ในช่องว่างหนึ่งในอากาศเต็มไปด้วยสัญญาณโทรศัพท์กับข้อมูลมากมายที่หลายคนยังแสวงหา การตื่นเช้าของอีกหลายคน หัวสมองจึงเต็มไปด้วยความอยากรู้ พอลืมตามาปั๊บ มือก็ควานหาไอโฟนเช็คไลน์ ดูเฟสบุ๊ค ถ่ายรูปลงอินสตาร์แกรม จนลืมความสำคัญของคนใกล้ตัว แต่สนใจอยากรู้ว่าคนอื่นเค้าเป็นอย่างไร ตอบไลน์มาไหม 

บางทีเสียงของพ่อแม่ไม่ค่อยมีความหมายแต่เสียงไลน์ของเพื่อนรู้ใจมีความหมายมากกว่า จนมีหลายคนอยากค้นหาคนรับผิดชอบในเรื่องนี้ จึงเปรียบเปรยกันว่านี้คือ ความผิดของ สตีฟจอบส์ ผู้สร้างโลกนี้ให้ว้าวุ่น 

แล้วตอนนี้ตัวเค้าจะรู้ไหม  ถ้าเค้ารู้เค้าคงอยากกล่าวคำว่า"ขอโทษ"แล้วคงจะสร้างแอปพลิเคชันสักอย่างที่ให้คนกลับมาสื่อสารด้วยการพูดคุยและเข้าใจกันมากขึ้น 

แต่แล้วก็สาย เขาได้จากไปก่อน แต่แม้สตีฟ จอบส์อาจไม่ทันทราบเรื่องนี้แต่มีสิ่งนึงที่เค้าให้ข้อคิดดึงสติของคนโซเชียลลิซึ่มให้กลับคืนมา 

ซึ่งได้แสดงอย่างงดงามในวันรับปริญญาของ StanfordUniversity เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน 2548 ที่ว่า

“ตอนผมอายุ 17 ปีผมอ่านคำคมประโยคหนึ่งที่ว่า ถ้าคุณใช้ชีวิตในแต่ละวันเหมือนมันเป็นวันสุดท้ายของคุณแล้วน่ะ วันหนึ่งคุณจะพบว่าสิ่งที่ทำไปนั้นถูกต้อง ผมรู้สึกประทับใจกับประโยคนี้มาก ตั้งแต่นั้นมากว่า 33 ปี ผมมองหน้าตัวเองในกระจกทุกวัน แล้วถามตัวเองว่า ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของผม ผมจะอยากทำสิ่งที่ผมกำลังจะทำวันนี้หรือเปล่า แล้วเมื่อไหร่ที่คำตอบคือ "ไม่" ติดกันหลายวัน ผมจะรู้ตัวว่าผมต้องเปลี่ยน อะไรบางอย่างแล้ว  ความสำนึกว่าผมจะต้องตายในไม่ช้าเป็นเครื่องมือสำคัญที่สุด ที่ผมใช้ในการตัดสินใจสำคัญๆ ของชีวิต “

นี้คือข้อเตือนสติที่สตีฟ จอบส์ ให้ไว้กับคนในสังคมก้มหน้า เหมือนเค้าจะรู้อะไรมาก่อน ลองทำดูก็ได้ครับ ลองหยุดดูแล้วกลับไปมองหน้าตนเองในกระจก แล้วคิดว่าหากว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายเราควรจะทำสิ่งใดเป็นอันดับแรก และสิ่งใดควรจะทำต่อไป สุดท้ายผมเชื่อเลยว่าทุกคนสามารถเปลี่ยนตนเองและตัดใจทำที่ควรทำให้แก่คนที่คุณรักและครอบครัวได้ 

เขียนโดย นายริตะ