คนเรามักมีนิสัยชอบจับผิดผู้อื่น

เห็นความผิดผู้อื่นเป็นเรื่องน่าจับจ้อง

ยิ่งจับผิดได้มาก  ตนเองจะดูดีขึ้นมาก

ยิ่งจับผิดได้บ่อย  ตนเองจะดูฉลาดหลักแหลม

     อันที่จริงความผิดของเขา  ไม่ใช่ความดีของเรา

ความผิดของเขากับความดีของเรา  มันคนละส่วนกัน

ผู้ฉลาดจึงพยายามจับผิดตนเอง

มองข้อบกพร่องตนเองด้วยใจเป็นกลาง

      แม้เป็นสิ่งทำได้ยากกว่า

แต่ก็จะก่อให้เกิดประโยชน์แก่ตนได้มากกว่า

โดยนำข้อบกพร่องมาพัฒนาแก้ไขปรับปรุงตน

ตนเองจึงมีพัฒนาการตลอด

ตนเองจึงดีขึ้น  เพราะจับผิดตนเอง  แก้ไขตนเอง

ไม่ใช่ดีขึ้นเพราะไปจับผิดใคร  ใส่ร้ายใคร

     คนที่ควรจับผิดมากที่สุด

ก็คือตัวของเรานั่นเอง

-----------------------------

ส่วนหนึ่งจากหนังสือ : ส่องธรรม ล้ำภาษิต 3