ณ ห้องเล็กๆ ที่ผมมีความสุข
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดขึ้นตอนที่พระอาจาย์ได้ไปเทศน์สอนที่หมู่บ้านเอื้ออาทร แถวแพรกษา ณ ที่นั้นมีเด็กชายคนหนึ่ง เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 http://winne.ws/n19457
ณ ห้องเล็กๆ ที่ผมมีความสุข
“ความสุขอยู่แค่เอื้อมนับว่าไกล ความสุขอยู่ที่ใจ ไม่ต้องเอื้อม”
ค่ำวันนี้ได้ฟังเรื่องเล่าจากพระอาจาย์รูปหนึ่ง ท่านเล่าไว้หลายเรื่องๆ หนึ่งในนั้นมีอยู่เรื่องนึงที่ผมฟังแล้วอยากจะเขียนเป็นบทความเพื่อสร้างแรงบันดาลที่ดีๆ ในนิยามของคำว่า “ความสุข” มาให้ทุกคนได้ฟังกัน
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดขึ้นตอนที่พระอาจาย์ได้ไปเทศน์สอนที่หมู่บ้านเอื้ออาทร แถวแพรกษา ณ ที่นั้นมีเด็กชายคนหนึ่ง เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 น้องเกิดมากำพร้าพ่อแม่ ป้าท่านสงสารจึงได้รับเลี้ยงดูแล แต่ละวันน้องต้องขายพวงมาลัย ขายเรียงเบอร์ริมถนนเพื่อประทังชีวิต แม้เสื้อผ้าก็ไม่ค่อยมีเปลี่ยน แต่งตัวมอมแมม
ในขณะที่พระอาจาย์กำลังนำศรัทธาญาติโยมสวดมนต์ เด็กคนนี้ก็ได้เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ และก็ไปนั่งหลบตัวเอง หลังเสาท้ายศาลา
เมื่อสวดมนต์เสร็จ พระท่านได้เข้าไปทักทายและทำความรู้จัก
หลังจากได้ถามไถ่กันจึงได้ทราบว่า เด็กคนนี้เป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ ต้องอยู่กับป้าที่ประกอบอาชีพเป็นแม่บ้านอยู่ในหมู่บ้านเอื้ออาทร และพักอยู่ในห้องเล็กๆ ท้ายสุดของตึกแถว
หลังจากทราบรายละเอียดข้างต้นมาพอสมควร พระอาจาย์ได้คำถามสุดท้ายแก่เด็กชายคนนี้
“แล้วอยู่ที่นี่มีความสุขไหม”
เด็กชายตอบนิ่งๆ อย่างมั่นใจว่า “ผมมีความสุขมากครับ ถึงแม้ผมกับป้าจะอยู่ในห้องเล็กๆ ผมก็มีความสุข เพราะผมได้อยู่ใกล้คนดี”
…………………………………………………………………….
จริงๆ แล้วนะ ผมว่าความสุขนั้นอยู่รอบตัวเรา อยู่ที่ว่าเราจะมองแง่มุมไหนนั้นเอง แม้ว่าน้องคนนี้จะไม่ได้มีอะไรพร้อมเหมือนกันคนอื่น แต่เขาสามารถเก็บเกี่ยวความสุขได้ สุขใจกับสิ่งที่เขามี ณ ปัจจุบัน ไม่เอาใจไปทุกข์กับสิ่งที่ขาด เพราะหากเรามีความสุขกับสิ่งที่เรามีแล้ว และเราก็พยายามประคับประคองมันอย่างดีไปเรื่อยๆ ความสุขเหล่านี้ก็จะเพิ่มพูนทำให้ได้รับโอกาสดีๆ กับชีวิตมากยิ่งขึ้นครับ
“ความสุขอยู่แค่เอื้อมนับว่าไกล ความสุขอยู่ที่ใจ ไม่ต้องเอื้อม”
เรียบเรียง By นายริตะ