเราสวดมนต์ ก็เท่ากับเราได้ทำสมาธิ ไปด้วย เพราะช่วงนั้น ใจเราไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย ยิ่งสวดบทยาวมาก เท่าไร ใจก็เป็นสมาธินาน ยิ่งสวดบ่อย ๆ ใจเราก็ยิ่งเป็นสมาธิบ่อย ถ้าไม่สวด ก็ไม่เป็นสมาธิ คิดไปเรื่อย 

ปัญหาทุกปัญหา ก็มาจากใจของเรานี่เอง ที่ยอมให้ข้าศึก คือกิเลส เข้ามาโจมตี มายึดพื้นที่ของใจเรา ตกในอำนาจของกิเลส หรือข้าศึกตัวร้ายนั่นแหละ 

แต่เรา คงไม่หมดกิเลสง่าย ๆ เพราะ อย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ยังต้องใช้เวลานานมาก ๆ อย่างน้อย ก็ 20 อสงไขย กับเศษแสนมหากัปป์ แล้วเราเอง ทุกวันนี้ ยังรักษาใจอะไรไม่ได้เลย คงอีกนาน

ดังนั้น วันนี้ เรามาสวดมนต์กันเถอะ สวดบทธัมมจักกัปปวัตตนสูตร ที่ยาวสักหน่อย  เพื่อให้ใจของเราได้แช่อิ่มอยู่กับบทสวดนาน ๆ จะได้เป็นสมาธินาน ๆ 

สวดบ่อย ๆ คุณธรรมดี ๆ ต่าง ๆ จะได้ เข้ามาอยู่ในใจ เวลากิเลสลอยลมมาหา จะได้รู้ทัน และไม่ยอมให้มันเกาะกินใจของเราได้ แม้เป็นช่วงสั้น ๆ ก็จะได้มีความสุขสั้น ๆ ก็ยังดี กว่าไม่สุขเลย

อีกอย่างหนึ่ง เวลาเราสวดมนต์บทนี้ ให้เปล่งเสียงจากศูนย์กลางท้องของเรา นะ เพราะจะทำกให้เรารู้สึกเหมือนเราได้ฟังเทศน์จากพระพุทธองค์สมัยที่ท่านทรงแสดงธรรม โปรดปัญจวัคคีย์ ตามบทสวดนั้นเลย แล้วเราจะรู้ว่า ดีมาก ๆ รู้จนกระทั่ง ว่า ตัวเรา ไม่ใช่ตัวเรา เป็นแค่ส่วนประกอบของธาตุธรรมต่าง ๆ ประกอบกัน เท่านั้นเอง

เมื่อตัวเราไม่ใช่ของเรา เราก็จะปล่อยวางได้มากขึ้น ไม่ยึดติด ในเรื่องราวต่าง ๆ ที่มากระทบเรา เพราะไม่มีเรา มันก็กระทบไม่ได้ ใช่ไหม เรามาอยู่บนโลกนี้ชั่วคราว ไม่เกิน 100 ปี ก็ต้องคืนธาตุธรรมต่าง ๆ สู่พื้นดินบนโลกนี้แล้ว 

ความเจ็บปวดในใจเราก็ไม่มีอีกต่อไป ถ้าเราไม่ใช่ตัวเรา แต่เรายืมมาชั่วคราว แล้วเราก็จะจากไปในไม่ช้านี้แล้ว คิดได้อย่างนี้ เราก็จะไม่ทุกข์กับความยึดติดอีกต่อไป สมกับคำสวดที่ว่า

กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ที่คิดว่าเป็นของเรา เป็นตัวของเรา กลัวมันจะหลุดไป และกลัวมันจะเปลี่ยนไปเป็นของคนอื่น หรือ กลัวมันไม่เหมือนเดิม แต่เราอยากให้มันเหมือนเดิม อยากให้เป็นของเราตลอดไป นั่น เอง จึงทุกข์หนัก

เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว เรายังรู้อีกว่า ทางสายกลางนั้น ต้องเห็นถูก รู้ถูก คิดถูก พูดถูก ทำกิจกรรมต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันได้ถูก มีความพยายามทำทุกอย่างถูก มีสติถูก แล้วก็จะมีสมาธิถูกด้วยเช่นกัน

พูดมาเสียยืดยาว ถ้าปัญหา ไม่เกิดกับตัวเอง เราก็คงไม่หาทางแก้ แต่ยังดีที่หาทางแก้แบบสัมมาทิฏฐิ คือตามหลักของพระพุทธเจ้าสอนไว้ จึงไม่หลงทางไปไกล

ขอเชิญชวนมาสวดบทธัมมจักกัปปวัตตนสูตรกันเยอะ ๆ นะ เพื่อเติมบุญกุศลให้กับตนเองและบุคคลที่เรารักกันมาก ๆ ในพรรษานี้ 

จะได้หยุดร้องไห้ .. เพราะร้องมาทุกชาติจนน้ำตามากกว่าน้ำในมหาสมุทรทั้ง 4 แล้ว...ถ้าหยุดไม่ได้ ก็ให้ร้องน้อยลงบ้างก็ยังดีกว่า....

ฟ้าหลังฝน คนชาวนา