ระยะห่างของหัวใจ..อ่านแล้วรู้สึกอ่อนโยนราวกับสายลมหอม ๆ พัดผ่านหัวใจ

ในห้องเรียนห้องหนึ่ง อาจารย์ถามลูกศิษย์ว่า

“ทำไมเวลาคนโกรธกันแล้วต้องตะคอกใส่กันด้วย?”

ห้องเรียนเงียบไปหลายวินาที ก่อนนักเรียนคนหนึ่งจะตอบว่า

“เพราะเราโมโห เราก็เลยเสียงดังครับ”

“แต่ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ ในเมื่ออีกคนก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ คุยธรรมดาก็ได้ยินแล้วนี่ ทำไมคนเราถึงต้องขึ้นเสียงกันด้วย?”

นักเรียนผลัดกันตอบคำถาม แต่ไม่มีใครให้คำตอบที่อาจารย์พอใจ อาจารย์จึงเฉลยว่า

“เวลาคนสองคนโกรธกัน หัวใจสองดวงก็จะห่างกันมากขึ้น เขาเลยต้องตะโกนเพื่อไปให้ถึงหัวใจของอีกฝ่าย”

ห้องเรียนเงียบสงัด ก่อนที่อาจารย์จะเสริมว่า

“เวลาคนสองคนรักกัน สังเกตสิว่าเขาจะไม่ตะโกน แต่จะคุยกันด้วยเสียงอ่อนโยน เพราะอะไร? ก็เพราะว่าหัวใจของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันไง”

“แล้วพอคนสองคนรักกันยิ่งกว่าเดิม เสียงพูดนั้นก็จะแผ่วเบาจนกลายเป็นเสียงกระซิบ และสุดท้ายเขาก็ไม่จำเป็นต้องกระซิบด้วยซ้ำ แค่มองตาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว”

“ดังนั้น คราวหน้าถ้าเธอตะคอกใส่คนที่เธอรัก จงจำไว้ว่าเธอได้สร้างระยะห่างให้หัวใจของเธอกับเขาแล้ว”

...ชอบ ๆ เลยเอามาฝากเพื่อน ๆ เตือนตนเองกันนะ

ใจถึงใจ จึงจะรู้ใจ..