"เวรของผู้จองเวร...ย่อมไม่ระงับ  เวรของผู้ไม่จองเวร...ย่อมระงับได้” 

(ขุททกนิกาย ธรรมบท)

        ...การผูกโกรธอาฆาตพยาบาทจองเวรกันนั้น ไม่ใช่วิสัยของชาวพุทธ  และยังก่อให้เกิดโทษอย่างมหันต์อีกด้วยทั้งในภพนี้และภพหน้า ตลอดจนชีวิตอันแสนทุกข์ทรมานยาวนานในสังสารวัฏ  ดังนั้น บัณฑิตผู้ได้ศึกษาความจริงของชีวิต จึงไม่ผูกโกรธจองเวรกัน แต่จะให้อภัยและมีเมตตาจิตต่อกัน  

        ...การให้อภัยซึ่งกันและกันทำให้ไม่ต้องก่อเวร  เพราะคนเราต้องเข้าใจความเป็นจริงอย่างหนึ่งว่า ในโลกนี้ไม่มีใครสมบูรณ์พร้อม  เมื่อไม่สมบูรณ์ บางครั้งคนอื่นอาจทำผิดพลาดล่วงเกินเรา หรือเราอาจไปทำผิดพลาดล่วงเกินคนอื่น ทั้งที่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนาก็ตาม แต่ถ้าเราต่างให้อภัยซึ่งกันและกันแล้ว  เวรนั้นย่อมจะระงับไป  เพราะเวรย่อมระงับได้ด้วยการไม่จองเวร  แต่เวรจะไม่ระงับเมื่อต่างผูกเวรกัน

       ...การสร้างวาทกรรมต่อกันมีผลทำให้ผูกเวรกันไปยาวนาน  และต้องมาเบียดเบียนทำร้ายกัน ชนิดที่ว่าเอาตายกันไปข้างหนึ่งทีเดียว และยากที่จะหาวันยุติซึ่งทำให้เสียเวลาในการสร้างบารมี  และทำให้ต้องไปสู่อบายด้วยกันทั้งสองฝ่าย  

        ฉะนั้น ทางที่ดีควรจะให้อภัยกัน และหันมาประพฤติธรรม  เพราะอันที่จริงเราทุกๆ คน ล้วนเคยเป็นญาติกันมาแล้วทั้งนั้น  เราต่างเป็นเพื่อนทุกข์เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันหมดทั้งสิ้น  ให้รักกันไว้ดีกว่าไปโกรธกัน  ถ้าเรามีความรักและปรารถนาดีต่อกันใจจะสบาย ปฏิบัติธรรมย่อมจะได้เห็นธรรมะโดยเร็วไวกันทุกคน

ขอขอบคุณ "บทความธรรมะ" จาก...http://www2.kalyanamitra.org/th/article_detail.php?i=13615