“เมื่อนักผจญเพลิงต้องการช่วยชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง”

1953-11-13 เวลา 03.00 น

สถานีดับเพลิงแห่งหนึ่งในโคเปนเฮเกน

จนท. ดับเพลิงนายอีริค อายุ 22 ปี กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่

มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามา 

"สถานีดับเพลิงครับ"

"......." ไม่มีเสียงตอบจากปลายสาย 

แต่ได้ยินเสียงหายใจที่ค่อนข้างแรง

ก่อนจะมีเสียงเบาๆพูดว่า

"ช่วยด้วย....ฉันลุกไม่ขึ้น  เลือดฉันกำลังไหลไม่หยุด"

"ทำใจดีๆไว้  ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน"

"ฉันไม่รู้....."

"คุณอยู่ที่บ้านหรือเปล่า"

"อยู่ในบ้าน  แต่ฉันไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหน  ฉันมึนหัว  เลือดไหลไม่หยุด..."

"คุณชื่ออะไรครับ"

"ฉันไม่รู้  ฉันจำอะไรไม่ได้  ฉันรู้แต่ว่าฉันล้มหัวฟาดพื้น"

"อย่าเพิ่งวางสายนะครับ"

อีริครีบใช้โทรศัพท์อีกเครื่องโทรหาบริษัทโทรศัพท์  อยากให้รีบตรวจเช็คว่าปลายสายอีกเครื่องโทรมาจากไหน

จนท. บริษัทโทรศัพท์ตอบว่า

"ไม่รู้  ตรวจเช็คไม่ได้  ผมเป็นแค่ จนท. รักษาความปลอดภัย  ผมทำอะไรไม่เป็น  นี่เป็นเช้ามืดวันเสาร์  ไม่มี จนท.ฝ่ายเทคนิคคนไหนอยู่เวร"

หลัง จนท.ทางนั้นวางสาย  อีริครีบยกหูคุยกับผู้หญิงที่บาดเจ็บต่อ

"คุณไปเอาเบอร์โทรสถานีดับเพลิงมาจากไหน"

"มันอยู่ในสมุด  ฉันดึงสมุดให้หล่นลงมาจากโต๊ะ"

"ในสมุดมีชื่อใครอีก"

"ไม่มี  เห็นแต่เบอร์คุณคนเดียว  รีบช่วยฉันด้วย......"

เสียงผู้หญิงแผ่วเบาลงไปเรื่อยๆ

"ลองบอกผมหน่อย  ตอนนี้คุณเห็นอะไรบ้าง"

"ฉันเห็นหน้าต่าง  นอกหน้าต่างมีโคมไฟถนนน"

อีริคแน่ใจว่าบ้านเขาต้องติดถนนใหญ่  คงไม่อยู่ชั้นสูงนัก  เพราะยังเห็นโคมไฟถนน

"ขอบหน้าต่างเป็นสี่เหลี่ยมแบบไหน  สี่เหลี่ยมจัตุรัสใช่เปล่า"

"ไม่ใช่  เป็นสี่เหลี่ยมทรงสูง"

น่าจะอยู่ในเขตเมืองเก่า

"ในห้องคุณตอนนี้เปิดไฟไว้หรือเปล่า"

"เปิดอยู่"

อีริคพยายามจะถามข้อมูลต่อ

แต่ไม่มีเสียงตอบจากปลายสายแล้ว

อีริครีบโทรหาหัวหน้า

เขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้หัวหน้าฟัง

หัวหน้าตอบว่า

"ข้อมูลแค่นี้ไม่เพียงพอ  จะไปหาผู้หญิงคนนั้นเจอได้ไง"

แต่อีริคไม่ยอมแพ้

(การช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของ จนท. ดับเพลิง) เขาถูกสอนมาแบบนั้น

แล้วเขาก็ผุดความคิดอย่างบ้าระห่ำขึ้นมากระทันหัน

เขาอยากให้รถดับเพลิงทุกคันจากทุกสถานีออกมาวิ่งอยู่บนถนน  แล้วเปิดเสียงไซเรนทุกคัน

หัวหน้าตกใจร้องเสียงหลง "นี่มันกลางดึกในเมืองโคเปนเฮเกนนะครับ  ผู้คนจะได้แตกตื่นนึกว่าเกิดสงครามโลก"

"ผมขอร้องนะครับ  หัวหน้า"

หัวหน้าตรองอยู่พักใหญ่  ก่อนจะตอบว่า

"ตกลง  ลงมือสั่งการให้เตรียมพร้อมได้เลย  เดี๋ยวผมรีบตามไป"

15 นาทีถัดมา

รถดับเพลิงทั้ง 20 คันจากทั่วโคเปนเฮเกนต่างออกวิ่งอยู่บนถนนสายต่างๆ 

พร้อมเสียงไซเรนดังกึกก้องไปทั่ว

ไม่มีเสียงพูดใดๆจากผู้หญิงคนนั้นอีก

แต่อีริคยังพอได้ยินเสียหายใจอยู่

รถดับเพลิงทั้ง 20 คันวิ่งกระจายอยู่ตามจุดต่างๆของเมืองโคเปนเฮเกน

ประมาณ 10 นาทีผ่านไป  อีริคตะโกนบอกหัวหน้าว่า

"ผมได้ยินเสียงไซเรนจากปลายสายโทรศัพท์แล้ว"

ผ่านระบบสื่อสารในรถทุกคัน

หัวหน้าสั่งให้รถทุกคันจอดอยู่กับที่

เมื่อรถทุกคันจอดนิ่ง  แต่เสียงไซเรนยังเปิดไว้

"รถหมายเลข 1 ปิดเสียงไซเรน"

"ผมยังได้ยินเสียงไซเรนอยู่"  อีรีคเงี่ยหูฟังจากโทรศัพท์แล้วรายงาน

"รถหมายเลข 2 ปิดเสียงไซเรน" 

"ผมยังได้ยินเสียงไซเรนอยู่" อีรีคยังคงรายงานต่อ

เสียงไซเรนถูกสั่งให้ปิดไปทีละคัน

จนมาถึงรถหมายเลข 12

"ผมไม่ได้ยินเสียงไซเรนแล้วครับ"  อีริครีบรายงาน

หัวหน้ารีบออกคำสั่งต่อ

"รถหมายเลข 12 เปิดเสียงไซเรนอีกรอบ  แล้วขับช้าๆไปข้างหน้า"

"ผมได้ยินเสียงไซเรนค่อยๆใกล้เข้ามาแล้ว" อีริคเงี่ยหูฟังจากปลายสายอย่างตั้งใจพร้อมรายงาน

"เสียงไซเรนค่อยๆเบาลงแล้วครับ" อีริครายงาน

หัวหน้าสั่งให้รถหมายเลข 12 ค่อยๆถอยกลับมา  จนอีริคตะโกนว่า

"ใช่เลย  ตอนนี้เสียงไซเรนชัดที่สุด"

หัวหน้าสั่งงานต่อผ่านวิทยุสื่อสาร

"จนท. บนรถหมายเลข 12 ลองค้นหาหน้าต่างบานที่เปิดไฟอยู่ในบ้าน"

"หน้าต่างเกือบทุกบานบนถนนสายนี้เปิดไฟกันเกือบครบทุกบ้าน  เพราะผู้คนแตกตื่นมายืนมองที่หน้าต่างว่าเกิดอะไรขึ้น"

"งั้นจงใช้ลำโพงให้เป็นประโยชน์" หัวหน้าสั่ง

อีริคได้ยินเสียงประกาศของ จนท. ดับเพลิงผ่านหูโทรศัพท์

"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่านครับ

เรากำลังค้นหาผู้หญิงที่บาดเจ็บท่านหนึ่งในบริเวณนี้

พวกเราแค่รู้ว่าในห้องเขายังเปิดไฟอยู่

ขอความกรุณาให้ทุกท่านปิดไฟในบ้านท่านเดี๋ยวนี้"

แล้วแสงไฟจากหน้าต่างทุกๆบานก็ดับลงทันที

ยกเว้นหน้าต่างบานนั้นที่อยู่ใกล้โคมไฟถนน

ไม่กี่นาทีต่อมา  อีริคก็ได้ยินเสียง จนท. ดับเพลิงกรูเข้าไปในห้อง

มีเสียงตะโกนรอดหูโทรศัพท์ที่อีริคยังถืออยู่ในมือว่า

"คนเจ็บไม่รู้สึกตัวเลย......แต่ชีพจรยังเต้นอยู่

เราจะนำพาส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้  หวังว่าคงจะช่วยทัน"

เฮเลน โซซีต้า คือชื่อของผู้หญิงคนนั้น

เธอรอดตายเพราะความมุ่งมั่นของ จนท. ดับเพลิงหนุ่มที่มีนามว่าอีริค

เธอสลบไปนานพอควร  ก่อนจะฟื้นขึ้นมาในอีกหลายวันต่อมา

หลายๆอาทิตย์ผ่านไป  ความจำเธอจึงค่อยๆฟื้นกลับมาเหมือนเดิม

หากคุณตั้งใจจะทำอะไรให้สำเร็จ

คุณย่อมหาวิธีนั้นเจอจนได้

แต่หากคุณตั้งใจจะล้มเลิกอะไรสักอย่าง

คุณย่อมหาวิธีเจอข้อแก้ตัวนั้นจนได้เหมือนกัน

"ขจรศักดิ์"

แปลและเรียบเรียง

www.facebook.com/Flintlibrary 

ภาพจาก www.google.co.th