...กว่าจะเรียนบาลีจนจบประโยค ๙ ต้องใช้ความเพียรพยายามมากเพียงใด?
...กว่าจะเป็นพระมหาเปรียญชั้นสูงสุดต้องอบรมฝึกฝนตนเองมาอย่างไร?
...ป.ธ.๙ ไดอารี่ บันทึกสิ่งดีอยู่ในใจของประโยค ๙ วัดพระธรรมกาย จะเป็นอย่างไร?
ขอเชิญทุกท่านมาดูเถิด เอหิปัสสิโก...

สิ่งที่ขึ้นใจ
ในตอนที่อายุสิบขวบ ย่าของอาตมาเสียชีวิตท่ามกลางความเศร้าโศกของหมู่ญาติ เป็นเหตุให้ได้บวชหน้าไฟ เพียงครั้งแรกก็รู้สึกชอบ รู้สึกมีความสุขกับการบวช
ปีต่อมาปู่ก็เสียชีวิต ก็เลยบวชหน้าไฟอีก ประจวบกับตอนนั้นตัวเองก็อยากเรียนต่อ ทว่าพ่อแม่ไม่ได้ส่งเรียน เลยตั้งใจจะบวชเรียน เพื่อจะเรียนรู้ชีวิตสมณะทุกอย่าง ที่เขาพึงมี พึงเป็น ที่เราควรจะทำ ที่เราควรรู้ ตามวัฒนธรรมท้องถิ่นที่มีอยู่ แล้วก็เรียนนักธรรม ควบคู่กับ กศน.ไปด้วย
ที่มาวัดพระธรรมกายได้ จริงๆ คือทั้งไม่ได้ศรัทธา ทั้งไม่รู้จัก เราก็คิดว่า เราคงต้องไปหาวัดในเมือง วัดในกรุงเทพ เพื่อจะเรียนให้สูงขึ้น ก็คิดอย่างนี้ ในระหว่างที่คิดก็มีจดหมายจากวัดพระธรรมกาย ขอเชิญสามเณรไปเข้าโครงการอบรม ๑ เดือนต่อที่วัดพระธรรมกาย ถ้าประสงค์จะอยู่ต่อ ทางวัดก็จะส่งเรียนฟรี จนถึงระดับปริญญาสูง ๆ 
เราเห็นก็เลยโดนใจ ตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้ว่าวัดพระธรรมกาย เป็นวัดปฏิบัติอยู่กลางทุ่งนาฟ้าโล่งอะไรเราไม่รู้เลย ฝันก็คือว่า น่าจะเหมือนวัดเบญจมบพิตร เหมือนวัดโพธิ์ ที่ดูเหมือนวัดในกรุงเทพ 
“เอาละว่ะ วัดในปทุมธานีก็ยังดี ไม่ใช่กรุงเทพ ก็ใกล้เคียงละว่ะ” ก็เลยไปขอหลวงพ่อเจ้าอาวาส ไปวัดพระธรรมกาย

เมื่อมาถึง รู้สึกผิดจากความคาดหมายไว้ จากวัดหรู เป็นวัดโหล ในขณะเดียวกันคำสอนก็ผิดคาดเหมือนกัน กิจวัตรกิจกรรมก็กลับเคร่งกว่าที่เราเคยอยู่ มีการเทศน์ มีการสอนธรรมปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง ไม่ขาดสาย

สิ่งที่ได้จากวัดพระธรรมกายคือ สอนให้เชื่อนรกสวรรค์ สอนให้เชื่อพระพุทธเจ้า มีตัวตนจริง สวรรค์ นิพพาน มีจริง สัมผัสได้จริง ไปได้จริง แล้วก็มีคนทำได้ ซึ่งวัดอื่นๆ ไม่ได้ยืนยันหนักแน่นอย่างนี้ 

ตรงนี้ถือว่าโชคดีที่สุดของคนที่มาอยู่วัดพระธรรมกาย สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มาจากแค่หลวงพ่อ หรือ คุณยาย แต่ได้มาจากหลวงปู่ท่านสั่งสอนไว้ อยู่วัดนี้ได้ทั้ง ปริยัติ การศึกษาท่านก็สนับสนุน แล้วก็ได้ฟังธรรม ได้ปฏิบัติธรรมด้วย ทุกวันเช้า กลางวัน เย็น เป็นวัฒนธรรมองค์กรว่า เราเป็นวัดปฏิบัติ ใครก็ตามที่เข้ามาวัด ต้องปฏิบัติ มาอบรมร่วมกัน ทนกัน เตือนกัน 

อาตมายังจำได้เลยว่า เวลากวาดวัดกวาดวา คุณยายท่านก็จะมาเล่าเรื่องตอนเจอหลวงปู่ ท่านจะเล่าประมาณ “สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ยายไปปัดลูกระเบิด ทำป่าให้เป็นเมือง ทำเมืองให้เป็นป่า ตอนเอาระเบิดไปทิ้ง ไปดูสิ ใจเขาคิดอย่างไง เขาคิดอย่างไง เขาประชุมอะไรกัน” แล้วไม่ใช่เคยเล่าเหมือนทั่ว ๆ ไป แต่คุณยายเล่าอย่างภาคภูมิใจ ว่านี่เป็นวีรกรรมฉัน มันทำให้เราเชื่อ แล้วมั่นในสิ่งที่เราได้รับฟังจากหลวงพ่อ

หลวงพ่อท่านก็เล่าว่า คุณยาย กับ หลวงปู่ท่านอย่างนี้ อย่างนู้น อย่างนั้น ส่วนเราเองก็ยังมีคุณยายยืนยัน ทำให้เรามั่นใจมากยิ่งขึ้น ถ้ารุ่นหลังๆ ก็อาจจะรู้สึกไกลอยู่
ตอนแรกอาตมาเองก็ตั้งใจว่าจะบวชเรียน ต่อมาเป้าหมายมันเปลี่ยน คือจากเดิมบวชเรียน เรียนจบแล้วก็สึก คิดแค่ตนเองไม่ได้คิดถึงพระพุทธศาสนา ไม่คิดถึงสิ่งนี้ ก็คือตั้งใจเรียน อย่างเดียว จริงๆ ตั้งใจเรียนทางโลกด้วยซ้ำ 

แต่เมื่อหลวงพ่อธัมมะ ท่านพูดถึงโทษของกาม อานิสงส์ของการออกบวช บวชแล้วดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ จนเราเกิดแรงใจขึ้น แล้วท่านก็เล่าว่าท่านตั้งใจอย่างไง แล้วท่านก็ทำให้เป็นตัวอย่าง เราเห็นจึงมีท่านเป็นไอดอล เพราะเราเองก็เห็นท่านอยู่เป็นประจำ ได้ฟังเทศน์ท่านบ่อย ๆ

ตลอดเวลาที่อยู่กับท่าน เจอเช้า เจอเย็น ทำให้เรามั่นใจ ว่าอยากเป็นอย่างท่าน อยากจะช่วยท่าน เห็นมโนปณิธาน เห็นความตั้งใจดี ที่จะเผยแผ่พระพุทธศาสนา เราก็เห็นด้วย เราก็อยากช่วย เห็นว่ามันยิ่งใหญ่ มันเป็นประโยชน์ไม่ใช่แค่ตนเอง เป็นประโยชน์กับประเทศชาติ เป็นประโยชน์ต่อพระพุทธศาสนา ต่อมวลมนุษยชาติ จึงตัดสินใจอธิษฐานบวชตลอดชีวิต ซึ่งตรงนี้เป็นเป้าหมายที่เพิ่มมาทีหลัง

เราเองถ้าสึกออกไปอย่างเก่ง ก็มีลูก มีเมีย มีทรัพย์ ซึ่งมันเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสุขหรือจะทุกข์ มันจะมีมากหรือมีน้อยก็ไม่รู้ ไม่คุ้นที่จะออกไปอย่างนั้น เราอยู่ตรงนั้นเรามีความสุข เราได้ประโยชน์มากกว่า 

เราเห็นตรงนี้ เห็นเข้าใจอย่างถ่องแท้ ด้วยตัวของเราเอง ไม่ได้สักแต่ว่าฟัง แล้วศรัทธา ที่จริงอาตมาเองก็ไม่ได้เชื่อในวิชชาธรรมกาย ว่าหลวงปู่อย่างนั้น อย่างนี้ 

ต่อมาเมื่อปี พุทธศักราช ๒๕๓๐ เราถูกโจมตีว่า ธรรมกายเป็นลัทธิ ธรรมกายสอนผิด ทำให้อาตมาต้องสืบหาที่มาว่า หลวงปู่ท่านไปเอาความรู้นี้มาจากไหน ค้นคว้ามาอย่างไง สุดท้ายพวกเราก็ไปอ้างมาจากคัมภีร์วิสุทธิมรรค อยู่ในหลักสูตร ป.ธ.๘-๙ เพราะฉะนั้นเวลาเรียนอาตมาก็จะเทียบเคียงกันว่า พระพุทธเจ้าสอนอะไร หลวงปู่สอนอะไร แล้วเราตรงกันหรือเปล่า ยิ่งเทียบ ยิ่งเลื่อมใส ยิ่งเทียบยิ่งมั่นใจ 

ตรงนี้ เราเอามาเป็นข้อมูลประกอบการวิเคราะห์แล้วตัดสินใจ ถึงจะตกหลายปี อาตมาก็มีความสุขที่จะเรียนมัน เพราะคิดว่า จะอ่านกี่รอบ ก็ค่อยๆ จำขึ้นใจเรื่อยๆ เป็นความคล่อง ถ้าอ่านเพียงรอบเดียวบางทีจำ แต่ก็จำแปบเดียว ถ้าเราอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก สุดท้ายจะเป็น ทรงจำ ช่ำชอง คล่องปาก ขึ้นใจ จะเป็นระดับของมันอยู่

วัดพระธรรมกายเองก็สนับสนุน หลวงพ่อก็เชื่อว่า ให้จบ ป.ธ.9 ให้เพียบพร้อมด้วยปริยัติ ปฏิบัติ เทศนา วิชชาธรรมกาย ภาษาต่างประเทศ ท่านตั้งเป้าให้อย่างนี้ ดังนั้น ป.ธ. 9 เป็นแค่ คุณสมบัติอย่างหนึ่งที่หลวงพ่อท่านตั้งเป้าคาดหวังให้เรา เพราะสิ่งนี้จะเป็นอุปกรณ์ เป็นตัวช่วยให้เราแสวงหาบุญ ให้เราทำงานพระพุทธศาสนาอย่างมีประสิทธิภาพ อีกทั้งเป็นความรู้ที่จะติดตัวไปข้ามภพข้ามชาติ มันจะสะสมขึ้นเพื่อไปสั่งสอนตนเองและคนอื่น

พระมหาวีรวัฒน์ วีรวฑฺฒโก ป.ธ.๙

อาตมาเลยคิดที่จะเรียนบาลี แล้วตั้งใจจะบวชตลอดชีวิต เพราะเห็นโครงการ เห็นเป้าหมายของหลวงพ่อและหมู่คณะ ที่สำคัญอาตมาเห็นประโยชน์กับอานิสงส์จริงๆ ไม่ใช่เพราะแรงเชียร์จากผู้ใดเลย

หลวงพ่อท่านจะบอกอยู่เสมอว่า “ลูกเอ๋ย สตรี สตางค์ ยกย่อง สรรเสริญ เกียรติยศ ชื่อเสียง นี่คือ อุปสรรคปัญหาชีวิตของเพศสมณะ”

เมื่อคราวหนุ่ม ๆ เรื่องสตรีมาก่อน ถ้าสตรีมีสตางค์ ก็อีกเรื่อง ยศมาตำแหน่งมาก็เป็นอีกวัยหนึ่ง จะมีตัวล่อมาตามอายุตามวัย บางทีก็มาพร้อมกัน เพราะฉะนั้นถ้าเราเห็นอานิสงส์จริง ๆ หลวงพ่อบอกให้พวกอาตมาระวังเรื่องนี้อย่านิ่งดูดาย ไม่งั้นมันเอาตัวไม่รอด อย่าไปติดกับเรื่องพวกนี้ ถ้าเราแสวงหามัน ถึงจะได้สิ่งที่แสวงหา แต่มันไม่ใช่เป้าหมายที่เราอยากได้

เมื่อจบ ป.ธ. 9 อาตมาก็รู้สึกว่า อาตมาไม่รู้อะไร เรารู้น้อย ต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ สำคัญก็คือเราต้องนำธรรมะมาสอนตนเองและผู้อื่น ตอนเรียนเราถูกให้จำ เราก็ตั้งใจจำ แต่เรายังไม่ได้มาคิดวิเคราะห์ เชื่อมโยง เรารู้แค่ว่า มีอะไร อยู่ที่ไหน 
ในการดำเนินชีวิต เราต้องรู้ว่า เอาพวกนั้น มาให้เกิดประโยชน์ มาใช้สร้างบารมีอย่างไร นิทานเรื่องไหนมาสอนตนเอง เอาธรรมะหมวดไหน ตอนไหน มาสอนตนเอง ซึ่งนี่ถือเป็นข้อดีของการเรียนจำ

อาตมาคิดว่า ตนเองต้องฝึกฝน แล้วมาปฏิบัติให้เกิดประโยชน์กับตนเองกับพระศาสนา สำหรับอาตมาเทียบกับหลวงปู่ ฉันไม่ได้เรื่องเลย อาตมาจึงต้องศึกษาต่อ ให้เชี่ยวชาญในด้านใดด้านหนึ่ง ในด้านที่เราชอบ ที่มีความสุขกับมันโดยไม่รู้สึกฝืน แล้วเราจะรัก แล้วเราจะสนุก จะอยู่กับมันได้นาน

สำหรับอาตมาแล้ว “ถ้าไม่มีใครทำ เราจะทำ” นี่แหละคือสิ่งที่อยู่ในใจเสมอมา ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่นับจากนี้

พระมหาวีรวัฒน์ วีรวฑฺฒโก ป.ธ.๙
ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดพระธรรมกาย
ประธานศูนย์ปฏิบัติธรรมนครราชสีมา

Cr.ป.ธ.๙ ไดอารี่
สามเณรเตรียมพุทธฯ รวบรวม

ที่มาhttps://www.facebook.com/Dsu072/posts/1615822275170351