ความอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นวัฒนธรรมที่ดีงามของชาวพุทธที่สืบทอดมา พระสงฆ์คือต้นแบบมารยาทที่ดีงามของคนไทยในความเคารพอ่อนน้อม

ความอ่อนน้อมถ่อมตน คือคุณธรรมสำคัญยิ่งสำหรับผู้ที่จะเป็นใหญ่ 

เพราะความเป็นผู้ที่มีความอ่อนน้อม ย่อมจะได้รับการเอ็นดู และคำแนะนำจากครูบาอาจารย์ ผู้หลักผู้ใหญ่ หรือคนทั่วไป 

ซึ่งก็จะเป็นทางมาแห่งความรู้ สติปัญญา รวมถึงทรัพย์ต่างๆ ก็จะไหลมารวมอยู่ที่คนที่น้อมตัวลงต่ำ เหมือนมหาสมุทรเป็นที่รวมของสายน้ำทั้งหลาย

อีกทั้งในการทำงานทั้งหลาย ย่อมต้องเจออุปสรรค ยิ่งเมื่อได้เป็นผู้นำ เป็นผู้บริหารระดับสูง ก็ยิ่งต้องเจอกับปริมาณปัญหาที่เข้ามามากขึ้นตามไปด้วย ต้องเจอแรงปะทะมากมาย ทั้งจากงาน และจากผู้คน

เหมือนต้นไม้ใหญ่  ยิ่งสูง ยิ่งต้องเจอลมแรง หรือบางครั้งอาจเจอพายุ  หากลำต้นของไม้นั้น อาศัยความแข็งเพียงอย่างเดียว ไม่ยอมโอนตัว เอนอ่อนผ่อนตามกระแสลมพายุ ก็อาจหักโค่นลงมาเสียหาย หรืออาจล้มตายได้   

แต่หากไม้นั้นมีความยืดหยุ่น ปรับโล้ได้ตามลม และก็ยังคงความแข็งแกร่งในตัว เหมือนไม้สน ก็จะสามารถเติบโตสูงใหญ่ยิ่งขึ้นต่อไปได้ เป็นความแข็งแรง ที่มีความยืดหยุ่นอยู่ในตัว หรืออาจเรียกว่า 

“อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ.. แข็งแกร่งแต่ไม่แข็งกระด้าง”

ผู้ใดมีความอ่อนน้อมถ่อมตน อาจมองได้ว่า เค้านั้นเป็นผู้ที่ฉลาด มีสติปัญญา มีดีในตัวอยู่มาก มีมากพอและภาคภูมิใจในสิ่งที่มี จนไม่จำเป็นต้องแสดงออกมา หรืออวดเบ่งกับใคร หรือไม่ต้องกดผู้อื่นให้ต่ำเพียงเพื่อความพอใจอย่างผิดๆในชัยชนะที่ไม่จริง

และหากมองเข้าไปในจิตใจของผู้อ่อนน้อม แท้จริงแล้วเค้าคือผู้ที่มีความเข้มแข็งทางจิตใจอย่างยิ่ง มีความอดทนอย่างสูง และมีความสุขอย่างมากจากการมีคุณธรรมข้อนี้ ซึ่งอาจเกิดจากบุญที่หล่อเลี้ยงจิตใจของเขานั่นเอง นั่นก็คือ บุญกิริยา ข้อที่ว่า 

“อปจายนะ ความเป็นผู้อ่อนน้อมถ่อมตน”

กราบขอบพระคุณข้อมูลจาก Puri

ขอบคุณภาพจาก www.google.co.th

ความเคารพความอ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้เกิดในตระกูลสูง