3 เฮือกสุดท้ายก่อนตาย..ใจผูกติดกับสิ่งใด ก็ไปอยู่กับสิ่งนั้น

         ในสมัยพุทธกาล ก็มีพระอยู่รูปหนึ่งบวชมาแล้วก็ตั้งใจพอสมควร แต่เผอิญว่าไปได้จีวรมาเป็นผ้าเนื้อดีและชอบมาก เพิ่งตัดเสร็จแต่ยังไม่ทันได้ใช้เลยบังเอิญเป็นขึ้นมาแล้วมรณภาพเสียก่อน แต่ใจกำลังผูกพันอยู่กับจีวรผืนนั้นอยู่ พอตายปั๊บก็ไปเกิดเป็นเลนวิ่งอยู่ในผ้า เพราะใจมันเกาะอยู่ที่ผ้าไม่ยอมไปที่อื่น ทั้งที่บุญมีพอจะไปเกิดในดุสิตบุรี แต่เพราะใจผูกติดอยู่กับผ้านั่นแหละ มันเลยเหนี่ยวรั้งเอาไว้

  ปกติเมื่อพระภิกษุมรณภาพแล้ว พระพุทธเจ้าท่านจะสั่งให้หมู่สงฆ์เอาข้าวของ ไม่ว่าจะเป็นบาตร จีวร อะไรต่างๆ เอาไปแบ่งกัน เพราะสมบัติของพระก็คือเป็นของส่วนกลาง แต่ของพระรูปนี้พอมรณภาพแล้วพระพุทธเจ้าท่านบอกว่าห้ามแตะสมบัติของพระรูปนี้ ให้ทิ้งไว้ 7 วันก่อน สาเหตุเป็นเพราะว่าถ้าในช่วง 7 วันนี้นั้น แล้วพระนำสมบัติของพระรูปนั้นไปใช้ เลนที่วิ่งอยู่ในผ้าพอเห็นพระจะมาแบ่งผ้าบังอะไรไปใช้ เลนจะวิ่งมาบอกว่า ของกู ของกู ของกู อยู่อย่างนั้น ใครที่มาแย่งไปก็จะผูกอาฆาตในพระภิกษุที่จะมาเอาผ้านั้นไปใช้ และถ้าไปผูกอาฆาตในผู้ทรงศีลเข้าเมื่อตายปั๊บก็จะตกนรกเลย แต่พอให้เว้น 7 วัน พอเลนหมดอายุขัยแล้วก็ตาย บุญเก่าก็ได้ช่องส่งผลให้ไปเกิดบนสวรรค์ชั้นที่ 4 ชั้นดุสิต พอพ้น 7 วันแล้วถึงค่อยได้มาแบ่งกัน

ฉะนั้นเราเองให้พึงรู้ว่า สมบัติมีไว้มีคุณค่าต้องใช้ให้คุ้มค่าให้เกิดประโยชน์ แต่ขณะเดียวกันก็อย่าไปยึดติดกับมันจนเกินไป ให้รู้ว่าเมื่อตายแล้วเราก็เอามันไปไม่ได้เลย สิ่งที่ติดตัวไปได้อย่างเดียวคือ บุญบาปและนิสัยของเราเท่านั้น เพราะฉะนั้นก็ต้องรู้จักการใช้ทรัพย์ให้เกิดประโยชน์ต่อตัวเอง ต่อครอบครัว บริวาร สังคม และพระพุทธศาสนา ให้อยู่บนโลกได้อย่างเป็นสุข และมีบุญกุศลติดตัว เมื่อละโลกไปแล้วจะได้เป็นเสบียงสำหรับเราในการเดินทางไกลต่อไป การใช้ทรัพย์ได้อย่างนี้ จะเป็นเศรษฐีได้ทั้งในชาตินี้และชาติหน้า แล้วก็เป็นเศรษฐีไปทุกชาติ ๆ จนถึงที่สุดแห่งธรรมเลย 

ขอบคุณข้อมูลจาก www.dmc.tv

ขอบคุณภาพจาก www.google.com