“ยายกับเข็มที่หายไป” บทความสอนใจคนนับล้าน

ย้อนไป 18 ปีก่อน ยายคนหนึ่งจำต้องรับดูแลเด็กน้อยสองคนที่พ่อแม่แยกทางกัน ส่วนฝ่ายแม่ต้องการรับเด็กทั้งสองไว้ แต่ด้วยฐานะยากจนจึงต้องฝากให้ยายเลี้ยง ส่วนตนเองจำต้องไปทำงานที่กรุงเทพฯ เพื่อส่งเงินมาเลี้ยงลูกทั้งสอง 

เมื่อยังเด็กหลานทั้งสองเป็นคนเลี้ยงง่าย เชื่อฟังยาย มีอะไรก็บอกยาย ปรึกษายาย รักยายมากเหมือนแม่คนหนึ่ง แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป หลานเข้าสู่วัยหนุ่มสาว ยายเริ่มสังเกตเห็นว่านิสัยของหลานเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยใช้เวลาหลังเลิกเรียนทำการบ้านและช่วยงานยาย แต่ตอนนี้จะเอาเวลาส่วนใหญ่อยู่กับเพื่อนบนเฟสบุ๊ค และติดเกมส์ออนไลน์อย่างหนัก จนเวลาที่จะให้กับการเรียนน้อยลงไป เวลาที่พูดคุยกับยายก็น้อยลงไป ใช้เวลาอยู่กับโลกส่วนตัว จนลืมความสำคัญของคนใกล้ตัว

เวลานี้ยายก็อายุมากแล้วแต่ก็ต้องเป็นคน แบกรับภาระดูแลหลานทั้งสอง บางวันหลานทั้งสองก็กลับมามืดค่ำ บางคืนก็ออกไปเที่ยวกลับดึก  แต่พอยายห้ามปราม หลานทั้งสองกลับย้อนยายว่า “ยาย หนูก็แค่อยากทำอะไรกับเพื่อนบ้าง เรียนมาทั้งวันก็เหนื่อย ขอออกไปหาความสุขบ้าง”

กลางดึกวันหนึ่งเวลาผ่านล่วงไปถึงเที่ยงคืน หลานทั้งสองก็ยังไม่กลับมา ยายเป็นห่วงมาก จึงเดินไปที่หน้าหมู่บ้าน ทั้งยืนทั้งนั่งสลับไปใต้แสงไฟหรี่ๆ ดวงหนึ่ง เวลาผ่านไปยายก็มองเห็นหลานทั้งสองเดินกลับมาด้วยกัน หลานทั้งสองทั้งกลัวและตกใจคิดว่ายายต้องโกรธ และคงด่าพวกเขาแน่ แต่พอเดินเข้ามาใกล้ ยายกลับยิ้มให้และก็ก้มหน้า ก้มตาค้นหาอะไรบางอย่าง

หลาน : “ยาย ยายจ๋า กำลังหาอะไรอยู่ครับ”

ยาย: “กำลังหาเข็มเย็บผ้าอยู่จ้า ยายทำหล่น ช่วยยายหาหน่อยซิ”

จากนั้นยายกับหลานก็ช่วยกันก้มหาเข็มที่หล่นอยู่แถวนั้น เวลาผ่านไปนาน หาจนเหนื่อยแต่ก็หาไม่เจอซักที จนหลานคนหนึ่งถามยายเพิ่มเติมว่า

“ยาย ยาย ยายทำเข็มหล่นหายไปที่ไหนครับ”

ยายตอบว่า “ ตอนที่ยายเย็บผ้าอยู่ในห้องยายตอนนั้นเข็มมันก็หลุดมือ หล่นไปใต้เตียง แต่ใต้เตียงมันมืด ยายแก่แล้วมองอะไรไม่ค่อยเห็น จึงเดินมาหาแถวนี้”

หลานทั้งสองหัวเราะยายและก็ย้อนถามยายว่า

“ยาย ยายหลงหรือเปล่า เข็มหล่นในห้อง แล้วทำไมมาหาใต้เสาไฟฟ้าตั้งไกลล่ะนี้”

ยายนิ่งไปแล้วบอกกับหลานทั้งสองว่า

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะหลานรัก ก็ทีหลานน่ะทำความสุขที่เราเคยมีกันมาตลอดหล่นหายไป ยังออกไปเที่ยวกับเพื่อนข้างนอกได้ทุกวัน” 

ทุกอย่างหยุดอยู่กับความนิ่ง ความรักของยายไม่แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่ความรักของเราล่ะ…เปลี่ยนไปไหม

อ่านเรื่องนี้จบมาถึงตรงนี้ทำให้ผมนายริตะได้กลับมามองตนเองมากขึ้นครับ ปัจจุบันมีสิ่งล่อตาล่อใจมากมายโดยเฉพาะหลายคนใช้เวลาส่วนใหญ่ท่องไปในโลกโซเซียลเล่นเกมส์ หรือเที่ยวสนุกกับเพื่อน ทำให้เราอาจลืมกลับความสำคัญของคนใกล้ตัวไปโดยเฉพาะพ่อ แม่ พี่น้องหรือแม้แต่ภรรยาของเรา

เป็นไปได้ไหมที่จะหาเวลาหยุดมาถามใจตัวเองว่า "หากวันนี้คือวันสุดท้ายของชีวิต สิ่งใดคือสิ่งที่สำคัญสำหรับเรา ให้เรามีความสุขกับสิ่งที่เรามี พอใจ พอเพียง ดีกว่าไปไขว่ขว้า กับสิ่งที่เราไปแสวงหาแล้ว ทำให้เราทุกข์เสียเหลือเกิน"

เรียบเรียงใหม่จากเนื้อเรื่องเดิมเรื่อง คุณยายเจ้าปัญญา หนังสือเข็มทิศชีวิต โดยฐิตินาถ ณ พัทลุง

By นายริตะ