ในช่วงนี้พ่อแม่ชาวพุทธผู้มีบุญจำนวนมากกำลังปลื้มกับการมีลูกชาย บวชสามเณรบ้างบวชพระบ้าง บางคนอยากให้ลูกบวชเพราะอยากได้บุญบ้างอยากให้ได้ฝึกอบรมตนเองก็มี

จึงขอนำเรื่องบุญบวชสามเณรมาเล่าให้ฟังพอคร่าวๆไม่ยาวนักหาก อยากอ่านฉบับสมบูรณ์ ก็ค้นคว้าจากหนังสือบรรยายธรรมของหลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน จ.สิงห์บุรี

          "พระอาจารย์ของท่านเกิดในตระกูลเชื้อสายคนจีนประกอบอาชีพเลี้ยงหมู  บางครั้งก็ฆ่าชำแหละเนื้อขายเอง   บางครั้งก็ขายเป็นตัวให้เขาเอาไปฆ่า  พระอาจารย์ของท่านในวัยเด็ก
เมื่อกลับจากโรงเรียนมีหน้าที่หาผักบุ้งและอย่างอื่นมาให้หมูเป็นประจำทุกวัน

แม้จะยังอยู่ในวัยเด็กแต่เป็นเด็กที่ฉลาดในศีลธรรมมาก ก็ได้ปรารภกับตัวเองว่า "พ่อของเราประกอบอาชีพที่เป็นบาปกรรมมากหากเราอยู่อย่างนี้คงไม่พ้นต้องมีส่วนแห่งบาปนี้ด้วย
อนาคตคงไม่พ้น ต้องสืบทอดอาชีพนี้การบวชเท่านั้นจึงจะทำให้พ้นบาปได้"

เมื่อตัดสินใจเด็ดขาดแน่วแน่แล้วจึงไปกราบเจ้าอาวาสขอบวชฝ่ายท่าน   เจ้าอาวาสก็ใจดีโกนหัวบวชให้ทันทีเลยเหมือนกัน แต่งานนี้ไม่ใช่ง่ายเลยเพราะพ่อสามเณร ไม่พอใจอย่างมาก
จะยอมให้บวชไม่ได้เพราะจะไม่มีคนคอยช่วยหาผักหาอาหารให้หมูจึงต้องมาขอร้องให้สามเณรสึก

ปกติสามเณรก็กลัวโยมพ่ออยู่มาก  แต่ความที่กลัวบาปมากกว่าจึงไม่ยอมสึกเมื่อพูดกันไม่เข้าใจโยมพ่อก็เลยใช้กำลังจะจับสามเณรสึก   ฝ่ายสามเณรสะบัดมือได้ก็วิ่งเข้าป่าไป ด้วยความ
โมโหที่บังคับสามเณรลูกชายให้สึกไม่ได้บางครั้ง ก็มาก่อความรำคาญให้ด้วยการเอาท่อนไม้ก้อนดินขว้างหลังคากุฎิเพื่อให้สามเณรเบื่อจะได้สึกที่สุดเมื่อใช้ทุกวิธีไม่ได้ผลก็ต้องปล่อย

ไม่กี่ปีต่อมาโยมพ่อสามเณรก็ป่วยและเสียชีวิตลงเมื่อเสียชีวิตแล้วยมทูต  ก็ได้มานำตัวไปยังสถานที่พิพากษาก่อนตัดสินยมบาลก็ได้ไต่สวนบุญบาปสอบถามด้วยความเมตตาเพื่อให้ระลึก
ถึงบุญจะได้ตัดสินให้ไปสรรค์

"ชีวิตนี้เคยทำบุญอะไรมาบ้าง?"เพราะตลอดชีวิตไม่เคยได้ทำบุญเลย   จึงตอบตามความเป็นจริงไปว่า"ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้ทำบุญเลย"เมื่อถามเรื่องบุญแล้วระลึกไม่ได้จึงถูก
สั่งให้นำตัวไปโยนลง กระทะทองแดง

เมื่อนายนิรยบาล นำตัวไปถึงสถานที่ลงโทษกำลังจะจับโยนลงกระทะทองแดงอยู่นั้น ก็ปรากฏมีจีวรเหลืองอร่ามโบกสะบัดไฟนรกให้ดับลง  เมื่อเห็นดังนั้นจึงบอกนายนิรยบาลว่า"ผมมีลูกชายคนหนึ่งบวชสามเณรอยู่   แต่ไม่ได้เต็มใจให้บวช เขาบวชเอง"

เมื่อระลึกได้ดังนั้นคำพิพากษาก็ต้องเปลี่ยน จะด้วยเหตุผลใดมิทราบ  โยมพ่อสามเณรได้รับโอกาสให้กลับมายังโลกมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง หลังจากฟื้นก็กลับกลายเป็นคนละคนเลิกอาชีพ
เก่าเข้าวัดทำบุญอยู่เสมอ ไม่เคยขาดเพราะได้เห็นนรกด้วยตนเองแล้ว

ต่อมาอีกหลายปีเมื่อสามเณรโตขึ้นมีอายุครบบวชพระก็ได้บวชพระ ด้วยความเต็มใจ ปลื้มใจของโยมพ่อแต่เรื่องราวการสร้างบารมีใช่จะราบรื่น   ด้วยความที่พระมีรูปงามหรือเพราะบุพเพอาละวาดก็มิอาจทราบได้   ในจำนวนคนมากมายที่มาทำบุญที่วัดได้มีหญิงสาว รูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่งเป็นลูกสาวนายอำเภอเกิดความพอใจในพระหนุ่มจนกลายเป็นความรัก

ในที่สุดเมื่อความรักในดงขมิ้นสุกงอม  หญิงสาวไม่อาจทนทานต่อไฟรักที่แผดเผาใจได้ จึงไปขอร้องพระหนุ่มให้ลาสิกขามาใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันพระหนุ่มคิดหนัก จะเอายังไงกับชีวิตดี
แต่ผู้ที่คิดหนักกว่าคือโยมพ่อนั่นเอง  เมื่อทราบข่าว พระลูกชายจะลาสิกขา   ชีวิตมิต่างอะไรกับจุดตะเกียงส่องทางแล้วหลุดมือตกแตกดับสนิทยามค่ำคืนวังเวงห่อเหี่ยวในใจเกินบรรยายได้

โยมพ่อไม่รู้จะห้ามปรามอย่างไรที่สุดจึงทรุดตัวลงกอดขาพระลูกชายแน่น พร้อมกับร้องไห้อ้อนวอน"ลูกพระจะทิ้งโยมพ่อไปไหน โยมพ่อไม่มีใครเป็นที่พึ่งแล้ว อย่าทิ้งโยมพ่อ
ไปไหนเลย" กอดขาร้องไห้คร่ำครวญอยู่นานในที่สุดความรักที่มีต่อพ่อ ก็มีอำนาจอยู่เหนือความรักมีต่อหญิงสาว    จึงรับปากบวชไม่สึกตลอดชีวิต

#ที่สุดของบทความนี้อยากสรุปให้ฟัง  เป็นข้อคิดว่า......."คิดดูเถิดแม้การบวชของสามเณรซึ่งพ่อมิได้อนุญาต ไม่ได้เต็มใจให้บวชยังมีอานิสงส์มากเพียงนี้   หากพ่อแม่เต็มใจ อานิสงส์จะมากมายปานใด" ยิ่งถ้าบวชเป็นพระด้วยเล่า!!อานิสงส์คงเป็นล้านเท่า เขาพระสุเมรุ

Cr. แผ่นดินพระพุทธเจ้า