ผลของการทำร้ายด้วยคำพูดที่เรียกว่า การพูดส่อเสียดเพื่อให้คนเกลียดกันนั้น มีมากกว่าที่จะคาดคิด จากปากที่ธรรมชาติให้มาแค่เพียง 1 ปาก เพื่อให้พูดน้อย ๆ 

ดังที่พระพุทธองค์ได้ให้ความสำคัญต่อการใช้ปากกระทำบาป หรือวจีกรรมนั่นเอง 

แม้กระทั่งโอวาทปาฏิโมกข์ ก็เช่นเดียวกัน พระพุทธเจ้าได้ให้อันดับแรกคือ ไม่ว่าร้าย กัน หรือภาษาบาลี ที่ ว่า อนูปวาโท เป็นอันดับแรก ซึ่งคนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ใส่ใจ ว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญมากที่สุด ที่จะมีผลให้เกิดการทำร้ายกันได้มากจนเกินกว่าจะคาดคิด

เมื่อก่อนข้าพเจ้าก็ไม่ได้ใส่ใจเช่นเดียวกับบุคคลอื่น ๆ นั่นแหละ แต่เมื่อได้ศึกษาเรื่องราวต่าง ๆ ตั้งแต่ในสมัยพุทธกาล ที่มีการเกลียดชังกันเพราะมีการเสื้ยมสอน ให้เกลียดกัน จนกลายเป็นแรงอาฆาต พยาบาท และทำร้ายกันแม้ชีวิตก็เอามาแลกกันได้

ยิ่งในยุคปัจจุบัน ข้าพเจ้าก็ยิ่งรู้สึกว่า วิบากกรรมหรือบาปที่เกิดจากปากของมนุษย์นั้น นับวันก็จะร้ายแรงยิ่งขึ้น และแผ่กระจายกันไปทั่วโลกได้ในที่สุด 

จากคำสอนในพระพุทธศาสนา จะพบว่า ศีลข้อ 4 คือ การไม่พูดโกหก ไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดส่อเสียด(พูดให้คนเกลียดกัน) ไม่พูดเพ้อเจ้อ จึงเป็นศีลที่พระพุทธเจ้าให้ความรู้แก่พุทธศาสนิกชน และมีวิบากกรรมถึงมหานรกขุมที่ 4 ที่ลึกลงไปกว่าการฆ่าสัตว์ ฆ่ากันเองเสียอีก เพราะการฆ่ากันเองนั้น เราก็จะฆ่ากันได้เพียงครั้ง ละ 1 คน หรือสัตว์แค่ 1 ตัว 2 ตัว เพราะเรากระทำเพียงคนเดียว 

แต่การได้รับการยั่วยุให้เกลียดชังกันนั้น เป็นผลให้เกิดการมุ่งทำลาย ทำร้ายกันด้วยอารมณ์โกรธแค้น ทำให้มนุษย์ ฆ่ากันได้มากกว่า ศีลข้อ 1 ซึ่งอยู่มหานรกขุมที่ 1 ซึ่งตื้นและอายุทัณฑ์ทรมานสัตว์ ก็สั้นกว่าขุม 4 มากมายนัก

ด้วยรักและห่วงใย

คลิป..ผลจากการพูดส่อเสียดให้เกลียดกันจนต้องฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในประเทศรวันดาเมื่อ 20 ปีที่ผ่านมา

ขอบคุณภาพจากwww.google.com