“เก็บจานชามไว้ให้แม่ล้าง”

     ตอนเรียนมหาวิทยาลัย มีอยู่วันหนึ่งตามอาจารย์ออกไปฝึกงานนอกสถานที่ ตอนขากลับก็ถือโอกาสแวะบ้านอาจารย์ทานข้าวมื้อเย็นตามคำเชิญชวนของอาจารย์

     หลังอาหาร จานชามเต็มโต๊ะ เพื่อนๆก็ช่วยกันเก็บโต๊ะ แล้วเตรียมตัวจะล้างจานชามกองนั้น อาจารย์ยิ้มก่อนจะพูดว่า "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวมีคนล้างให้" อาจารย์ลงมือเช็ดคราบมันบนจานชามออกไปรอบหนึ่งก่อน แล้วก็เดินไปหาแม่อาจารย์ซึ่งอายุน่าจะเกินแปดสิบแล้ว "แม่ครับ ได้เวลาล้างจานแล้ว"

     พวกเราทุกคนตกใจ แล้วเหตุการณ์ที่เห็นก็คือ คุณแม่ซึ่งมีท่าทางหงอยเหงาที่นั่งเงียบอยู่ที่มุมห้อง บัดนี้มีสีหน้าที่มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที แล้วท่านก็เดินไปยังอ่างซิ้งค์ลงมือล้างจานชามกองนั้นทันที ใช้เวลาร่วมๆครึ่งชั่วโมงกว่าจะเสร็จภาระกิจ

     อาจารย์ส่งยิ้มให้คุณแม่ ก่อนจะพูดว่า "แม่เหนื่อยแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ" อาจารย์หยิบเอาผ้าเช็ดมือมาเช็ดมือให้ท่านอย่างอ่อนโยน

     อาจารย์พาคุณแม่กลับเข้าไปพักผ่อนในห้องนอน เสร็จแล้วอาจารย์ก็กลับมาล้างจานใหม่อีกรอบจนเสร็จ

     อาจารย์บอกกับพวกเราว่า 

     "คนเป็นแม่มักจะคิดช่วยลูกทำอะไรได้บ้าง แม้ท่านจะแก่มากแล้ว แต่ก็ยังคิดว่าลูกต้องการความช่วยเหลือจากท่านเสมอ การที่ให้แม่ช่วยล้างจาน ท่านก็จะรู้สึกว่าลูกยังต้องการท่าน จะทำให้ท่านมีความรู้สึกเต็มอิ่มในวันนั้น การรักพ่อรักแม่นั้น นอกจากดูแลท่านแล้ว ยังต้องรู้จักหาโอกาสให้ท่านแสดงความรักต่อลูกหลานบ้าง จะเป็นการเพิ่มความสุขให้ท่าน"

"ขจรศักดิ์" 

แปลและเรียบเรียง

www.facebook.com/Flintlibrary