ครั้งหนึ่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงชี้ให้พระอานนท์ดูนักธุรกิจท่านหนึ่ง แล้วตรัสว่า 

       “อานนท์ เธอดูพ่อค้าคนนั้นสิ เขาเก่งในด้านธุรกิจ มีเกวียนบรรทุก สินค้าเป็นร้อย ๆ เล่ม เขามีความฉลาด แต่เขาไม่รู้เลยว่าอีก ๗ วัน เขาจะต้องตาย เขาก็ยังมัวเพลินกับการแสวงหาทรัพย์ภายนอกอยู่เลย”

พระอานนท์กราบทูลถามว่า “ข้าพระองค์จะไปบอกเขาได้ไหม”

พระพุทธองค์ : “ได้ อานนท์”

แหล่งภาพจาก Buddhism

พระอานนท์จึงไปบิณฑบาตถึงที่พักของพ่อค้า เมื่อมาถึงพ่อค้าได้จัดอาหารถวาย

พระอานนท์ : "ท่านจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนอุบาสก "

พ่อค้า : กระผมจักอยู่ค้าขายสินค้าตลอดปีนี้จึงค่อยกลับฯ 

พระอานนท์ :" อุบาสกอันตรายแห่งชีวิตรู้ได้ยากว่าจะมาถึงตอนไหน ท่านไม่ควรประมาท"

พ่อค้า : "ท่านขอรับ ผมจะมีอันตรายหรือ (ชีวิตผมจะสิ้นใช่ไหม)"

พระอานนท์ : "อุบาสกชีวิตของท่านจะมีอยู่เพียง ๗ วันเท่านั้น"

พ่อค้าเกิดความสลดหดหู่ใจมาก คิดว่านอกจากบุญแล้วคงไม่มีอะไรติดตัวเราไปถึงโลกหน้า จึงได้นิมนต์พระภิกษุสงฆ์โดยมีพระศาสดาเป็นประธาน เขาได้ถวายมหาทาน อยู่ตลอด ๗ วัน 

เมื่อพระศาสดาทรงเสด็จกลับ  ฝ่ายพ่อค้าได้ตามส่งพระพุทธองค์แล้วกลับที่พัก ได้บอกบริวารว่า" เราขอนอนพักก่อน ดูเหมือนว่าโรคเกิดขึ้นในศรีษะเรา (รู้สึกปวดหัว) เขาจึงนอนพักแล้วก็...ตายไปในขณะนั้นเอง"

       ทีนี้สมมติว่า ถ้าไม่ได้พระอานนท์มาเป็นกัลยาณมิตร อะไรจะเกิดขึ้น กับนักธุรกิจท่านนี้ พอตายไปแล้วหมดสิทธิ์ใช้ทรัพย์ที่หามาได้ 

       ทรัพย์นั้นก็ต้องตกเป็นของคนอื่น ไม่ได้เปลี่ยนโลกียทรัพย์เป็นอริยทรัพย์ บุญก็ไม่เกิดขึ้นกับตัว ตายแล้วต้องไปอยู่ในภูมิ ที่มีแต่ความทุกข์ ทรมาน ชีวิตมันเป็นอย่างนี้แหละ

       เพราะฉะนั้น คำว่า ไม่ว่าง ไม่มีเวลา อย่าเอามาใช้สำหรับปิดโอกาส ตัวเองในการแสวงหาความดี บุญกุศล ทดแทนคุณบิดา มารดา มุ่งหาสิ่งที่ประเสริฐสู่ตนเอง

cr.กฎแห่งกรรม