ใจใส มาจากคำว่า ใจ กับ ใส : ใจมีลักษณะกลม เป็นดวง เราจึงเรียกว่า "ดวงใจ"

       จากความรู้ในพระไตรปิฎก ที่กล่าวไว้ว่า จิตเดิมมนุษย์นั้น ประภัสสร หมายความว่า ดวงจิต ดวงใจของเรานั้น ดั้งเดิมที่ยังไม่มีกิเลสเข้าครอบงำ ปนเป็น ซึม เคลือบ เอิบอาบ สวม ซ้อน ร้อยไส้ นั้น เป็นประภัสสร คือมีความสะอาด ผ่องใส ไม่ขุ่นมัวนั่นเอง

       วิธีการล้างความเปื้อนของใจ ต้องล้างด้วยการประพฤติปฏิบัติตามหลักพุทธศาสนา คือ ศีล สมาธิ ปัญญา โดยเฉพาะทำสมาธิทำง่าย ๆ ทำได้ทุกที่ ทุกเวลาที่ใจพร้อมจะทำ ซึ่งจะทำให้จิตใจของเรานิ่ง ๆ ไม่คิดไม่ติดเรื่องราวใด ๆ ทั้งคน สัตว์ สิ่งของ การงาน การศึกษาเล่าเรียน ทั้งหมด 

       เหตุที่ใจต้องนิ่งก็เพราะ การที่ใจซึ่งปกติถูกกิเลสบังคับบีบคั้น ให้ซัดส่าย ไปมาไม่เคยหยุดนิ่งเลย นั้น การจะมองเห็นอะไรก็ย่อมไม่ชัด หรือภาพเบลอ เช่นเดียวกับการถ่ายภาพที่กล้องไม่นิ่ง ภาพก็เบลอ ภาพที่เห็นก็ไม่ใช่ของจริงนั่นเอง 

       หรือเปรียบได้กับน้ำที่มีฝุ่นผง ละออง สิ่งสกปรก สีต่าง ๆ ที่ปนมาก ก็จะทำให้น้ำนั้นขุ่น มองไม่เห็นอะไรเลย หรือน้ำนั้นไม่นิ่ง มีคลื่นตลอดเวลา เราก็ย่อมมองไม่เห็นอะไรใต้น้ำนั้นได้เช่นกัน

       หรือแม้แต่การใส่แว่นตาสีต่าง ๆ ก็ทำให้เห็นสิ่งต่าง ๆ ที่แปลกแตกต่างตามสีของแว่นเช่นเดียวกัน

       ดังคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำที่กล่าวว่า "หยุดเป็นตัวสำเร็จ" คือใจต้องหยุดนิ่งเฉย ไม่เกาะเกี่ยวกับเรื่องราวใด ๆ นั่นเอง และหลวงปู่ท่านยังบอกอีกว่า ใจมีหน้าที่ "เห็น จำ คิด รู้" ถ้าใจไม่นิ่งเห็นอะไรไม่ชัด จำสิ่งที่เห็นไม่ชัดนั้น คิดรับรู้ตามสิ่งที่ไม่ชัดนั้น และก็รู้อะไรแบบไม่ชัดนั้นตามไปด้วย ดังนั้น หลวงปู่วัดปากน้ำ ท่านจึงสอน ให้หยุดใจนิ่ง ๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 กลางตัวของเราให้เป็นปกติ

       ใจที่ใส ก็มีเกรด แต่ละเกรดก็ไม่เท่ากัน ใสมาก ใสน้อย ใสปานกลาง ใสเกินใสคือใสมากไม่รู้จะเทียบกับอะไร ซึ่งก็เหมือนกระจกที่ใสมากน้อยก็ทำให้เรามองเห็นได้ชัดแตกต่างกันเช่นกัน

อีกคำที่ว่า "ใจเลื่อมใส" เป็นอย่างไร

       ใจที่เลื่อมไม่ขรุขระอย่างเดียวก็เห็นได้ระดับหนึ่ง แต่ถ้าเลื่อมด้วยใสด้วย ก็ยิ่งเห็นได้ชัด จำได้ชัด คิดได้ชัด รู้ได้ชัด ด้วยเช่นกัน ยิ่งใสมากเท่าไร หรือใสจนสว่างก็ยิ่งเห็นชัดมากขึ้นไปอีก ยิ่งสว่างมากก็ยิ่งเห็นได้มาก จำคิดและรู้ได้มากขึ้นไปอีก แต่สิ่งเหล่านี้ ต้องมาจากการนั่งสมาธิให้ใจนิ่ง ๆ ยิ่งนิ่งก็ยิ่งใส 

      ยิ่งใจเลื่อมและใสมาก สิ่งสกปรก ละออง ฝุ่นผง ต่าง ๆ ก็ไม่สามารถติดหรือเกาะใจนั้นได้ เปรียบเหมือนกิเลสที่ไม่สามารถเล่นงานใจที่สะอาดใสและเลื่อมได้นั่นเอง

ดังคำสอนของหลวงปุ่สายหลวงปู่มั่นที่กล่าวว่า

       เราไม่ทราบว่าการเกิดตายเป็นของมีมาดั้งเดิมประจำจิตที่มีกิเลสเป็นเชื้อ ก็เพราะความไม่ทราบเป็นเรื่องของกิเลส ความเกิดตายเป็นเรื่องของกิเลส เรื่องเราจริง ๆ เรื่องเราล้วน ๆ คือเรื่องจิตล้วน ๆ ไม่มีอำนาจเป็นตัวของตัวเองได้ อาศัยของจอมปลอมมาเป็นตัวของตัวเรื่อยมา การแสดงออกของจิตจึงไม่ตรงตามความจริง มีการแสดงออกต่าง ๆ ตามกลมารยาของกิเลส เช่นทำให้กลัว ทำให้สะทกสะท้าน กลัวจะเป็นกลัวจะตาย กลัวอะไรกลัวไปหมด แม้ทุกข์น้อยทุกข์ใหญ่อะไรมาปรากฏก็กลัว อะไรกระทบกระเทือนไม่ได้เลยมีแต่กลัว ผลที่สุดในจิตจึงเต็มไปด้วยความหวาดความกลัวไปเสียสิ้น นั่น! ทั้ง ๆ ที่เรื่องความหวาดความกลัวเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องของจิตโดยตรงเลย แต่ก็ทำให้จิตหวั่นไหวไปตามจนได้

        เราจะเห็นได้เวลาที่จิตชำระจนบริสุทธิ์ล้วน ๆ แล้ว ไม่มีอะไรเข้าไปเกี่ยวข้องได้แล้ว จะไม่ปรากฏเลยว่าจิตนี้กลัว กล้าก็ไม่ปรากฏ กลัวก็ไม่ปรากฏ ปรากฏแต่ธรรมชาติของตัวเองอยู่โดยลำพังหรือโดยหลักธรรมชาติตลอดเวลา “อกาลิโก” เท่านั้น นี้เป็นจิตแท้ จิตแท้นี้ต้องเป็น “ความบริสุทธิ์” หรือ “สอุปาทิเสสนิพพาน” ของพระอรหันต์ท่านเท่านั้น

กระดิ่งช่อฟ้า

25 พ.ย.2560

เพลง..ปันความสุข

ใจดวงหนึ่งมีได้เพียงแค่ความคิดเดียว 

มีสุข มีทุกข์มีหัวเราะ หรือร้องไห้ 

อยากจะให้ใจเราเป็นอย่างไรก็ทำใจของเรา 

 ให้เป็นอย่างนั้นเองในใจฉันมีพระแก้วใส  

ไม่มีสุขใดจะมาเปรียบปานดังสุขในอายตนะนิพพาน  

ดังสุขในอายตนะนิพพานฉันเบิกบานสราญหัวใจ  

ไม่มีอะไรใหม่ต้องแสวงหาอีกแล้วเพราะใจของฉันมีพระแก้วใส 

 หลับตาทีไร หยุดใจนิ่งไว้องค์พระแก้วใสใหญ่ขึ้นทุก ๆ ที 

 ผุดขึ้นทีละองค์ ต่อกันเป็นสาย ล้วนพระธรรมกาย

ขยายเป็นตัวฉัน มีสุขสดชื่นอยู่ทุกคืนวัน 

ฉันขอแบ่งปันความสุขให้ทุกๆคน