พระก็มีตั้ง 3 แสนกว่ารูปท่านจะแย่ไปเสียทั้งหมดเลยก็ไม่ใช่ เพราะพระที่ปฏิบัติไม่ดีจริง ๆ ก็มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นแต่ถูกทำให้เป็นประเด็นใหญ่โตจากการประโคมข่าว เหมือนผ้าขาวผืนใหญ่ที่มีจุดดำเพียงนิดเดียวก็ไม่ใช่ว่าเราจะโฟกัสเฉพาะจุดสีดำเล็ก ๆ แล้วเอามาเป็น ประเด็นใหญ่ทั้งที่ความจริงแล้ว พื้นที่สีขาวนั้นมีอยู่เป็นจำนวนมาก  จุดนี้อยากให้ลองไตร่ตรองดูว่า..เราอาจตกเป็นเหยื่อการประโคมข่าวที่จงใจบ่อนทำลาย

      พระพุทธศาสนาหรือเปล่าฉะนั้นอย่าเอามาเป็นอารมณ์จนขวางการทำบุญของตัวเองเลย หากศรัทธาวัดไหน ก็จงไปแสวงบุญวัดนั้นเถิด...

      ที่สำคัญหากเราได้ศึกษาและเข้าใจคำสอนในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างดีเราจะเข้าใจ ลึกซึ้งว่า..บุญเป็นสิ่งสำคัญและจำเป็นสำหรับชีวิตเพราะบุญเป็นต้นเหตุแห่งความสุขและความสำเร็จ ถ้ามีบุญน้อยอุปสรรคในชีวิตก็มากถ้าบุญอ่อนกำลังลงหรือบุญหมด บาปที่เคยทำไว้ก็จะได้โอกาสส่งผล ทำให้ชีวิตมีอุปสรรคต่าง ๆ นานา เช่น เจ็บไข้ได้ป่วย ไร้ความสุขหมดอำนาจวาสนา เสียชื่อเสียงเกียรติยศคนที่รักกันก็หมดรัก แม้ทรัพย์ที่มีอยู่น้อยนิดก็ยังรักษาไว้ไม่ได้...

      ตัดรอนบุญของตัวเองและพอบุญหมดจนหายนะแห่งชีวิตมาเยือน คนที่เดือดร้อนที่สุดก็คือตัวเราโดยไม่มีใครมารับผิดชอบชีวิตกับเราด้วยหรอก ดังนั้นการหยุดทำบุญ ถือเป็นการกระทำที่ไม่คุ้มกันเลยทำบุญไปแล้วรู้สึกเสียดายอยากเอาคืน คิดผิดไหม ? หลายคนพอได้ยินข่าวพระที่เคยไปทำบุญด้วยก็เชื่อข่าวโดยยังไม่ทันพิสูจน์อะไรเลยหนำซ้ำยังนึกเสียดายทรัพย์ที่เคยทำบุญไปขึ้นมาทันทีซึ่งเรื่องการทำบุญแล้วนึกเสียดาย ไม่ใช่เพิ่งมีในยุคนี้เท่านั้นแม้ในสมัยพุทธกาลก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ดังนั้นอยากให้ลองอ่าน

      เรื่องนี้ดูก่อนที่จะคิดและตัดสินใจทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ถึงผลของมัน...ในครั้งพุทธกาลมีเศรษฐีผู้หนึ่งชื่ออปุตตกเศรษฐี เศรษฐีผู้นี้เป็นคนรวยมาก แต่ไม่มี ความศรัทธาในพระพุทธศาสนาครั้นพอรู้ว่าพระปัจเจกพุทธเจ้านามว่า ตครสิขี จะเสด็จมาบิณฑบาต ด้วยความรำคาญจึงสั่งภรรยาทำนองว่าให้เอาภัตตาหารมาใส่บาตรเพื่อให้ท่านรีบไป ๆ เสีย พอสั่งภรรยาเสร็จก็รีบเดินออกไปนอกบ้าน พอภรรยาได้ยินอย่างนี้ ก็ดีใจมาก

      เพราะเศรษฐีไม่เคยอนุญาตให้ทำบุญอะไรแบบนี้เลยจึงรีบจัดเตรียมภัตตาหารชั้นดีประณีตที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้แล้วเอาไปใส่บาตรพระปัจเจกพุทธเจ้าพอท่านเศรษฐีกลับมาโดยเดิน สวนกับพระปัจเจกพุทธเจ้าจึงขอดูในบาตรของท่านครั้นพอเห็นอาหารอันประณีตเท่านั้นเองก็นึกไม่พอใจอย่างมาก แล้วพลันคิดในใจว่า...

 “อาหารดีขนาดนี้ให้พวกทาสหรือกรรมกรของเรากินยังดีเสียกว่า เพราะถ้าพวกนั้นกิน”

      ก็ยังเอาเรี่ยวแรงมาทำงานรับใช้เรา ส่วนสมณะนี้ฉันแล้วก็ไปนอนไม่ได้อะไรขึ้นมา บิณฑบาต

      ของเรานี้ฉิบหายแล้ว...’และด้วยอานิสงส์ผลบุญที่ได้ถวายทานกับพระปัจเจกพุทธเจ้านี้เองทำให้ไปเกิดบนสวรรค์ต่อเนื่องกันถึง 7 ชาติ และเกิดเป็นเศรษฐีในเมืองมนุษย์อีก 7 ชาติแต่เนื่องจากทำบุญด้วยความไม่ตั้งใจและด้วยวิบากกรรมที่เสียดายนึกอยากเอาคืนในภายหลังทำให้แม้เกิดเป็นเศรษฐี ก็เป็นเศรษฐีที่มีจิตใจไม่น้อมไปเพื่อบริโภคอาหารอันประณีตเพื่อให้สมกับบุญตัวเองคือ กินแต่อาหารชั้นเลว พวกข้าวปลายเกรียนกับน้ำผักกาดดองหรือแม้การใช้เครื่องนุ่งห่มก็ใช้เสื้อผ้าเนื้อหยาบ ๆ เก่า ๆ ที่ต้องเอาผ้าสามสี่ชิ้นมาเย็บต่อ ๆกันและใช้ยานพาหนะเก่า ๆ ร่มที่ใช้ก็ทำจากใบไม้ สรุปคือไม่ได้รับความสุขจากสมบัติของตนอย่างบริบูรณ์เพราะไม่สามารถใช้สมบัติที่เป็นของตนได้อย่างเต็มที่ และหลังจากตายแล้วสมบัติทั้งหมดก็ถูกยึดเข้าพระคลังหลวงจนหมดสิ้น

      จากการที่อปุตตกเศรษฐีไม่ยอมสร้างบุญเพิ่มเลยพอบุญเก่าหมดเลยทำให้วิบากกรรมที่เคยฆ่าหลานชายเอาไว้ได้ช่องตามมาส่งผลทันที ทำให้หลังจากตายแล้วต้องไปตกนรกที่เรียกว่ามหาโรรุวนรก ต้องชดใช้กรรมอย่างสาสมยาวนานเลยทีเดียว... [อ่านเพิ่มเติมที่อรรถกถาขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ตัณหาวรรคที่ 24 เรื่องเศรษฐีผู้ไม่มีบุตร และพระไตรปิฎกเล่มที่ 15 พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ 7 (ฉบับมหาจุฬาฯ)สังยุตตนิกาย สคาถวรรคปฐมอปุตตกสูตร ว่าด้วยทรัพย์ที่ไม่มีบุตร สูตรที่ 1

      ดังนั้น หากเราทำบุญไปแล้วไม่ควรนึกเสียดายภายหลัง เพราะเราตัดสินใจให้ไปแล้วก็ให้ทานที่ให้นั้นขาดจากใจไปเลย เพราะหากเรารู้สึกเสียดาย แม้บุญจากการทำทานจะทำให้เกิดเป็นคนรวยก็จริงแต่กลับเป็นคนรวยที่มีอัธยาศัยชอบใช้แต่ของเก่า ๆ กินแต่อาหารที่ไม่มีคุณภาพ ค้างๆ ไม่ประณีต ใช้ของเก่า ๆ ขาด ๆ เหมือนที่เราคงเคยเห็นเศรษฐีหลาย ๆ คนเป็นแบบนี้เห็นไหมมันไม่คุ้มกันเลย

ขอบคุณธรรมะจากหนังสือ อยู่ในบุญ