เรื่องการอยู่กับ หลวงพ่อ (จากนี้ไปผมขอใช้สรรพนามเรียกพระมงคลเทพมุนีหลวงปู่วัดปากน้ำว่า หลวงพ่อ นะครับ เพราะคุ้น) หลวงพ่อเป็นพระมหาเถระที่มีเมตตาสูงมากคือ เมื่อคราวที่ท่านรับพระรับเณรอยู่วัดปากน้ำ ท่านตั้งใจที่จะส่งเสริมเต็มที่จะมาเท่าไรก็รับหมด

           ผมไปอยู่วัดปากน้ำปีพ.ศ.2498 สมัยนั้นหลวงพ่อ...ท่านสร้างโรงเรียนปริยัติธรรมขึ้นมาหลังหนึ่ง สามชั้นเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดธนบุรี สมัยนั้นฝั่งธนฯไม่มีหรอกครับใครจะมาทำได้อย่างนั้น เงินเป็นล้าน ๆ แล้ววัดก็อยู่ในสวนมีแต่ป่าต้นมะพร้าวทั้งนั้น หลวงพ่อสามารถสร้างโรงเรียนได้เป็นเงิน 3ล้านในสมัยนั้นนะครับหลังใหญ่ที่สุดในฝั่งธนบุรี...ไม่มีใครเท่า พระ-เณรเยอะที่สุด...ไม่มีใครเท่าแล้วก็อยู่สบายที่สุด...ไม่มีใครเท่าอีก พระ-เณร 500-600รูปไม่ต้องบิณฑบาต หลวงพ่อ...ท่านเลี้ยงได้หมด

            หลวงพ่อ...ท่านตั้งใจที่จะส่งเสริมให้พระเณรได้เรียนฝ่ายปริยัติส่วนฝ่ายปฏิบัติท่านสอนเอง ในที่ปีผมไปอยู่ที่นั่นเป็นปีแรกที่หลวงพ่อเปิดสำนักเรียน เปิดโรงเรียนผมเรียกว่าเป็นนักเรียนรุ่นแรกของวัดปากน้ำ ในสมัยนั้นหลวงพ่อจะให้กำลังใจดีมากท่านส่งเสริมการเรียนอย่างดียิ่ง ยิ่งเป็นสามเณรเล็ก ๆหลวงพ่อจะให้ความเมตตาเป็นพิเศษนะครับ

           เริ่มจากการฉันข้าวหลวงพ่อจะจัดสามเณรเล็ก ๆนั่งใกล้ๆท่าน ท่านจะคอยดูอาหาร และท่านจะคอยส่งภัตตาหารให้สามเณรวงโน้นวงนั้นแล้วท่านก็คอยสนับสนุนสามเณรให้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน คนไหนสอบได้เปรียญ 3ประโยค สมัยนั้นเรียกสามเณร ปอ ถ้ามี ปอ นำหน้าเวลาประกาศชื่อ แสดงว่าเป็นเปรียญ 3ประโยค หลวงพ่อจะจัดที่ฉันไว้ให้ต่างหากเป็นพิเศษว่าสามเณรเปรียญนั่งฉันตรงนี้ ส่วนสามเณรและพระที่ปฎิบัติธรรม ท่านจะจัดที่นั่งต่างหาก ท่านให้เกียรติอย่างนี้ครับทำให้พระ-เณรตั้งใจเรียนกันดีมาก

          แล้วผมก็หาทางไปทำงานช่วยท่าน อยากให้หลวงพ่อรัก เพราะเราไม่มีที่

          พึ่ง อยากให้หลวงพ่อรักเมตตาเราผมก็ไปทำงานตรงที่หลวงพ่อรับแขก ไปช่วยเก็บกระโถนเทบ้าง กวาดพื้นบ้างไปเก็บดอกมะลิบ้าง เวลาใครไปหาหลวงพ่อต้องมีดอกมะลิไปด้วย เพราะหลวงพ่อบอกว่าดอกมะลิเป็นดอกไม้บริสุทธิ์ สีก็สวย กลิ่นก็สะอาด สีขาวกลิ่นหอมท่านถือว่าดอกมะลิเป็นดอกไม้บูชาพระ

           ผมก็ทำหน้าที่เก็บดอกไม้ที่เขาถวายหลวงพ่อมาตากแดดให้แห้งแล้วก็บดให้ละเอียด เพราะว่าดอกมะลินั้นหลวงพ่อจะให้นำมาเป็นเกสรผสมพระของขวัญนะครับ นี่คือหน้าที่ของผมส่วนเพื่อนของผมมีหน้าที่เก็บเส้นผมของท่าน หลวงพ่อจะปลงผมทุก ๆ เดือนโดยจะต้องมีหนังสือพิมพ์รองปูพื้นไว้ เพื่อจะเก็บเส้นผมทุกเส้นไว้ แล้วมาผสมกับพระของขวัญพวกเราอยู่กับหลวงพ่ออย่างสนุกสนานอย่างนี้แหละครับ

          หลวงพ่อ...ท่านเป็นพระมหาเถระที่เอาใจใส่พระเณรในวัดนะครับ ท่านจะเดินตรวจตลอดถึงเวลากลางคืน ท่านจะเดินตรวจพระ-เณรอยู่กันอย่างไรทุ่มสองทุ่มหลวงพ่อจะเดินตรวจโดยที่เราไม่ค่อยรู้กัน เพราะหลวงพ่อจะไปเงียบๆเช้ามืดก็เหมือนกัน ตีห้าหลวงพ่อจะออกตรวจวัดดูพระดูเณร มีอยู่วันหนึ่งผมนั่งท่องหนังสืออยู่ที่เสาไฟฟ้าหน้ากุฏิ อยู่ ๆ หลวงพ่อเดินมา

ท่านก็ถามว่า “เณร เณรอยู่ที่ไหนนี่”

ผมก็ชี้...เรียนท่านว่า“ผมอยู่ที่โรงงานนั้นขอรับ”

(โรงงานนั้นคือที่ที่พวกนายช่างเขาสร้างไว้เป็นที่ทำงานของนายช่างที่มาสร้างโรงเรียน)

ท่านก็ถามว่า “ไม่มีที่อยู่เหรอ”

“มีอยู่ตรงนั้นขอรับ”

ท่านก็นิ่งนะแล้วท่านไม่พูดอะไร

          อยู่ต่อมาไม่กี่วันนะครับหลวงพ่อก็สั่งให้สร้างกุฏิให้เณรอยู่เป็นกุฏิ 2แถว มุงแฝกเรียกว่าทำกันแบบอยู่ได้ เราก็ดีใจว่าอยู่กุฏิสบาย หลวงพ่อ...ท่านมีเมตตาสูงมากท่านอนุเคราะห์ทั้งอาหาร ทั้งที่อยู่ ให้เรามาตลอด ท่านเคยกล่าวว่า “ตั้งใจเรียนกันนะอยู่นี่ต้องเรียน ไม่เรียนไม่ได้ เรียนอย่างใดอย่างหนึ่ง เรียนปริยัติก็ได้เรียนปฏิบัติก็ได้ ถ้าใครเรียนทั้ง 2 อย่างเลยยิ่งดี”

           แล้วท่านก็ให้กำลังใจท่านกล่าวว่า “การศึกษาทำคนให้เป็นคน ต้องตั้งใจเรียนแล้วจะสร้างฐานะของเราให้ดีขึ้นต้องเรียน ทางศาสนาก็มี ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ แล้วแต่บุญวาสนา คนไหนจะเรียนได้อย่างไรก็แล้วแต่บุญวาสนา แต่ต้องเรียน” ท่านให้โอกาสกับเราอย่างนี้ครับ