ศีลบารมี" ล่ะคนเราเพียงแต่รับศีลไม่ได้รักษาศีลเข้าใจว่า ศีลนั้นเป็นของพระ ถ้าพระไม่ให้แล้ว ก็ว่าเราไม่ได้!

ศีลอย่างนี้ เป็นสีลัพพตปรามาส เพียงแต่ลูบคลำ 

ศีลแท้ที่จริงนั้น ศีลของเรา เกิดมาพร้อมกับเรา ศีลห้าบริบูรณ์ตั้งแต่เกิดขาสอง แขนสอง ศีรษะหนึ่ง อันนี้คือตัวศีลห้า เราได้จากมารดาของเราเกิดมาก็มีพร้อมแล้ว เมื่อเรามีศีลห้าบริสุทธิ์อย่างนี้ ก็ให้เรารักษาอันนี้หละ รักษากายของเรา รักษาวาจา รักษาใจให้เรียบร้อยอย่าไปกระทำโทษน้อยใหญ่ ทางกาย ทางวาจา ทางใจของเรา 

โทษห้าคืออะไร? คือ 

ปาณาติปาตา ท่านให้งดเว้น อย่าไปทำ นั่นเป็นโทษ 

ไม่ใช่ศีลอทินนาทานา นั่นก็เป็นโทษ ไม่ใช่ศีล

กาเมสุมิจฉาจารา นั่นก็ไม่ใช่ศีล เป็นแต่โทษ

มุสาวาทา ท่านให้งดเว้น มันเป็นโทษ ไม่ใช่ศีล

สุราเมรยมชฺชฯ อันนี้ก็เป็นแต่โทษ

ถ้าเราไม่ได้ทำความผิดห้าอย่างนี้ อยู่ที่ไหนเราก็มีศีล อยู่ในป่าในดง ก็มีศีล อยู่ในรถในรา เราก็มีศีลให้เข้าใจศีลตามนี้ ที่คอยจะรับจากพระ นั่นไม่ใช่ 

ท่านก็บอกว่า อย่าไปทำ ห้าอย่างนั้นให้ละเว้น 

เมื่อเราละเว้นแล้ว อยู่ที่ไหนก็มีศีล 

เราก็เป็นคนบริสุทธิ์ บริบูรณ์ ศีลห้า อย่างนั้น เราไม่อยากได้ ไม่ปรารถนาเหตุฉันใด จึงว่าไม่อยากได้ พิจารณาดูซี่ สมมติว่ามีคนมาฆ่า หรือ มาฆ่าพี่ฆ่าน้อง ญาติพงษ์ ของเรา เราดีใจไหมล่ะ เราไปฆ่าเขาล่ะ เขาดีใจไหม พิจารณาดูซี่ เราไม่ต้องการอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ถ้าเราไม่ทำอย่างนั้นแล้ว โทษของเรา ก็ไม่มี 

เกิดมาอายุก็ยืนนาน ไม่ตายแต่น้อย แต่หนุ่มก็เพราะเราไม่ได้ทำปาณาติบาตไว้ ในหลายภพหลายชาติ

แม้ในชาตินี้ก็เหมือนกัน เราฟังธรรม ก็ฟังในชาตินี้ แล้วก็ปฏิบัติในปัจจุบันนี้ เราไม่ต้องคำนึงถึงอดีตอนาคต เรากำหนดให้รู้เดี๋ยวนี้ เรานั่งอยู่นี่ ก็เป็นศีลอยู่ นี่ข้อสำคัญ 

โอวาทธรรม...

หลวงปู่ฝั้น  อาจาโร

ที่มา:ต่อธรรมจักรบุญวัฒนา

ขอบคุณข้อมูลจาก เพจชาวพุทธ