จากคำพูดที่ลูกศิษย์บอกว่า "สมัยเรียนผมและเพื่อนๆเกลียดอาจารย์มากที่สุด" เพราะอาจารย์มักดุพวกผมอยู่เสมอ

ครูที่ลูกศิษย์ เกลียดที่สุด : คุณรู้สึกอย่างไร? ถ้าลูกของคุณบอกว่าเกลียดครูของเขามากที่สุด...ลองอ่านบทความนี้ดูนะ

จากคำพูดที่ลูกศิษย์บอกว่า  "สมัยเรียนผมและเพื่อน ๆ เกลียดอาจารย์มากที่สุด"  เพราะอาจารย์มักดุพวกผมอยู่เสมอ บ่นร่ำไร ทำให้พวกผมเบื่อและเกลียดอาจารย์มากที่สุด และในบรรดาอาจารย์ที่มาสอน รวมทั้งที่ชอบดุด่าพวกผมประจำ มีอาจารย์คนเดียวที่ดุด่านักเรียนแล้วไม่มีใครกล้าเถียง ไม่ใช่ไม่อยากเถียง แต่คำดุด่าของอาจารย์มันแทงใจดำพวกผมทุกคน เพราะคิดที่จะโต้แย้ง แต่คำพูดเหล่านั้นมันออกจากปากอาจารย์เสียก่อน 

พวกเราจึงทำได้แค่เพียง ตั้งใจฟังคำดูด่าของอาจารย์  เมื่อจบการศึกษา ม. 6 ไปแล้วพวกผมคิดว่าจะไม่มาพบกับอาจารย์ ตามที่อาจารย์ บอกว่า พวกเราทุกคนจะต้องมาพบกันในวันขึ้นปีใหม่ของทุกปี แต่แล้วความจริงของชีวิตก็ปรากฏ  เมื่อไปพบกับสภาพสังคมใหม่  

ทั้งการศึกษาในระดับที่สูงขึ้น และการทำงาน พวกเราทุกคนติดต่อหากัน แล้วพูดว่า คิดถึงอาจารย์มากที่สุด คิดถึงเป็นคนแรก คิดถึงคำสอนและคำดุด่าต่าง ๆ ของอาจารย์  คำพูดเหล่านั้นของอาจารย์ เป็นเสมือนเข็มทิศชี้ทางให้พวกเราฝ่าฝันปัญหาและอุปสรรคที่พบ รู้ว่าเมื่อพบปัญหาแบบนี้ เราจะต้องแก้ไขอย่างนี้นะ ผมคิดถึงคำพูดของอาจารย์ในชั่วโมงโฮมรูมก่อนเรียนชั่วโมงแรก และชั่วโมงสุดท้าย ซึ่งในวัยนั้น ชั่วโมงสุดท้ายพวกผมอยากหนีกลับบ้านมาก แต่กลับไม่ได้ เพราะต้องรอพบอาจารย์ก่อน ทั้งบ่น ทั้งเบื่อ 

แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว และรักอาจารย์มากขึ้น ไม่ว่าผมจะโตมากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยังเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ แม้ว่าผมจะได้บรรจุรับราชการครูก่อนอาจารย์ก็ตาม ผมก็ยังคงเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์อยู่เสมอและตลอดไป ผมรักและเคารพอาจารย์ และผมเองเป็นคนประสานกับเพื่อนๆ แล้วพากันมาพบกับอาจารย์ทุกปี ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะไม่กลับมาหาอาจารย์อีก นอกจากนี้เพื่อนๆ ในรุ่นหนึ่งของเรา ไม่ทอดทิ้งกัน ต่างช่วยเหลือกัน ตามที่อาจารย์สอน 

นี่เป็นคำพูดของลูกศิษย์ ที่บอกความในใจให้อาจารย์ทราบ ทั้งที่เกรงว่าอาจารย์จะเสียกับคำว่า "เกลียด" ของตนเอง และขอโทษแต่อยากบอกว่าตอนนั้น ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ

สำหรับผม บอกกับลูกศิษย์ตอนปีใหม่ที่มาพบกันว่า "ครูรู้ว่า พวกเธอเกลียด แต่ครูต้องทำเพราะไม่อยากให้พวกเธอพบกับความผิดพลาด เสียใจเหมือนครู อยากให้เธอก้าวหน้าตามวิถีทาง ตามวัยของการเรียนรู้ เพราะว่าครูได้เดินหลงทางไปนานหลายปี เมื่อกลับเข้ามาสู่เส้นทางนี้ได้ ก็ไม่อยากให้พวกเธอเดินทางผิดพลาดเหมือนครู และครูก็ขอโทษที่สร้างสถานการณ์กดดันพวกเธอมาก ทำให้พวกเธอต้องรู้สึกอึดอัดในความรักความห่วงใยของครู ครูบอกไม่ได้ว่าเพราะ แต่ความรู้สึกของครูบอกว่าต้องจำลองสถานการณ์ หรือเล่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตให้พวกเธอได้ฟัง ฝึกฝนและทดสอบ แล้วพวกเธอก็ผ่านมันไปได้ หากพบเรื่องใดที่หนักหนาสาหัส ก็จงบ่นกับตัวเองว่า หนักกว่านี้ก็ผ่านมาได้แล้ว เรื่องแค่นี้เล็กน้อย ที่สำคัญต้องขอบคุณพวกเธอเช่นกัน ที่ได้สอนให้ครูรู้ว่า การเป็นครูที่ดีนั้นเป็นอย่างไร? ถ้าไม่มีพวกเธอ ก็ไม่มีครูในวันนี้เช่นกัน."

นี่เป็นคำบอกเล่าของลูกศิษย์และพวกเขามักจะพูดเสมอเมื่อพบกัน  ถ้าพูดว่าไปหาครูที่เกลียดที่สุดและรักมากที่สุด พวกเขาจะรู้ว่ากำลังพูดถึงใคร

ขอบคุณภาพจาก sudkhed1.blogspot.com

อ้างอิงจาก: https://www.gotoknow.org/posts/424879